Een lawine van rauwe rouw

Terwijl we bij de oogarts weglopen bedenken we spontaan even naar Ikea te gaan. Sommige dingen gaan nu eenmaal wel in ons hoofd, zoveel dingen waar we nog in dwalen. Er moeten nog nieuwe oogdruppels gehaald worden dus dat doen we dan maar in de ziekenhuis apotheek. Dan hoeven we niet helemaal langs huis en kunnen we direct de A12 opschieten. In de auto kletsen we wat over koetjes en kalfjes, zingen we de o zo bekende teksten mee uit Jesus Christ Superstar. Eenmaal binnen bij Ikea beginnen we met koffie en lunch, vooral de lunch was er bij mij een beetje ingeschoten. We besluiten dat we niet de hele showroom door gaan en nemen meteen de lift naar beneden. Afwasborstels, scharen, nog wat kookspullen verdwijnen in de gele tas. Bij de planten komen we de amaryllis tegen, mam vind ze vroeg dit jaar en besluit er twee mee te nemen. We zoeken een roze en een witte uit, de rode vallen iets minder in de smaak. Ik zet de plantjes op schoot zodat we beide onze handen vrij hebben om hand in hand door te lopen. Aan het begin van het magazijn is Ikea al in kerstsferen. De sfeer overvalt me keihard ineens zonder aan te kloppen. Mam geeft aan dit jaar misschien geen boom neer te zetten, maar als ze het doet doet ze het voor mij. "Waarom zou je het doen?" Vraag ik haar. "Nou ja het geeft toch een sfeer, een boom hoort er ook wel bij". "Mam, kerst is de eerste keer zonder pap en met oma ver weg. De sfeer hangt niet af van de boom dus als jij hem niet neer wilt zetten geef ik je daar groot gelijk in. Je kunt wel dat ding met die elektrische kaarsjes voor het raam zetten, dat lijkt me sfeer genoeg." Daarna verzinken we beide in onze eigen gedachten. De rijen zijn lang dus we sluiten maar ergens aan. Ik voel dat ik sta te vechten tegen de tranen die soms als een lawine over me heen komen. Ademhalen denkt mijn hoofd, jezelf afleiden dus zo neem ik de omgeving maar weer eens in me op. Ik probeer de prop in mijn keel weg te slikken. Wat gelukkig op dat moment ook lukt. Voor ons staat een vrouw met haar moeder en dochter, moeder heeft moeite met de lange rij die maar niet opschiet. Dochter heeft al een aantal keren gezegd dat ze ook even verderop kan gaan zitten, maar de moeder is eigenwijs. Als onze blikken elkaar kruisen bied ik aan dat ze wel even op schoot mag zitten als ze dan maar niet op mijn plantjes gaat zitten. Ze moet lachen en we kletsen wat waardoor het wachten sneller gaat.
Na het afrekenen lopen we terug naar de auto, altijd een beetje dwalend door het Ikea doolhof. Als ik de transfer naar mijn autostoel maak en de achterklep in het slot klikt komen de tranen alsnog. Ik leg mijn hoofd op de schouder van mam en piep: ik wil dat het nooit meer kerst wordt, ik wil geen boom, geen sfeer, geen lampjes, ik wil pap terug! Ondertussen snotter in mijn moeder haar jas onder. Mam probeert me te troosten, maar ook zij heeft geen woorden en alleen maar tranen. Om ons heen valt de wereld even stil. Dit is wat er nu is, te groot verdriet waarin we soms zo stikken. Zo voelt de eeuwig durende heimwee die dan zo tastbaar is. Mam verloor haar grote liefde, de man waarmee ze oud zou worden, degene waar ze toekomstplannen mee had. Ik verloor mijn vader, de man waar ik zo vaak kwam voor advies, degene die in mijn toekomstplannen een rol had. Samen moeten we verder. Samen vallen en samen opstaan. We hebben geen keus, hadden we die maar. Als de tranen zijn gestopt, de snotterneus is opgehaald start ik de auto om naar huis te rijden. Nasnikkend voeg ik in op de A12, soms rolt er nog een verdwaalde traan over mijn wang. Bij de benzinepomp halen we sigaretten. Ja mam je kunt je hele leven nog stoppen! Vandaag kunnen we weer even verder, samen en ook alleen.

Ook dit jaar wordt het kerst, maar nu nog even niet, de rouw is echt nog even te rauw...