Mijn vader vond het altijd een beetje jammer dat zowel mijn
moeder als ik niets van het spelletje voetbal snappen. Mijn vader keek vroeger
samen met zijn vader en 3.5 jaar oudere broer naar voetbal. Vaak vertelde hij
dat de afspraak was dat ze alleen de eerste helft mochten kijken en dan naar
bed moesten. In de pauze dronk hij met kleine slokjes zijn limonade op,
probeerde geen geluid te maken zodat hij misschien toch die tweede helft mocht
kijken. Helaas, net voor het fluitsignaal van de tweede helft moest hij dan
toch enigszins teleurgesteld naar bed.
Een blauwe zaterdag heeft hij zelf op voetbal gezeten, maar
met een spierziekte was dat geen daverend succes, zelfs niet als keeper. Dus
wisselde hij de voetbal in voor de reddingsbrigade op het strand van
Scheveningen.
Later bezocht hij regelmatig wedstrijden van ADO Den Haag
waar hij als jonge jongen de lege flesjes verzamelde en inleverde voor geld.
Vele jaren later werkte hij bij PKF en vanuit die functie
waren we een weekeinde in een hotel. Die zondag wonnen we het EK, ik was toen 6
jaar. Laat in middag reden we terug naar huis, op alle bruggen en viaducten
stonden uitbundige mensen te zwaaien. Nederland vierde feest en wij vierden dit
toeterend in de auto mee. Ik versierde de achterbank met roze wc papier, aan de
antenne hing een voetbal en uit het raam de Nederlandse vlag.
Ik werd ouder en keek sommige wedstrijden mee, uit
solidariteit. Nu keek ik niet echt mee voor het voetbal, maar voor de tompoes
want die traditie hielden we in ere. Meekijken mocht als ik mijn mond maar
hield en geen domme vragen stelde over buiten spel, de belijning op het veld of
de tegenstander. Het laatste EK keken we wedstrijden samen en trokken onze
oranje shirts aan, pap met zijn oranje Unox muts en sjaal. Het commentaar
luisterden we op de radio, Jack van Gelder uitzinnig als er werd gescoord. Aan
Evert ten Napel had pap een hekel dus die ging gewoon uit. Ma verzorgde de
catering en wij becommentarieerden het spel. Samen genoten en schreeuwden als
er een doelpunt werd gemaakt.
Enkele dagen geleden is het WK 2018 begonnen, Nederland doet
niet mee. Laatst bij het opruimen van mijn kast kwam in mijn oranje shirt tegen
met de leeuw van Nijntje erop. Het shirt van pap zit in de deken vol
herinneringen, de unox muts en de sjaal liggen bij mam in een lade. Daar
blijven ze voorlopig liggen.
De afgelopen 17 maanden is alles veranderd. Soms ben ik pap
zo kwijt dat het lichamelijk pijn doet. Ik verdwaal steeds in het dagelijks
leven. Vandaag zette ik de tv aan, voetbal vulde niet alleen het scherm maar
ook mijn hoofd met herinneringen. Het beeld; Pap samen met zijn vader zittend
op het randje boven het stadion vulde mijn hart met liefde. Daar geen Evert ten
Napel. Met een lach op mijn gezicht pak ik de afstandsbediening en zet Netflix
op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten