11 maanden tot de maan en terug

11 maanden staat mijn wereld op z’n kop.

Langzaam went mijn hoofd aan het idee dat er “Nooit meer zijn” echt Nooit meer is.

Dat weg zijn, echt weg is en altijd zo zal blijven.

Voor altijd verder met een grijs randje om de kleuren van het leven.

De laatste keer dat het maanden zijn volgende keer is de 7^e een jaar.

Waar ben je nou?! Ik schreef het 11 maanden geleden in de rouwkaart. Totaal in de war, van de aardbeving die zich in mijn leven had afgespeeld, beleefde ik die hele week. Een nachtmerrie die op de dag in stand bleef. De dood kwam, zag en overwon het leven. De uren werden dagen, maanden en ik raakte de weg kwijt. Verdwaalde in een wereld die mij totaal onbekend was en waarvan ik wenste dat deze mij nog even onbekend was gebleven. Overmand door verdriet op juist die hele kleine momenten waarin het gemis dan zo binnenkomt. Net zoals dat ik me steeds afvraag waar je nou bent weet ik nog steeds niet wat gemis precies is. Hoeveel ik ook heb geschreven, er komt maar geen antwoord. Gemis is grauw, groezelig, zwart diep en oneindig leeg zonder bodem. Missen wordt iedere dag een beetje erger. Rouw sleept me mee in verdwalen, alle zekerheden kwijt zijn. En er was niets maar dan ook echt niets wat hielp. Vandaag zijn we 11 maanden verder en verdriet overheerst nog als is het nu wel anders geworden. De stof die de aardbeving heeft doen laten opwaaien is neergedwarreld, de verwoesting is steeds zichtbaarder geworden.

Lieve, lieve pap,

Wat woorden aan jou omdat ik erin kan en mag geloven dat je ze meeleest. Dat je bent in de wind, de zon en de maan. Overal waar ik ga ga je met me mee in dit vernieuwde samenzijn. Stuur je me een richting op, klets ik met je en voel ik vooral zoveel trots. Want zo trots als jij op mij bent zo trots ben ik op jou. Ik zal altijd iedereen over je vertellen, over de band die we hadden die zo ontzettend bijzonder was. jij snapte het gevecht tegen een lijf wat je soms zo ontzettend in de steek kan laten. Onze gesprekken zo met elkaar verbonden zonder woorden.

Er zijn nog zoveel dingen die ik tegen je zou willen zeggen. Zoveel momenten dat ik je wil bellen om je te vertellen wat me nu weer is overkomen. En toch voel ik ook dat jij de rust hebt gevonden en dat je alles uit het leven hebt gehaald in de 65 jaar die je op aarde was. Ook ben ik dankbaar, dankbaar voor het feit dat jij mijn pap bent. Op de dingen die je me hebt meegegeven en me samen met mam hebt gemaakt tot wie ik nu ben. Op alles wat jij in je leven heb gedaan, hoe je je dromen achterna bent gegaan, adviezen van anderen in de wind sloeg en je eigen beslissingen maakte en daar zo voor kon gaan. Pap, mijn leven is veranderd, alles is anders geworden en iedere dag zoek ik, dwaal ik en soms vind ik.

11 maanden hou ik van je, ik hou van jou tot de maan en terug…

En dat vergeet ik nooit…