Tranen, dag 2017!!

Ik word wakker uit een droom. De klok geeft 6.24 aan beetje vroeg om wakker te worden. Geen idee waar we zijn in mijn droom maar samen met pap heb ik de slappe lach. Vast om iets onzinnigs, zoals we dat zo vaak hadden. We rollen om van het lachen en blijven dicht tegen elkaar aan liggen. Telkens als een van ons beweegt schiet de lach er weer in. We kijken naar de voorbij drijvende wolken en maken figuren. Kijk dat is net een olifant en zie daar een kasteel. Opgetogen roepen we door elkaar heen liggend op onze rug in het gras. De droom is een mix van herinneringen en het gemis. In mijn droom hoor ik zijn lach, de klank en de kleur van zijn stem, die ik zo vaak kwijt ben. Een stem die vergeet je, is weggegaan toen jij ons verliet. Ik word wakker in verwarring en dan weet ik het weer. Dit was ooit, toen, zijn we nu in het nu en later bestaat nog niet. In mijn donkere slaapkamer probeer ik mijn hartslag weer rustig te krijgen. Wacht ik tot mijn tranen weer vanzelf opdrogen...

Op 1 januari een paar minuten over 12 kreeg ik een ingesproken bericht van jou; “maak er een mooi jaar van, lieve dochter!” Daarna belde we even en op 6 januari genoten we van Jezus Christ Superstar. Op 7 januari stond de dood voor de deur, kuste je en nam je plotseling en onverwacht mee. Mam en ik kwamen terecht in een regelrechte natuurramp, want alles was ineens anders en niets veranderd. Het duurde maanden voordat ik de schade van de ramp enigszins kon overzien. En nog zijn er dagen die amper door te komen zijn. Ik leefde in een bubbel van donker verdriet. Bleef maar vallen en kon niet altijd meer opstaan, verdwaalde volledig in zoeken naar dat wat ik kwijt was. Ik ben ontzettend dankbaar voor de geweldige groep vrienden die altijd voor me klaar staan. En ineens werd het februari, ging alles gewoon door. Ik leerde veel over mijzelf en vanuit die lessen heb ik anderen kunnen en mogen bijstaan in lastige dingen maar ook in het voortzetten van dromen. Soms was er energie voor gekke dingen. Stroomde de tranen over mijn wangen op onverwachte momenten. Dan kwam het verdriet knalhard binnen. Vele dagen probeerde ik mijn gevoel in woorden op papier te zetten, ik wil alles vasthouden om nooit te vergeten. Op je verjaardag ging ik met cake en slagroom naar de plek waar je nu bent, zo vierde ik je geboortedag. De donkerste dagen met kerst mocht je erbij zij was er ruimte voor herinneringen. Terwijl ik regelmatig stikte in verdriet.

Lieve lieve pap, de zelfgemaakte eerste oliebol was dit jaar voor mij met jou zo dichtbij! De top 2000 op de achtergrond met alle muzikale herinneringen. En als de laatste minuten van 2017 strakjes wegtikken, proosten we op het nieuwe jaar. Zoek ik tussen het vuurwerk naar de maan omdat houden van voor altijd is...

Geen goede voornemens voor 2018 stoppen met roken lukt nog niet, sporten doe ik zat en als er meer kilo af gaat krijg ik ruzie met de huisarts. Laat alles maar gewoon gebeuren om me heen, kijken vanuit mildheid en rust. Ik hoop op wat meer balans in alles wat op mijn pad komt. Laten we Verwonderen juist over die kleine dingen waar we weinig bij stil staan. Juist die kleine dingen maken het leven zo mooi!

Dag 2017, ik haat je en ik hou van je...

