Stop de tijd! 10 maanden omgaan met rouw heeft veel van me gevraagd. Nog dagelijks verdwaal ik in mijn eigen leven op zoek naar datgene wat ik nooit meer zal vinden. Al 10 maanden draag ik de dood met me mee. Er zijn uren waarin een lach en een traan elkaar binnen enkele seconde afwisselen. De emoties liggen zo dicht bij elkaar. Iedere dag wordt het grote gemis een beetje meer. Verdriet zit in de kleine dingen. Samen uren kletsen aan de tafel over alles wat ons bezighield. Als ik nu bij mam eet hoef ik mij geen zorgen te maken of mijn gehaktbal niet spontaan naar een ander bord verhuisd terwijl ik naar buiten kijk om een luchtballon te zoeken die natuurlijk nergens te bekennen is. Zo herinnerde ik me laatst ineens dat ik pa tot wanhoop heb gedreven tijdens een Franse vakantie waarin hij mij de zin ‘Hoe Lang is een chinees’ maar niet uitgelegd kreeg. Mijn kwartje deed er dagen over om enigszins te landen en zelfs toen was ik nog niet overtuigd van mijn antwoord. Soms rollen de herinneringen over elkaar heen. Kan mijn hoofd de 34 jaar herinneringen niet altijd bijhouden. Gelukkig zit herinneren in zo veel verschillende dingen soms groot vaak zo klein en al die momenten probeer ik te vangen maar vooral te koesteren. 10 maanden leven met rouw heeft sommige ingewikkelde dingen heel simpel gemaakt. Heeft ervoor gezorgd dat ik bewuster wil leven. Dat ik andere keuzes maak die een jaar geleden niet eens in me op zouden komen. Het leven wat je leeft heb je deels in eigen handen het andere deel is niet te sturen. Het is zoals het is, de zin die zo vaak terugkomt de laatste tijd.
Het blijft zoeken naar mijn verdriet wat er vaak ook niet is, toch is er geen uur voorbij gegaan dat pap niet in mijn gedachte is. Zo hou ik hem vast in ons andere en nieuwe samenzijn. Vandaag, precies 10 maanden verder, deed ik mee aan de opname van het tv programma ik mis je. Een ode aan onze band die volgens velen zo bijzonder was en is. Voor veel dingen hadden we geen woorden nodig. In spierziekte begrepen we elkaar, streden we beiden onze eigen strijd. Soms samen maar vaker alleen met de ander langs de zijlijn. Het was fijn om op een plek vol herinneringen mijn verhaal te mogen doen. En zo stond ik vanmorgen na de eerste nacht met vorst dik ingepakt op een prachtige plek aan de IJssel. De mist die boven het water hing, de zon die zijn best deed zich te laten zien maakt de geschoten beelden bijna magisch. Daar vertelde ik over toen, nu en later redelijk ontspannen en rustig. Trots op mijn pap en ook op mijn mam die zo haar best doet het leven alleen weer op te pakken. Voldaan verliet ik uren later de opname lokatie. Thuisgekomen verruilde ik mijn elektrische rolstoel voor mijn handbike en fietste wat kilometers om mijn lijf uit te dagen. 10 maanden rouw waarin schrijven, fietsen en herinneren centraal staan. Stapje voor stapje schuifel ik door de tijd heen omdat dit is hoe het voor mij past. Adviezen neem ik ter harte of sla ik in de wind. Ik kom er wel op mijn tijd passend bij mijn leven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten