tis een avontuur

Vandaag een al eerder geschreven blog, maar hij blijft leuk!

 

Maanden lang heb ik er naar toe geleefd. Op safari naar Botswana en Zambia. Niet zomaar een groepsreis, maar een avontuur voor mensen met een lichamelijke beperking. Door een spierziekte ben ik gekluisterd aan een elektrische rolstoel. Dit maakt Botswana avontuur voor mij extra spannend. Nu heb ik in mijn leven wel meer uitdagende dingen gedaan, waaronder parachute springen en zwemmen met dolfijnen, maar dit spant de kroon. 

Van tevoren denk je na over wat voor EHBO set je mee moet nemen voor de rolstoel en voor mijzelf: reserve banden, plaksetjes, bekabeling en om mij zelf in optimale conditie te houden: malariatabletten en zonnebrandcrème. De rest van mijn uitpuilende koffer is leuk voor de pure luxe waar wij als Nederlanders zo op gesteld zijn. Alhoewel weet even dat je in de jungle niks hebt aan vijftien schone witte T-shirts en overigens ook niets aan een accu als er geen aggregaat is.

Het is meegevallen, ook het douchen met tien liter rivierwater. Thuis sta ik dagelijks een half uur onder de douche om mijn ochtendhumeur proberen weg te spoelen. Daar sta ik dan in the middle of nowhere… Zwart en vies van het stof en mijn haar volledig alle kanten op. Slapen in een lekke tent waar de regen naar binnen stroomt is best goed te doen. 

Toch is het avontuur pas echt compleet als je met rolstoel en al over een 1.5 meter hoge treinrails wordt getild, als een soort Kluk-kluk wist onze chauffeur met zijn hoofd op het spoor te beweren dat er echt niets aankwam. Als je bed voortdurend zeiknat is van de regen omdat de tent waarin je ligt zo lek is als een mandje of de doorgewinterde Ranger de weg ineens niet meer weet in het pikkedonker. In het laatste geval lijken, voor mij als witte Massai, alle bomen ineens heel erg veel op elkaar…
Thuis heb ik last van een kater. Ik wil terug! Terug naar die fantastische uitzichten! Terug in de file achter de olifanten aan! Terug naar anderhalve meter neerslag in drie uur tijd! Ik verlang  naar weer een nacht vastzitten met jeeps in de modder en graven omdat een Ranger nooit vastzit en het zeker niet stoer vindt een auto los te trekken met een lier. Terug naar het onbezorgde leven. Terug naar dat bijzonder veilige gevoel als er wilde dieren door het kamp lopen en de hele groep twee aan twee in hun provisorische bedjes liggen te luisteren naar onbekende  geluiden. Terug naar woorden zoals quickly, close to the cutline en good drive terwijl rolstoelen en hun passagiers uit de jeep vallen. Terug naar de kampvuren en het zingen van liedjes onder een heldere  sterrenhemel. Terug naar...
Helaas, ik moet mijn zinnen verzetten want ik kan niet terug. In ben weer terug in de voor mij o zo bekende sleur, op tijd opstaan, werken, terug in de file, avond eten, tv kijken en dan naar bed.

Als we nou eens rustig konden zitten, zonder de tijd in de gaten te houden, hoe anders zou ons leven er dan uitzien? Maar ja, iedere dag op zoek naar wilde dieren, Rangers die de weg niet weten en met je rolstoel over de treinrails begint na verloop van tijd ook te vervelen. Ach een leven zonder avontuur is zo gek nog niet, toch?