zaterdag 1 januari 2022

De laatste secondes

 De avond van oud en nieuw lijkt bij mij altijd eindeloos te duren. Op de een of andere manier val ik om 20.00 al zo ongeveer in slaap. Na de oudejaarsconference kijken we het nationale aftelmoment de klok tikt de laatste minuten weg. Bij de. Laatste 38 secondes druppelen de tranen uit mijn ogen. Weer een jaar verder weg bij het jaar waarin het leven voor altijd een grijs randje kreeg. Nog 7 dagen en we zijn al 5 jaar verder. Terwijl buiten het vuurwerk losbarst huil ik voor zoveelste keer het al zo vaak gehuilde verdriet. Mijn snotneus verstop ik in de trui van mijn moeder. Beide missen we zo ontzettend. Zij de partner waar zij haar leven mee deelde ik als de bezegeling van hun liefde. Hoe verder we de tijd door laten tikken hoe meer leven er is zonder. We zoeken nieuwe manieren. Wapenen ons om niet steeds in snikken uit te barsten. Slikken tranen weg maar ze komen nog steeds op de momenten hoe klein ook. Ik wist niet dat liefde zoveel pijn kan doen. Oma had de laatste jaren last van traanogen. Dat waren alle tranen die zij in haar leven niet had gehuild gaf ze als argument als ze weer eens met haar zakdoek zat te wrijven. Dus slik ik de tranen niet mee in. Zo’n vooruitzicht van traanogen sla ik liever over. Er slijt niets zoals wordt gezegd het verdriet wordt alleen maar rauwer. De mensen om me heen weten soms niet beter dat ik geen pap meer heb. Toch blijf ik over hem vertellen. Vind ik hem samen met mam in kleine dingen en in herinneringen. Als mijn tranen zijn gedroogd kijk hij me aan vanaf de foto voor de tv. Met een troste sprankeling in zijn ogen. Alsof ze uitstralen ga maar gewoon verder, ik ben we wel. Een ander samenzijn en toch is hij ergens. In mijn dromen blijf ik zoeken, steeds verdwalend, roepend maar zelden vindend. Samen met mam zit ik op de bank, dicht tegen haar aan, luisterend naar haar hart wat rustig klopt. 

Het nieuwe jaar is begonnen ook al zou ik het oude het liefst vast willen houden. Die laatste secondes waarin we weer een jaar ingaan zonder jou. Een jaar waarin we je meenemen dichtbij ook al ben je zo ver weg.

Als ik een uurtje later naar huis rijd zoek ik de maan. Hoe donker grijs het soms om me heen is. Verlichten de laatste vuurpijlen de lucht. Als ik de maan vind weet ik dat je geen secondes bij me vandaag bent, maar misschien dichterbij dan ooit.


Lieve pap, gelukkig nieuw jaar daarboven!