Oliebollen feest

Ik ben opgevoed met de zelfgemaakte oliebollen van mij moeder. Als kind moest ik kiezen; ik speelde in de gang of in de huiskamer, want het beslag moest rijzen bij de verwarming en dan mocht de deur niet steeds open. Nieuwsgierig keek ik mee hoe hoog het was geworden. Bij de zwarte pan met olie op het gasfornuis wat duw en trek partijen als mijn vader thuis was op oudjaarsdag. Een van ons kreeg de eerste vers gebakken oliebol met een beetje poedersuiker. En voor die eerste deden we alles. Terwijl pa en ik stonden te eten ontstond er langzaam een berg oliebollen die we met z’n drieën niet eens op zouden krijgen in twee weken. We deelden er een aantal uit bij buren, reden naar oma (die ze tussen de verwarming stopte om ze warm te houden) en daarna door naar een aantal oudjes waar mijn moeder werkte. Daarna ging mijn moeder douchen en ik buitenspelen. Zo hebben we oudjaarsdag jaren doorgebracht. Soms moest pa werken dan was ik nooit te beroerd hem even te bellen als ik de eerste hap op had. Later moest ik wel eens werken en kreeg ik smsjes of appjes met foto’s van hem. Er kwamen jaren dat pap en ik rustig de top 2000 luisterden en geduldig wachten tot we beide een bordje mochten komen halen. Nadat mijn vader en ik een maagverkleining hadden ondergaan bleef mijn moeder stug doorbakken, het maakte haar niet uit dat we er nog maar 3 of 4 oliebollen aten. Ze bakte 1 of 2 pakken. Toch stopte ze er mee, te veel werk, het hele huis stinkt en jij bent er toch niet met oudejaarsavond. Ze had gelijk maar ik miste de familie traditie. Zelfs de oliebollenpan werd weggedaan, er ging een streep door het oliebollentijdperk. Ieder jaar probeerde ik weer of ik ma zo gek kreeg toch nog een keer te bakken, maar mijn smeekbedes hielpen niet. Er werden appelbignets bij de bakker gehaald en zo vierden we oudjaarsavond. Toen begin 2017 ineens alles veranderde stelde mijn moeder een paar dagen voor oud en nieuw voor of het een goed idee was als zij weer oliebollen zou bakken. Ondanks het verdriet, gemis maakte mijn hart een sprongetje. Zo zat ik vorig jaar in de kamer toen het beslag stond te rijzen, keek ik mee naar het bakproces in de friteuse en at ik de eerste oliebol. De tranen stroomden over mijn wangen en het gemis was tot in iedere vezel voelbaar. Maar juist deze traditie is zo’n groot deel van mijn leven en mam heeft er weer nieuw leven in geblazen. Terwijl ik dit blog typ kijk ik steeds op de klok. Om 13.00 uur gaat dit jaar het oliebollen-bak-festijn los en het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik te laat kom. Nu weet ik dat ik de deur voorzichtig open moet doen, de kamerdeur niet open moet laten staan. Nog steeds nieuwsgierig naar de hoogte van het beslag sta ik zo dadelijk naast de pan te popelen. De eerste oliebol delen we Samen. We proosten ermee op het leven, op alle herinneringen maar ook op alles wat nog komen gaat. Ondanks dat alles echt veranderd is blijft het fijn als er heel soms dingen hetzelfde zijn!

wereld lichtjesdag

Op de begraafplaats hangt een serene stilte. Ik weet nooit zo goed hoe ik me op een begraafplaats moet voelen; een soort angst bekruipt me daar. Het voelt raar om langs de graven te lopen waarop ik alleen namen en wat data kan lezen. Het voelt alsof ik ergens kom waar ik niet mag zijn. Maar ook niet wil zijn, deze plekken betekenen intens verdriet. Voor velen is alles echt veranderd en zij hebben dierbaren hier achter moeten laten. Juist die dierbaren die altijd mee naar huis moeten, die nooit gekust kunnen worden door de dood. En toch kwam, zag en overwon hij.

Vandaag is het een speciale dag op de begraafplaats er branden honderden kaarsjes voor hen die een lichtje zijn verloren. Verhalen mengen zich met tranen over datgene wat er had kunnen zijn. Met elkaar delen we dat wat niet uit te spreken is, waar geen woorden aan te geven zijn, maar wat je direct herkent als je er plotseling mee te maken hebt. Rouw houd je vast en laat je niet meer los. Het ene moment is er niets aan de hand en het volgende overvallen de tranen je op de meest onhandige momenten. Ik heb wat kaarsjes en waxinelichthouders meegenomen, de harde oostenwind blaast mijn kaarsje steeds weer uit. Ik geef het niet op en weet uiteindelijk een plekje te vinden waar mijn vlammetje geen last heeft van de wind. Gelukt, vandaag mag het kaarsje niet uitwaaien, nu nog niet.  

Mijn gedachten dwalen af naar mijn oma, zij verloor een van haar twee lichtjes. Er zijn dagen dat oma niets meer weet van het verlies en ons vraagt waar Eddie blijft. Er zijn dagen dat ze fluisterend aan mij vraagt hoe het met mijn moeder gaat want zij weet hoe het is om een partner te verliezen. Er zijn dagen dat ze mijn hand pakt en opmerkt dat het niet makkelijk is om je vader te verliezen. We knuffelen haar, halen verhalen op, maar proberen haar niet zo verdrietig te maken. Diep van binnen weet ze dat er een gat in haar moederhart zit wat nooit meer zal helen. Mijn oma verloor haar vader, haar man en haar zoon. Ze zijn weg maar ook zo aanwezig.

En zo brand ik vandaag een kaarsje op wereld lichtjes dag en verlichten we met z’n allen de donkere December maand…