Rouw, tis ook gewoon onhandig

Tis ook gewoon onhandig. De reactie van een vriendin op mijn appje aan haar dat ik samen met mam de stad in ben geweest en we zelf de tasjes moesten sjouwen. Normaal bouwden we de scootmobiel van pap vol en hadden wij onze handen vrij. Haar nuchtere opmerking zorgt voor een lach op mijn gezicht. Ondanks dat we elkaar niet eens zo vaak zien, heeft zij de gave om altijd de juiste woorden te vinden. Ben blij om en dankbaar voor de groep vrienden die ik om me heen heb. Soms als de dagen te zwaar zijn, de tranen maar blijven stromen is er altijd wel iemand die ik kan bellen en bij uit mag huilen. Hetzelfde verhaal al zo vaak verteld, zoveel momenten van echt missen gedeeld, wat het blijft vreselijk ingewikkeld. Gelukkig is er ook vaak tijd voor een lach als we een herinnering delen. Als een vriendinnetje door weer en wind naar huis rijdt en belt dat ze veilig thuis is gekomen. Haar moeder en mijn vader naast haar op de bijrijdersstoel, want je geen van beide wilde achterin in een van de kinderzitjes. Als mijn beste vriend patat aan laat rukken, terwijl hij zou koken, omdat mijn vader dat zo gewild zou hebben. Als mijn aller beste vriend zielsgelukkig de kringloopwinkel uitloopt met een bordspel onder zijn arm volledig nieuw in de verpakking en opmerkt dat papa Ed dit voor hem geregeld heeft.  Als ik de beste vriend van pap ondeugend over een touwtje zie stappen om in het nationaal militair museum wat beter in de helikopter te kunnen kijken, want als hij het zelf niet deed had pap hem daar toch toe aangezet. En ik? Ik eet rustig de rode kool met gehaktbal bij ma zonder dat deze van mijn bord verdwijnt omdat ik naar een dag geleden langs vliegende luchtballon moet kijken. De net gebakken friet ligt niet meer op de tafel omdat we onze handen branden, maar geen van ons wist hoe de frietjes daar kwamen. Geen vingers meer in het vier op een rij spel, omdat hij zijn steen juist net in die rij wilde laten zakken. Veel van pap zijn karakter eigenschappen zijn bij mensen blijven hangen. Pap was buiten goed gehumeurd altijd in voor een lolletje. Zijn humor scherp en gevat maar hij was er ook voor mensen als ze het moeilijk hadden. Kon vanuit het niks opbellen en vragen of het allemaal goed ging en uren bijkletsen. Stond met kleine cadeautjes voor de deur, gewoon zomaar omdat hij dat leuk vond. Al deze dingen heeft pap aan mam, mij en aan de mensen om ons heen nagelaten. Zo leeft hij voort bij velen en wordt zijn naam nog zo vaak genoemd. Nooit zal hij echt vergeten worden, mam en ik vertellen over hem en hoeveel we van hem houden. Het is fijn om dat te kunnen en te mogen delen. Morgen lees ik een eigen geschreven kerstverhaal voor tijdens een brunch aan mensen die allemaal iemand verloren zijn. Geen verhaal waar rouw centraal staat, maar juist van hoop, verbinding en verwondering in deze tijd.

En toch zei mijn vriendinnetje het precies goed. Het is ook gewoon super onhandig…   

11 maanden tot de maan en terug

11 maanden staat mijn wereld op z’n kop.

Langzaam went mijn hoofd aan het idee dat er “Nooit meer zijn” echt Nooit meer is.

Dat weg zijn, echt weg is en altijd zo zal blijven.

Voor altijd verder met een grijs randje om de kleuren van het leven.

De laatste keer dat het maanden zijn volgende keer is de 7^e een jaar.

Waar ben je nou?! Ik schreef het 11 maanden geleden in de rouwkaart. Totaal in de war, van de aardbeving die zich in mijn leven had afgespeeld, beleefde ik die hele week. Een nachtmerrie die op de dag in stand bleef. De dood kwam, zag en overwon het leven. De uren werden dagen, maanden en ik raakte de weg kwijt. Verdwaalde in een wereld die mij totaal onbekend was en waarvan ik wenste dat deze mij nog even onbekend was gebleven. Overmand door verdriet op juist die hele kleine momenten waarin het gemis dan zo binnenkomt. Net zoals dat ik me steeds afvraag waar je nou bent weet ik nog steeds niet wat gemis precies is. Hoeveel ik ook heb geschreven, er komt maar geen antwoord. Gemis is grauw, groezelig, zwart diep en oneindig leeg zonder bodem. Missen wordt iedere dag een beetje erger. Rouw sleept me mee in verdwalen, alle zekerheden kwijt zijn. En er was niets maar dan ook echt niets wat hielp. Vandaag zijn we 11 maanden verder en verdriet overheerst nog als is het nu wel anders geworden. De stof die de aardbeving heeft doen laten opwaaien is neergedwarreld, de verwoesting is steeds zichtbaarder geworden.

Lieve, lieve pap,

Wat woorden aan jou omdat ik erin kan en mag geloven dat je ze meeleest. Dat je bent in de wind, de zon en de maan. Overal waar ik ga ga je met me mee in dit vernieuwde samenzijn. Stuur je me een richting op, klets ik met je en voel ik vooral zoveel trots. Want zo trots als jij op mij bent zo trots ben ik op jou. Ik zal altijd iedereen over je vertellen, over de band die we hadden die zo ontzettend bijzonder was. jij snapte het gevecht tegen een lijf wat je soms zo ontzettend in de steek kan laten. Onze gesprekken zo met elkaar verbonden zonder woorden.

