Pakjesavond met tranen

Sinterklaas is een kinderfeest. Al jaren doe ik er met mijn ouders niets meer aan. Soms lekker met elkaar eten, stukje gevuld speculaas en de tv show van Paul de Leeuw. Geen traditie, geen ge-moet. Dit jaar is het anders. In de afgelopen dagen heb ik wat gedichten geschreven en cadeautjes bedacht. Dierbaren bedanken voor de steun afgelopen periode. Voor mam is er ook een gedicht en een canvas met een foto van het gezin. Al weken heb ik hem in huis, maar heb mijn mond weten te houden.

‘S middags vraag ik de ADL het canvasdoek in de auto te zetten, de maat die ik heb gekozen is een beetje onhandig. Als ik het parkeerterrein, bij mam, op draai zie ik een ambulance staan, dat blijft even slikken. Terwijl ik uitstap zie ik de ambulancebroeders op de etage van mam lopen. Mijn hartslag versneld. Ik check mijn telefoon maar heb geen gemiste oproepen. Gelukkig, bij ons niets aan de hand.

Ik ga eerst even bij de buren langs in de andere flat. Als ik daar boven aankom zie ik blauwe zwaailichten, weet niet goed of de ambulance wegrijdt of er een tweede bij is geroepen. De buurvrouw loopt met me mee naar de auto om het canvasdoek naar boven te sjouwen. Als we haar flat uitlopen staan er 2 ambulances voor de deur. Ik voel de tranen opwellen, in een split seconde terug naar 7 januari toen de ambulances voor ons bleken te zijn. Ik zie weer allemaal mensen op het balkon staan. Ik wil schreeuwen: “Ga weg, Ga weg allemaal, sta daar niet zo stom te gluren. De tamtam gaat zo hard dat je heus wel te horen krijgt.” Ik slik mijn boosheid en verdriet weg. De etage-bewoner wordt naar buiten gereden op de brancard, hij praat dus we besluiten terplekke dat het wel goed met hem komt.

Boven loopt mam net terug naar huis. Shit, ze mag het cadeau niet zien. Gelukkig is het donker en ziet ze me pas als ze naar binnen stapt. Het canvasdoek staat ondertussen op de galerij en de buurvrouw is snel omgedraaid. “Ben je alleen? vraagt mam. Ik dacht dat er iemand bij je was.” Ik besluit niet te antwoorden. Samen drinken we een kopje thee, zijn een beetje bibberig van de scene met de ambulances, hier wennen we waarschijnlijk nooit aan. Als de rust weer is weergekeerd is haal ik het cadeau. Zingend kom ik binnen en voel de emotie in mijn stem. Dit klopt niet, mijn hoofd vult zich met gemis. Een paar secondes later leest mam het gedicht voor met bibberstem en natte ogen. De tranen rollen over haar wangen bij de laatste zinnen:

Houden van tot de maan en terug

Als Sint het kon bouwde hij voor jou een brug

Zodat je nog even een kusje kon gaan geven

Aan de belangrijkste persoon in je leven

De foto valt goed in de smaak. We halen herinneringen op, lachen om pap die ooit een doos vulde met peurschuim als surprise. Zo is hij er ook vanavond gewoon bij. Dichtbij terwijl de maan door de bomen schijnt…