woensdag 11 september 2019

Ziekenhuis trauma in persoon

De meeste mensen die mij kennen weten dat ik een behoorlijk ziekenhuis trauma heb. Als 5 jarig meisje opgelopen bij een operatie aan mijn achillespees en sinds die tijd zijn operaties een drama. Ondanks dat mijn moeder gekleed in OK pak tot de narcose naast mijn bed staat, komen er altijd tranen en paniek. Hou me ook niet voor de gek op de uitslaapkamer want ik blijf net zolang om mijn moeder vragen tot ze weer naast mijn bed zit. En als ze er is en ik haar hand vast heb is er rust, dan kan het me niet keer schelen wat er nog te geburen staat. Kortom in een ziekenhuis ben ik een held op sokken. Gelukkig is er de laatste jaren veel veranderd en kan ik het aan een chirurg en narcotiseur van te voren verklaren waarom en dat ik bang ben. Er is ruimte in een ziekenhuis om dit te delen waardoor er rekening gehouden wordt met mijn angst. Eerst onder narcose dan het zuurstofmasker zijn afspraken die gemaakt worden. 

Vorig jaar moest mijn moeder een nieuwe heup, ondanks het pijn traject wat ze heldhaftig doorstond bleek de heup toch te erg versleten. Een operatie was het enige wat haar kon helpen. Tranen met tuiten bij mij terug in de auto na het nieuws van de orthopeed. Mijn moeder is op leeftijd, heeft geen hele beste conditie en waarom zou zij niet net zo plotseling als mijn vader gekust worden door de dood tijdens die operatie. Met een steen in mijn maag telde ik de dagen af. Mijn beste vriend zou bij mij slapen de nacht voor de operatie. Zo fijn dat ik dan niet alleen ben wanneer de draken in mijn hoofd ruimte in de nacht innemen. Mam moest om 7 uur in het ziekenhuis zijn, de buurman bracht haar, aan mijn stress en tranen naast haar bed heeft ze niets. Uit en treuren had ik uitvraagt wie mij zou bellen als het verkeerd of goed gegaan zou zijn. Die narcotiseur moest vast gedacht hebben wat een idiote vragen maar ik moest alles weten. Om nog enigszins controle te hebben over mijn angst. De dag van de operatie brak aan, de avond ervoor at ik bij mam en stopte ik een kaart en een knuffeltje in haar koffer. Dan was ze toch niet helemaal alleen. In ons gezin een traditie; pap zorgde altijd voor allerlei beren om mijn bed en in het ziekenhuis. Jan de doktersbeer kreeg ik toen ik 10 was en hij staat nog steeds op de kast, samen met brokkenpiloot en Teddy, alle anderen zijn naamloos gebleven. De operatie zou om half 10 beginnen dus rond 1 uur verwachtten wij een telefoontje dat alles achter de rug was en we langs mochten op de afdeling. Al vroeg in de ochtend kreeg ik een appje van de buurman van mam, hij had haar afgeleverd. Rond half 11 zaten wij in pyjama aan het ontbijt toen de telefoon ging en ik werd gebeld door een prive nummer. Anoniem zou ik gebeld worden vanaf de OK als het niet goed was gegaan. Met flinke hartkloppingen nam ik op. Dit was het telefoontje dat het mis gegaan zou zijn. De naam van de verpleegkundige heb ik niet verstaan ik hoorde alleen OK complex. Of ik even wilde wachten. Hoi lieverd met mam het is al achter de rug, dus ik dacht vraag hier even of ik jou mag bellen want ik weet hoe bezorgd je bent! De opgewekte stem van mijn moeder maakte mijn hartslag en bloeddruk weer normaal. Een uurtje later arriveerden we in het ziekenhuis, nog wat gesteggel over de juiste ballon en eindelijk kon ik naar mam. Naast haar bed zittend en zien dat het goed ging zorgde ervoor dat mijn paniek zijn koffer kon pakken.

Toen ik later vroeg; hoe kwam je aan mijn nummer op de OK? Ow dat is simpel ik moest op de afdeling een kruisje op mijn te opereren been zetten dus dacht schrijf jouw nummer op mijn hand...

Vaak zoeken we naar een balans en is het gemis nog zo ontzettend groot. Op dit soort momenten is houden van tot aan de maan en terug een understatement!!!