Er zijn nog zoveel dingen die ik tegen je zou willen zeggen. Zoveel momenten dat ik je wil bellen om je te vertellen wat me nu weer is overkomen. En toch voel ik ook dat jij de rust hebt gevonden en dat je alles uit het leven hebt gehaald in de 65 jaar die je op aarde was. Ook ben ik dankbaar, dankbaar voor het feit dat jij mijn pap bent. Op de dingen die je me hebt meegegeven en me samen met mam hebt gemaakt tot wie ik nu ben. Op alles wat jij in je leven heb gedaan, hoe je je dromen achterna bent gegaan, adviezen van anderen in de wind sloeg en je eigen beslissingen maakte en daar zo voor kon gaan. Pap, mijn leven is veranderd, alles is anders geworden en iedere dag zoek ik, dwaal ik en soms vind ik.

11 maanden hou ik van je, ik hou van jou tot de maan en terug…

En dat vergeet ik nooit…  

Pakjesavond met tranen

Sinterklaas is een kinderfeest. Al jaren doe ik er met mijn ouders niets meer aan. Soms lekker met elkaar eten, stukje gevuld speculaas en de tv show van Paul de Leeuw. Geen traditie, geen ge-moet. Dit jaar is het anders. In de afgelopen dagen heb ik wat gedichten geschreven en cadeautjes bedacht. Dierbaren bedanken voor de steun afgelopen periode. Voor mam is er ook een gedicht en een canvas met een foto van het gezin. Al weken heb ik hem in huis, maar heb mijn mond weten te houden.

‘S middags vraag ik de ADL het canvasdoek in de auto te zetten, de maat die ik heb gekozen is een beetje onhandig. Als ik het parkeerterrein, bij mam, op draai zie ik een ambulance staan, dat blijft even slikken. Terwijl ik uitstap zie ik de ambulancebroeders op de etage van mam lopen. Mijn hartslag versneld. Ik check mijn telefoon maar heb geen gemiste oproepen. Gelukkig, bij ons niets aan de hand.

Ik ga eerst even bij de buren langs in de andere flat. Als ik daar boven aankom zie ik blauwe zwaailichten, weet niet goed of de ambulance wegrijdt of er een tweede bij is geroepen. De buurvrouw loopt met me mee naar de auto om het canvasdoek naar boven te sjouwen. Als we haar flat uitlopen staan er 2 ambulances voor de deur. Ik voel de tranen opwellen, in een split seconde terug naar 7 januari toen de ambulances voor ons bleken te zijn. Ik zie weer allemaal mensen op het balkon staan. Ik wil schreeuwen: “Ga weg, Ga weg allemaal, sta daar niet zo stom te gluren. De tamtam gaat zo hard dat je heus wel te horen krijgt.” Ik slik mijn boosheid en verdriet weg. De etage-bewoner wordt naar buiten gereden op de brancard, hij praat dus we besluiten terplekke dat het wel goed met hem komt.

Boven loopt mam net terug naar huis. Shit, ze mag het cadeau niet zien. Gelukkig is het donker en ziet ze me pas als ze naar binnen stapt. Het canvasdoek staat ondertussen op de galerij en de buurvrouw is snel omgedraaid. “Ben je alleen? vraagt mam. Ik dacht dat er iemand bij je was.” Ik besluit niet te antwoorden. Samen drinken we een kopje thee, zijn een beetje bibberig van de scene met de ambulances, hier wennen we waarschijnlijk nooit aan. Als de rust weer is weergekeerd is haal ik het cadeau. Zingend kom ik binnen en voel de emotie in mijn stem. Dit klopt niet, mijn hoofd vult zich met gemis. Een paar secondes later leest mam het gedicht voor met bibberstem en natte ogen. De tranen rollen over haar wangen bij de laatste zinnen:

Houden van tot de maan en terug

Als Sint het kon bouwde hij voor jou een brug

Zodat je nog even een kusje kon gaan geven

Aan de belangrijkste persoon in je leven

De foto valt goed in de smaak. We halen herinneringen op, lachen om pap die ooit een doos vulde met peurschuim als surprise. Zo is hij er ook vanavond gewoon bij. Dichtbij terwijl de maan door de bomen schijnt…