Tis ook gewoon onhandig. De reactie van een vriendin op mijn
appje aan haar dat ik samen met mam de stad in ben geweest en we zelf de tasjes
moesten sjouwen. Normaal bouwden we de scootmobiel van pap vol en hadden wij
onze handen vrij. Haar nuchtere opmerking zorgt voor een lach op mijn gezicht.
Ondanks dat we elkaar niet eens zo vaak zien, heeft zij de gave om altijd de
juiste woorden te vinden. Ben blij om en dankbaar voor de groep vrienden die ik
om me heen heb. Soms als de dagen te zwaar zijn, de tranen maar blijven stromen
is er altijd wel iemand die ik kan bellen en bij uit mag huilen. Hetzelfde
verhaal al zo vaak verteld, zoveel momenten van echt missen gedeeld, wat het
blijft vreselijk ingewikkeld. Gelukkig is er ook vaak tijd voor een lach als we
een herinnering delen. Als een vriendinnetje door weer en wind naar huis rijdt
en belt dat ze veilig thuis is gekomen. Haar moeder en mijn vader naast haar op
de bijrijdersstoel, want je geen van beide wilde achterin in een van de kinderzitjes.
Als mijn beste vriend patat aan laat rukken, terwijl hij zou koken, omdat mijn
vader dat zo gewild zou hebben. Als mijn aller beste vriend zielsgelukkig de
kringloopwinkel uitloopt met een bordspel onder zijn arm volledig nieuw in de
verpakking en opmerkt dat papa Ed dit voor hem geregeld heeft. Als ik de beste vriend van pap ondeugend over
een touwtje zie stappen om in het nationaal militair museum wat beter in de
helikopter te kunnen kijken, want als hij het zelf niet deed had pap hem daar
toch toe aangezet. En ik? Ik eet rustig de rode kool met gehaktbal bij ma
zonder dat deze van mijn bord verdwijnt omdat ik naar een dag geleden langs
vliegende luchtballon moet kijken. De net gebakken friet ligt niet meer op de
tafel omdat we onze handen branden, maar geen van ons wist hoe de frietjes daar
kwamen. Geen vingers meer in het vier op een rij spel, omdat hij zijn steen
juist net in die rij wilde laten zakken. Veel van pap zijn karakter
eigenschappen zijn bij mensen blijven hangen. Pap was buiten goed gehumeurd
altijd in voor een lolletje. Zijn humor scherp en gevat maar hij was er ook
voor mensen als ze het moeilijk hadden. Kon vanuit het niks opbellen en vragen
of het allemaal goed ging en uren bijkletsen. Stond met kleine cadeautjes voor
de deur, gewoon zomaar omdat hij dat leuk vond. Al deze dingen heeft pap aan
mam, mij en aan de mensen om ons heen nagelaten. Zo leeft hij voort bij velen
en wordt zijn naam nog zo vaak genoemd. Nooit zal hij echt vergeten worden, mam
en ik vertellen over hem en hoeveel we van hem houden. Het is fijn om dat te
kunnen en te mogen delen. Morgen lees ik een eigen geschreven kerstverhaal voor
tijdens een brunch aan mensen die allemaal iemand verloren zijn. Geen verhaal
waar rouw centraal staat, maar juist van hoop, verbinding en verwondering in
deze tijd.
En toch zei mijn vriendinnetje het precies goed. Het is ook
gewoon super onhandig…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten