Bij een lezing werd me verteld dat bij rouw een
olifant hoort. Nu weet iedereen in mijn omgeving dat ik dol ben op olifanten en
er het liefst een in de tuin zou hebben. Ik kan in Afrika uren kijken naar zo’n
kleintje die stoer de staart van zijn moeder vasthoud en aar zo gezellig volgt.
Moeder pakt af en toe was gras of rukt wat takken van een boom. Alles gaat in
harmonie, rustig en doordacht. Olifanten zijn intelligent, sociaal en gaan hun
eigen gang. Mijn rouw olifant gaat volledig zijn eigen gang. Er zijn momenten
dat hij lekker ligt te slapen in een hoekje van de kamer. Er zijn ook momenten
dat hij groot staat te toeteren in de kamer en niet te negeren valt. Hij gaat
overal met me mee en overvalt me ook op plaatsten die niet altijd even handig
uitkomen. In de supermarkt, bij een liedje op de radio met herinneringen of
gewoon als er even niets aan de hand is. Mijn olifant zorgt vaak voor vele
tranen als het gemis me weer eens overspoeld.
Op oudjaarsavond keek ik samen met mam wat doelloos
naar de tv. We wachten op het nationale aftelmoment. Verzonken in gedachten
tikken de laatste minuten weg. Mijn olifant heeft de hele avond
rustig liggen slapen maar nu is hij wakker en eist aandacht. Nog 30 seconden en
we gaan 2019 in. Ik probeer mezelf af te leiden en niet toe te geven aan de
golf van verdriet die nu in rap tempo vanuit mijn tenen naar mijn hoofd raast.
Ik doe mijn best de olifant weer stil te krijgen. Bijna smekend vraag ik hem stil
nog even onzichtbaar te zijn. Nog 20 seconden te gaan en ik voel hoe de tranen
zich, in groepjes van minstens tien verdringen, achter mijn ogen. Olifant staat
nu groots in de kamer en beneemt mij de adem. Kom op, niet huilen spreek ik
mezelf toe. Bij het ingaan van de laatste 10 seconden zie ik al niets meer. Als
er nog 6 seconden te gaan zijn stort ik mezelf in de armen van mijn moeder.
Snikkend, snotterend geef ik toe aan het verdriet, de olifant heeft zijn
aandacht en toettert hard in mijn oor. We houden elkaar stevig vast, zoals zo
vaak de laatste tijd. Dan zijn er geen woorden maar inmens verdriet en tranen. De
eerste 10 minuten van het nieuwe jaar gaan aan ons voorbij. We sluiten de
wereld buiten, het uiteenspattende vuurwerk zien we niet eens. Konden we zo
maar voor altijd blijven zitten, zou dit maar een kleine pleister zijn op de
wond die rouw bij ons heeft gemaakt. Ondertussen ligt mijn olifant weer rustig
en tevreden te slapen. Hij wacht op het volgende moment dat hij weer nodig is.
Voor nu zit zijn taak er op.
Na het plotselinge overlijden van mijn vader kwam deze
olifant in mijn leven. Gelukkig hou ik van olifanten…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten