De intercom gaat al een tijdje
over. De ADL-assistenten zijn duidelijk allemaal bezig en dat betekend voor mij
wachttijd. Terwijl ik sta te wachten tot er wordt opgenomen wordt mijn aandacht
vanzelf naar het tafeltje waar de herinneringen aan pap staan getrokken.
Vaak lees ik de rouw en de
bedankkaart terug, die ik zo zorgvuldig met mam samenstelde. We kozen niet voor
vooraf gedrukte teksten, zwarte rouwranden, saaie teksten we wilde juist iets
persoonlijks. Zo probeerden we in woorden het grote verlies te vangen en op te
schrijven, de tekst moest perfect we konden dit immers maar een keer doen. Het
blijft nog zo surrealistisch als ik de kaarten lees, soms alsof het plotselinge
verlies ons nog geen uur geleden overkwam, soms beseffend dat we hard op het
eerste jaar zonder pap af sprinten. Verder staat er een fotoboekje. In de week na
het overlijden hebben we foto’s gemaakt met elkaar en van pap. Zo fijn om die
foto’s nu nog eens rustig terug te kunnen kijken en er samen met mam over te
praten. Fijn dat het knuffel schaapje op pap paste of wat lagen er super veel
bloemen zijn zinnen die regelmatig voorbij komen. Van de begrafenisondernemer
kreeg ik net voor Valentijn een stuk chocolade met de tekst to the moon and
back erop. Volgens haar nog zo onze tekst dus ook dit belandde op mijn eigen
tafeltje vol herinneringen. De crematiesteen ligt er ook, volgens mij is dat
het enige voorwerp waarvan ik geen idee heb waarom die daar ligt en toch is dat
daar prima. Dus laat ik het maar zo. Een dicht flesje groene Brut aftershave is
het laatste voorwerp en misschien ook meteen met meest ingewikkelde. Geur doet
zoveel met herinnering, geur sleept mij mee terug naar tijden waarin alles nog
hetzelfde en vanzelfsprekend was.
Alleen het zien van het dichte
flesje brengt me terug naar zomervakanties in Frankrijk waar we kampeerden. Ieder
jaar namen we uit Frankrijk een paar van deze flesjes mee, toen misschien
alleen daar te koop. De eerste kampeervakantie was ik 1,5 jaar oud en vooral
erg nieuwsgierig en nergens bang voor. Pap en mam waren het achter mij aan
sjokken wel een beetje zat dus besloten om me met een lang touw aan een haring
vast te zetten zodat ik in ieder geval in de buurt bleef. Binnen een klein
kwartier zat ik met draad en al volledig in de knoop en sjouwde de rest van de
vakantie weer los rond. Ik haalde snoepjes bij de oude Franse oma en ging wat
drinken bij de ouders van een vriend van mijn vader. Pap heeft geïnvesteerd in
een badje met 3 opblaasbare ringen. Badje stond toen water erin, te koud dus
gingen er wat keteltjes water op het vuur om het water wat aangenamer te maken.
Toen zowel mam als pap tevreden waren met de temperatuur van het water mocht ik
erin. Zwembroek aan en gaan, nou ja dat was de bedoeling. Alleen bleef ik als
een ooievaar recht opstaan en rolde de tranen over mijn wangen, de rest van de
vakantie heb ik in de luieremmer gezeten met een beetje water, veel
overzichtelijker.
In herinnering zit ik op een
schommel, ik zal een jaar of 2,5 geweest zijn. Zo’n bootje met aan beide kanten
een bankje. Tot er op een avond een Frans jongetje op mijn schommel zat. Stampvoetend heb ik hem duidelijk gemaakt dat
hij weg moest gaan.
Toen ik ouder werd kreeg ik geld
mee om op de fiets stokbrood te halen bij de campingwinkel. Steevast kwam ik
met 3 stukken brood terug omdat ik steeds uit moest wijken en dan ergens te
dicht ergens langs fietste.
Later ging ik zelfstandig naar het
zwembad gehuld in zwempak, zwembril, snorkel en flippers waar ik de hele middag
doorbracht. Na het zwemmen samen met pap aan de chips waar we proosten met bier
en limonade. Herinneringen het zijn er zoveel. Het flesje Brut laat ik nog
dicht. Misschien is het nog te ingewikkeld.
“Hallo met L, een van ons komt er
zo aan”. Ik schrik op uit alle herinneringen die in mijn hoofd over elkaar heen
rollen. “Geen haast hoor, tot zo”, antwoord ik. Ik glimlach naar het tafeltje
vol herinneringen zo ver weg maar altijd dichtbij…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten