7 januari - 7 juni 2017
5 maanden
21 weken
150 dagen
Minuten
Seconden
Hoeveel woorden zou ik de afgelopen maanden geschreven
hebben? Hoeveel tranen zijn er over mijn wangen gerold? Hoeveel verhalen heb ik
over jou verteld? Hoeveel uren heb ik wakker gelegen? Hoeveel keer keek ik naar
de uitvaart of de foto's? Er zijn weinig minuten voorbij gegaan dat ik mijn pap
niet mis en niet aan hem denk.
Als ik dit stukje schrijf is het rond 4 uur in de ochtend.
Buiten waait er een harde wind en af een toe slaan de regenstriemen hard tegen
de ramen. Verder is het zo vroeg in de ochtend nog stil. Er is nog geen nacht
voorbij gegaan die ik uit heb geslapen zoals ik dat gewend ben. Gebroken
nachten steeds weer. Soms zoek ik je, soms is het gemis in de donkere nacht te
groot, soms angst dat mama ook zo plots gaat, maar vaak gewoon wakker zonder
echt duidelijke aanwijsbare reden. Ik kan niets anders dan me er bij neerleggen
dat het er voor nu gewoon bij hoort. De wereld van mijn rouw bestaat nog uit
grijstinten, alles is anders, maar niets daadwerkelijk veranderd. Het gemis
doet pijn.
Rouw is een begrip waar iedereen zelf een invulling aan
moet geven. Er is niemand die je kan vertellen hou je het best of makkelijkst
kunt rouwen. Simpelweg omdat er geen makkelijke en simpele weg is. Rouw is
snoeihard werken ook met energie die er helemaal niet is. Rouw slaat mij lam en
zelfs een beetje passief. Ik kan het niet een dagje uitzetten en terug naar
toen alles nog "normaal" was. Vele boeken beschrijven een ongrijpbaar
en grillig proces. Waarin afscheid, herinneringen en rituelen centraal staan.
De clichés over rouw die ik ken blijken allemaal waar. In tijden van rouw leer
je echte vrienden kennen. De vijf stadia van rouw die rommelig door elkaar heen
lopen. Buitenstaanders die het lastig vinden er wat over te zeggen of te
vragen. Laatst had ik het met een vriendin over afscheid nemen, zij verloor
haar moeder anderhalf jaar geleden. In die tijd deed ik achteraf gezien de
stomste dingen, toch probeerde ik er voor haar te zijn. Soms sloeg ik de plank
volledig mis. Vaak gewoon een suf kaartje of een berichtje om te laten weten
dat ik haar niet vergeten was.
Het begrip afscheid is voor ons bij de deur, 3 dikke zoenen
een knuffel en dan zwaaien we; "doeg, tot ziens" en roep ik
"laat even weten als je thuis bent". Voor ons is dit afscheid we
weten dat we elkaar een volgende keer weer zien.
En daar stond ik 7 januari rond half 11 ’s avonds, bij het
lichaam van mijn vader, afscheid te nemen. Alleen had ik geen idee hoe ik dat
moest doen. De factor nooit meer maakte het nog ingewikkelder. Dit kon toch
niet? Jong, niet ziek, nog van alles te bepraten. Hoe kon ik afscheid nemen van
mijn papa waar houden van nog verder gaat dan de maan en terug?! Werkelijk
iedere emotie vloog ongrijpbaar door mijn hoofd en lijf. Ingestort verdrietig,
maar ook een lach. Alles was er zonder dat ik daar enige invloed op had. Ik
bevond me in een rare roes tussen slaapdronken en te helder wakker. Moest
nadenken over de gekste dingen. Tijd inkopen bij het crematorium en de kleur
van een kist kiezen. Als ik de afgelopen 5 maanden in woorden samenvat kom ik uit
op puurheid, (ver)dwalen in rouw gemis.
Er zijn uren dat de chaos in mijn hoofd explodeert.
Er zijn uren dat het verdriet ondragelijk groot is.
Er zijn uren dat de gekste herinneringen naar boven komen..
Er zijn uren waarin ik je maar blijf zoeken, gefrustreerd omdat
ik je niet vind.
Er zijn uren waarin ik denk dat ik alles heb gedroomd.
De klok tikt door, steeds maar weer…
