zondag 27 januari 2019

Je gaat zelfs mee skiën

Voor het eerst in mijn leven ging in een week op wintersport in Oostenrijk...
De sleeplift trekt ons in een best gangetje naar boven. Een koude wind raast fel om me heen. Ik trek mijn sjaal nog wat verder op m mijn mond en neus te beschermen. De verse sneeuw knerpt klagend onder onze ski’s. Nog maar weinig mensen zijn ons voorgegaan in de lift en de sneeuw zoekt zijn weg zonder al te veel moeite te hoeven doen. Ik doe mijn best mijn balans te houden, tegelijkertijd overvalt me een enorme stilte Verwonderd besef ik dat ik in een wondere wereld ben beland. Nooit eerder heb ik zoveel sneeuw gezien en er dwarrelt nog meer naar beneden. Eenmaal boven aan de piste is het gedaan met de stilte. Met de skileraar bespreken we het eerste punt waar we wachten voor verdere uitleg. Eerst maar genieten van het eerste stukje afdaling. Zodra mijn ski zich in beweging zet vergeet ik dat ik de baas ben en glij ik als vanzelf naar beneden. Mijn begeleider maakt mooie grote bochten, gelukkig houdt hij zijn hoofd erbij want ik doe even niets meer. Ik geniet van het maagdelijke witte landschap, de beweging van mijn ski en het geluid van de ski’s op de sneeuw. Na de uitleg van de skileraar is het aan mij om op balans en een beetje techniek netjes naar beneden te skiën en vooral niet te hard. Ik voel hoe de concentratie in mij groeit, hoe ik controle krijg over mijn zitski door mijn lichaam van links naar rechts te bewegen. Als we te hard gaan beweeg ik mijn bovenlijf naar de berg toe om wat snelheid te minderen en zo netjes de bocht in te sturen. Het vertrouwen in mijzelf groeit door de aanmoedigingen van mijn begeleider, de skileraar en de anderen uit mijn skiklas. Ik geloof er niets van als ze zeggen dat ik kleine stukjes zelf ski. Dat zou ik toch nooit kunnen? Sommige stukken heb ik lak aan alle aanwijzingen van de skileraar en denderen we gewoon hard naar beneden. Heerlijk die wind langs mijn wangen en tegelijkertijd kan mijn lijf kan zich even ontspannen. De spierpijn wordt na een aantal dagen skiën niet minder maar dit drukt geenszins mijn plezier. Mijn begeleider en ik raken steeds op elkaar ingespeeld, we communiceren over de te nemen bochten en over het meerderen of minderen van vaart. Eenmaal weer in de lift is er tijd voor een serieus gesprek. We hebben het over de gezinnen waar we uitkomen, over de werkzaamheden die we doen, dingen die we ingewikkeld vinden in het dagelijks leven. De sneeuw is gestopt en het grijze wolkendek heeft plaats gemaakt voor een blauwe zonnige hemel als we weer boven aan komen. Terwijl we de berg afrazen zie ik de maan recht voor me terwijl de zon in mijn rug schijnt. Ik voel hoe de glimlach over mijn gezicht glijdt.

Er zijn dagen donker grijs waarin het gemis te groot blijft. Waarop ik verdwaal en je blijf zoeken. Ik zal je nooit loslaten en zoeken naar de maan. En de week waarin ik op een zitski viel en weer opstond was je er ook bij. Waar ik dit leven ook ga, wat het leven me nog brengt ik weet zeker dat je er altijd bij bent. Pap, ik hou van jou, ik hou van jou tot aan de maan en terug…     


woensdag 2 januari 2019

Mijn rouw olifant

Bij een lezing werd me verteld dat bij rouw een olifant hoort. Nu weet iedereen in mijn omgeving dat ik dol ben op olifanten en er het liefst een in de tuin zou hebben. Ik kan in Afrika uren kijken naar zo’n kleintje die stoer de staart van zijn moeder vasthoud en aar zo gezellig volgt. Moeder pakt af en toe was gras of rukt wat takken van een boom. Alles gaat in harmonie, rustig en doordacht. Olifanten zijn intelligent, sociaal en gaan hun eigen gang. Mijn rouw olifant gaat volledig zijn eigen gang. Er zijn momenten dat hij lekker ligt te slapen in een hoekje van de kamer. Er zijn ook momenten dat hij groot staat te toeteren in de kamer en niet te negeren valt. Hij gaat overal met me mee en overvalt me ook op plaatsten die niet altijd even handig uitkomen. In de supermarkt, bij een liedje op de radio met herinneringen of gewoon als er even niets aan de hand is. Mijn olifant zorgt vaak voor vele tranen als het gemis me weer eens overspoeld.

Op oudjaarsavond keek ik samen met mam wat doelloos naar de tv. We wachten op het nationale aftelmoment. Verzonken in gedachten tikken de laatste minuten weg. Mijn olifant heeft de hele avond rustig liggen slapen maar nu is hij wakker en eist aandacht. Nog 30 seconden en we gaan 2019 in. Ik probeer mezelf af te leiden en niet toe te geven aan de golf van verdriet die nu in rap tempo vanuit mijn tenen naar mijn hoofd raast. Ik doe mijn best de olifant weer stil te krijgen. Bijna smekend vraag ik hem stil nog even onzichtbaar te zijn. Nog 20 seconden te gaan en ik voel hoe de tranen zich, in groepjes van minstens tien verdringen, achter mijn ogen. Olifant staat nu groots in de kamer en beneemt mij de adem. Kom op, niet huilen spreek ik mezelf toe. Bij het ingaan van de laatste 10 seconden zie ik al niets meer. Als er nog 6 seconden te gaan zijn stort ik mezelf in de armen van mijn moeder. Snikkend, snotterend geef ik toe aan het verdriet, de olifant heeft zijn aandacht en toettert hard in mijn oor. We houden elkaar stevig vast, zoals zo vaak de laatste tijd. Dan zijn er geen woorden maar inmens verdriet en tranen. De eerste 10 minuten van het nieuwe jaar gaan aan ons voorbij. We sluiten de wereld buiten, het uiteenspattende vuurwerk zien we niet eens. Konden we zo maar voor altijd blijven zitten, zou dit maar een kleine pleister zijn op de wond die rouw bij ons heeft gemaakt. Ondertussen ligt mijn olifant weer rustig en tevreden te slapen. Hij wacht op het volgende moment dat hij weer nodig is. Voor nu zit zijn taak er op.

Na het plotselinge overlijden van mijn vader kwam deze olifant in mijn leven. Gelukkig hou ik van olifanten…