Je kent het vast wel; twijfel of je die groene of zwarte broek aantrekt. Twijfelt of je uurtje blijft liggen. De twijfel een verre reis of toch een keertje dichtbij huis. De grote levenstwijfels wanneer er een partner in je leven komt. De twijfels over de toekomst, pensioen, gezondheid. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb het niet precies uitgezocht maar kleine en grote twijfels zijn voor iedereen aan de orde van de dag. Misschien durf ik in deze zelfs wel te beweren dat er zonder twijfel geen leven is. Vanuit de twijfel komt er vertrouwen. Als de collega iets zegt over je broek. Wanneer je toch de verre reis hebt geboekt en het snert weer blijkt in Nederland (dat kan ook suf geluk zijn). De cijfers die je haalt op school. Tot hier waar de twijfel zo “gewoon” is.
Zo ook voor mij.
Waar ik gek van word is dat er aan mij getwijfeld wordt al zolang als ik leef. Over ongeveer alles. De buitenwereld steekt de twijfels over mij niet onder stoelen of banken.
Ik schets het beeld; ik zit in een gesprek op werk en ineens bedenkt iemand de vraag: hoe schrijf jij eigenlijk? Of ik sta met mijn autosleutels in mijn hand en de vraag rijst rij jij zelf? Woon jij op jezelf, hoe dan? Vaak leg ik geduldig uit dat ik kan schrijven, zwemmen, zelfstandig woon met persoonlijke verzorging en hulp op afroep en mijn grote trots: MIJN auto waar ik ZELF in rij. Natuurlijk blijft iedereen kijken hoe ik in de auto klim, dat ben ik gewend. Op mijn raam zitten vette neuzen want iedereen kijkt nieuwsgierig naar binnen. Ik voel soms de teleurstelling als ik het raam elektrisch open en er blijkt een stuur in mijn auto te zitten. Natuurlijk rij ik dan behendig het parkeervak uit om de starende mensen heen. Er wordt aan alle kanten getwijfeld aan mijn kunnen tot ik het tegendeel bewijs.
De laatste maanden ben ik ontzettend aan het klooien met iets in mijn rug. Geloof mij iets hebben in combinatie met een spierziekte is ronduit klote. Als ik in tranen met een van pijn bezweet hoofd zeg dat ik niet meer kan zitten van de rugpijn. Waarop de arts vraagt en u komt nu uit Gouda? Met de auto? Het beeld van wat de buitenwereld ziet klopt zo niet met mij, maar de toetsing mist zo vaak.
Natuurlijk twijfel ik ook over mezelf, over leven met een spierziekte en over serieus alles waar maar iets over te twijfelen valt. Het steeds moeten uitleggen omdat de ander aan mijn kunnen twijfelt maakt me intens verdrietig en soms zwaarmoedig. Waarom zou ik liegen en verzuipen als je me in het water gooit? Wat maakt jou het uit of ik een pen kan vasthouden als dat voor dat moment niet belangrijk is. Hoe heerlijk is het om mijn niet werkende middelvinger op te steken naar alle twijfelaars.
Nee, binnenkort doe ik mijn raam weer naar beneden. Gelukkig twijfel ik over sommige dingen geen seconde en weet ik heel diep van binnen voor mezelf de juiste keuzes te maken. Of dat nou de groene of de zwarte broek is daar twijfel ik geen seconde over!
