woensdag 13 september 2017

8 maanden rouw, C'est la Vie...

De eerste herfststorm van 2017 is een feit. Terwijl de wind hard tegen mijn huis aan beukt en maar blijft loeien voel ik datzelfde in mij. 8 maanden geleden, fucking 8 maanden geleden, beleefde ik de meest onwerkelijke en surrealistische dag van mijn leven. Gebroken van verdriet en pijn reed ik achter een rouwwagen aan. De rouwwagen waarin mijn pap werd vervoerd. De dood had hem de zaterdag ervoor gevonden, gekust en meegenomen. De dood was ons allen te slim en te snel af geweest. Met lege handen en volledig gebroken bleven we achter. Niets was veranderd, ook niets gewoon en normaal meer.
Alles was tot in de minuscule puntjes geregeld voor de uitvaart op vrijdag de 13e, vele keren een appje vanuit paniek aan de uitvaartondernemer met de vraag of echt alles geregeld was. Steeds wist ze me weer gerust te stellen, stuurde ze me stukken toe, mocht ik de controle van haar houden die ik juist zo kwijt was. In de aula 8 maanden geleden zou ik mijn laatste woorden spreken. Ik wachtte op de knik, dit was mijn moment, het allerlaatste. Een soort oersterke kracht overviel me in combinatie met boosheid mijn speech, ieder woord, iedere lettergreep, iedere punt moest ik goed uitspreken. Iedereen in de zaal zou mijn verdriet voelen. Nog even mijn ogen op de kist gericht een paar seconde om dat gevoel een plek te geven. Een diepe ademhaling, trillende handen. Langzaam maar zelfverzekerd komen de eerste woorden uit mijn mond;

“Gekke, stoere, lieve lieve papa,

Afgelopen zaterdagavond werd ik letterlijk wakker in mijn grootste nachtmerrie.
Hoe hard ik mezelf ook knijp.
Hoe leeg en verlaten je rolstoel al dagen in jouw kamer staat.
Nog steeds besef ik me nauwelijks dat je er echt niet meer bent.

Jouw lijf er niet meer is om bij te schuilen.
Jouw hand er niet meer is om te high fiven.
Jouw ogen nooit meer stralen.
Jouw lippen niet meer praten.
Jouw mond er niet meer is om een kus te geven.

We nooit meer lachen zoals alleen wij dat kunnen.
We nooit meer knuffelen.
We nooit meer samen knalhard en vals zingen.
We nooit meer samen naar Scheveningen gaan.
We nooit meer aan tafel politiek en werk bespreken.
We nooit meer frietjes eten terwijl mama de bloemkool klaar heeft.

We nooit meer…

Er zijn gewoon teveel nooit meers…

De ergste is dat ik nooit meer tegen iemand papa kan zeggen”

Ik besluit mijn speech met de woorden:

“Op 15 april ben je 65 geworden.
Bij het cadeau wat ik je gaf schreef ik de volgende woorden:
Misschien zeg ik het te weinig en laat ik het te weinig merken, maar ik hou van je, pap…
Ik hou van je tot aan de maan en terug!!!”

De muziek wordt ingezet en ik rij terug naar mijn plaats. Daar barsten de tranen los, beseffen dat dit mijn laatste woorden waren. Buiten de aula stormt het steeds harder, in mij breekt een tijd los waar geen storm tegen op gewassen is. 8 maanden rauwe rouw, 8 maanden doelloos en verdwalend, 8 maanden waarin ik me afvraag waar ben je nou, maar ook 8 maanden waarin ik weet hoe eeuwig durende heimwee soms zo verschrikkelijk verstikkend kan zijn…


Ik vecht niet tegen de storm, dat heeft geen zin, vandaag mag het we even allemaal zijn. C’est la vie, dat zou pap gezegd hebben…