zondag 23 juli 2017

Conclusie: ik snap er echt niks van

De laatste meters van de tour de France verstrijken. Teveel mannen op een fiets op te dunne bandjes rijden als malloten de laatste ronde op de Champs-Élysées te Parijs. De tv commentator houd mij op de hoogte van de tactieken. Op welke plek de winnaar zou moeten rijden, wie juist op de verkeerde plek fietst en wie wie naar voren trekt om niet te winnen maar om de ploeg eerste te laten winnen. De laatste 3 weken volg ik af en toe de tour. Vooral de bergetappes zijn prachtig om te zien, want van de hele tour als spel snap ik werkelijk niets. Ik ben opgegroeid met de tour. Als we thuis waren werd er vaak gekeken, in de auto luisterden we naar de verslaglegging en op de camping luisterden we naar de tour de flits op radio wereld omroep.
Mijn vader heeft me de liefde voor de tour bijgebracht. De laatste jaren keek pap bijna alle etappes als daar tijd voor was. Wat genoot hij van de tour die in Utrecht startte en door Gouda heen reed. Met een tompoes op schoot, die eigenlijk bij voetballen hoort, keken we naar de route en herkende we de wegen waar we zo vaak reden. Het enige wat ik niet mee heb gekregen van mijn vader is de uitleg van de tactiek. Ik snap er daadwerkelijk geen snars van. Misschien ben ik teveel vrouw. Ik denk alleen fiets zo hard als je kunt en dan win je wel of niet. Toch schijnt het zo niet in elkaar te zitten, je verliest als het niet is afgesproken dat je mag winnen. Beste sneu als je goede benen hebt...?!
Zo hadden pa en ik nog een andere afwijking, de voetbalwedstrijden van Nederlands elftal bij de grote toernooien kijken. Volledig in het oranje gehuld. Natuurlijk inclusief tompoes zaten we voor de tv. Samen schreeuwden we mijn moeder de kamer uit bij ieder doelpunt en mopperden we op spelers als er iets verkeerd ging. De liefde voor voetval heeft mijn vader weer van zijn vader meegekregen. Als klein jochie mocht hij vaak de eerste helft kijken, tijdens de pauze treuzelde hij met naar bed gaan in de hoop de tweede helft te zien. Soms lukt het en mocht hij opblijven.

Toch hadden pa en ik een stilzwijgende afspraak; stel geen vragen over de inhoud van voetbal. Zo begrijp ik weinig van buitenspel of de reden van de hoekschop. Ik wil het ook niet weten want het maakt me eigenlijk helemaal niks uit. Zo is voor mij voetbal net zoiets als de tour leuk om naar te kijken maar zonder echt verstand van zaken...
.
Dit jaar keek ik grote delen van de tour, de bergetappes, de sprinten en de valpartijen alleen. Momenten van groot gemis overvallen me als ik kijk naar die eindeloze bergen. Niemand meer die de vraagtekens boven mijn hoofd beantwoord, niemand om toch stiekum aan te vragen waarom er niet wordt gesprint en niemand die me aan wijst over wie de tv commentator spreekt. Naast mij was het te stil. Het gemis is ook met de tour te groot. Alles is veranderd al is er daadwerkelijk niets anders schreef ik in de bedank kaart, toen nog zo zoekende naar de juiste woorden, nu steeds vaker beseffend hoe groot het gat is.

Het enige wat ik weet is
Dat het gemis echt eeuwigdurende heimwee is.
Dat 28 weken rauwe rouw nog steeds een te groot gemis in mij veroorzaken.
Dat ik de dood te lang vind duren en het wat mij betreft wel klaar is.
Dat zoeken, niet vinden en verdwalen er zo bijhoort.
Dat de tour en voetbal stom is om zonder jou te kijken.
Dat ik hoe hard ik mijn best ook doe echt niets maar dan ook miets van het leven begrijp...