Duidelijke aanwijzingen

Onze maatschappij hangt aan elkaar van aanwijzingen. Denk maar eens aan de aanwijzingen die we krijgen op school, in ons werk, via verkeersborden en zo kan ik nog uren doorgaan. Alweer bijna 10 jaar geef ik aanwijzingen. Dit doe ik vanuit mijn rol als bewoner, ik geef aanwijzingen in plaats van dat ik de aanwijzing uitvoer. Dit doe ik om simpelweg te kunnen functioneren in de maatschappij en aangekleed bij mijn afspraak te komen. Ik ben een soort van kapitein Iglo die aan het roer staat van haar eigen boot, alleen gaat mijn boot niet letterlijk de gevaarlijke zeeën bevaren, maar zorgt mijn boot voor zelfstandigheid en participatie.

Vaak gaat het goed, maar soms wordt ik doodmoe, doodmoe omdat ik al 10 jaar dezelfde aanwijzingen geef. Iedere ochtend weer dreun ik het rijtje op in de volgorde van de de verschillende kledingstukken die ik aan wil, bij iedere toiletgang vertel ik weer dat eerst mijn knoop losgemaakt moet worden alvorens men aan mijn broek begint te sjorren, en ma dat kost energie! Ik heb het geluk dat ik van de meeste situaties de lol nog in kan zien, maar vaak zijn ze beter te beschrijven als mensonterend en schrijnend.

Laatst vroeg ik aan een adl’er (ik lag al in bed) of ze de lasagne in het plastic zakje met groene sluitclip links voorin de tweede la van de vriezer met de sticker lasagne erop (ja serieus zo uitgebreid zijn de aanwijzingen) uit de vriezer wilde halen en op een bord in de koelkast wilde leggen. Gezien ik op maandag en donderdag pas tegen 8 uur thuis ben vanwege mijn studie is het makkelijk die dagen iets kant-en-klaars in de magnetron of oven te gooien. De volgende ochtend ging mijn wekker om half 7 om naar mijn werk te gaan om daarna direct door te rijden naar de universiteit, lange dag dus. Bij thuiskomst riep ik direct een adl’er op want ik moest naar het toilet en eten. De adl’er hielp mij naar het toilet en ik bedacht dat ze ondertussen mijn lasagne in de magnetron kon zetten, met de magnetron hoed over het bord en vanaf de wc de duidelijke aanwijzingen op welke start knop ze moest drukken, zou het goed moeten komen?! Na een paar minuten was de adl’er terug. Ik heb echt goed gekeken maar de lasagne staat niet in de koelkast, zei ze met een vreemde ondertoon. Alsof ik het er niet in had laten zetten en haar nu op haar fouten wees. De moed zakte langzaamaan in de schoenen en de moeheid nam de overhand. Zoek even in de rest van de kasten, in de magnetron, probeer de oven? Verzuchte ik langzaam, Weer kwam ze terug zonder lasagne op een bord. Vermiste lasagne is wel iets heel raars!! Dan maar samen zoeken: en ja hoor gevonden, in de vriezer in de tweede la aan de linkerkant daar lag het op een bord!!!
Daar ging mijn eten. De dienstdoende adl’er probeerde nog het een en ander te redden, maar daar had ik geen zin meer in.

Nu is dit een van de tienduizenden voorbeelden waarin gewoon niet goed geluisterd of opgelet wordt. En echt, ik begrijp het dat JIJ het misschien thuis anders doet maar IK wil het zo, wat begrijp je niet? En als je het niet BEGRIJPT wat is er dan zo lastig aan om het nogmaals te VRAGEN in plaats van te doen alsof je het niet hebt VERSTAAN. ZEG het als iets op is! PRAAT met me en zie in dat er VERSTANDELIJK niets mis met me is! Soms word ik wanhopig van het geven van die honderden aanwijzingen per dag, sommige dingen zijn toch vanzelfsprekend. Er is toch geen Nederlander die eerst de hond uitlaat, in de auto stapt naar zijn werk gaat om vervolgens om te draaien en thuis aan te gaan kleden. Sommige dingen zijn gewoon logisch, was dat in mijn adl wereld ook maar zo…