Model in de sluier van verdriet

Het moet echt weer anders meld ik haar. Samen zoeken we zorgvuldig een kleur uit. Niet te rood he?! Gelukkig weet ze dat ik dat niks vind, want ik mopper nog steeds over de te rode haren in de week dat pap overleed. Achteraf had ik gewoon terug mogen komen alleen heb ik daar toen geen moment bij stil gestaan. Het net wat teveel koper was ook niet vreselijk en ik kreeg veel complimenten en toch was het net even the out of the box. Ze haalt mijn haar uit het elastiek waar sinds een paar weken echt alles in past. Vandaag even snel alles bij elkaar gepakt door degene die mij vanmorgen heeft aangekleed. Ik had geen zin om er veel aandacht aan te schenken, was er klaar mee. 
In een doorzichtig plastic bakje zit een groenig megsel wat ze zorgvuldig in mijn haar smeert. Met een beetje benauwde stem vraag ik haar of het echt de juiste kleur is. Ze moet lachen, nog wat folies met een lichtere kleur. Als ze klaar is zie ik eruit als het zusje van animal de drummer van de muppets. Een stapel roddelbladen en een kop thee helpen me door de wachttijd heen. Het groene spul prikt op mijn hoofdhuid, ik hoop altijd dat het er snel weer uit mag. Het verlossende woord, ik mag mee naar de wasbak. Met schoongewassen haar neem ik weer plaats voor de spiegel. Het moment is daar; de schaar en het mes! Al snel verdwijnen mijn lange zorgvuldig gespaarde haren. Met kerst een staart dat was het streven, wat ooit begon als grap werd realiteit. Terwijl ze rustig doorknipt gebeurt er iets in mij; een mix van verdriet, gemis, blijdschap en kracht overvalt me plotseling. Ineens weet ik het? Besef ik me dat mijn lange haren bij rouw horen, futloos en makkelijk zonder er echt aandacht aan te besteden. Ze horen bij verdwalen. In de ingewikkeldheid van het afgelopen jaar. Hoe duidelijker mijn nieuwe haarstyle wordt hoe anders de zekerheid lijkt te zijn op het pad wat ik nu ben ingeslagen. Dat ik na twaalf donkere maanden verdwalen weer kleine lichtpuntjes kan zien. De zware bubbel waar ik me mee had verzoend wordt minder dik.

Als ze zorgvuldig de laatste hand aan mijn nieuwe style legt ben ik ineens klaar met mijn overdenkingen. Ik voel weer wat vertrouwen heel diep van binnen. Mag ik meehelpen met de haren bij elkaar vegen? Vraag ik als de kapmantel af gaat. Secuur en in opperste concentratie veeg ik tot ik niets meer zie. Daar ligt een hoopje rouw, mijn hoopje rouw. Ik kijk er beduusd naar en voel de steek van intens gemis. Het gemis blijft. Soms mixt mijn hoofd het gevoel van gemis met paniek. Dan ben ik pap ineens helemaal kwijt, weet ik niet meer hoe hij eruit zag, hoe hij sprak en hoe hij voelde. En toch weet ik dat ik hem kan vinden als ik alleen maar in de spiegel kijk. Want daar, in mij, liet hij een stuk van zichzelf achter. Misschien wel het mooiste stuk. Ik heb dezelfde ogen en ik krijg zijn trekken om mijn mond, daar kan ik toch alleen maar ontzettend trots op zijn?!

Blij verlaat ik de kapper en de tranen komen vanzelf als ik thuis ben. Kleine stapjes, kleine stapjes maken dat ik langzaam weer opkrabbel. Er zit wat model in mijn sluier van verdriet.