Oneerlijk

Sommige dingen zijn nu eenmaal niet eerlijk. Dat leren we onze kinderen al op hele jonge leeftijd. Waarom krijgt het ene kind een mooie Dora koek mee naar school en het andere kind niets? Waarom zijn er kinderen die bulken van het speelgoed, terwijl anderen zich wekelijks met hun ouders melden bij de voedselbank? Kinderen zijn niet gek en zien heus de verschillen tussen zichzelf en de anderen. Waarom wonen we in een maatschappij waarin er zoveel verschil zit tussen mensen? In feite draait het leven toch om wie je bent en niet wat je bent of wat je hebt gepresteerd. Op een sterfbed heb ik nog nooit woorden gehoord van mensen zoals; "ik heb het fijn gevonden me 3 slagen in de rondte te werken zodat ik uiteindelijk directeur was van het bedrijf" of "met mijn 80 urige werkweek zag ik mijn kinderen en vrouw alleen in het weekeinde maar we hadden wel de mooiste spullen". Als we heel eerlijk zijn naar onszelf gaat het in de maatschappij niet om spullen, veel geld of een mooie auto. Natuurlijk zijn die dingen fijn, maar we gaan niet dood als we ze niet zouden hebben. Al een aantal maal heb ik door Afrika getrokken en heb me absoluut geschaamd voor de belachelijke luxe die ik in mijn koffer had meegesjouwd. Die mensen hebben niets! Als je met ze praat, zijn ze gelukkig met wie ze zijn. Depressies kennen ze niet of nauwelijks. Het gaat niet om de allernieuwste iphone of een ipad, maar om gezondheid en gelukkig zijn. Waar wij westerlingen ons al jaren niet meer druk om maken, is daar aan de orde van de dag. Mensen sterven aan aids of aan het gebrek aan schoon drink water en hygiene.
En na iedere Afrika reis bedenk ik me weer dat ik.p me gelukkig moet prijzen met alles wat ik heb ondanks mijn spierziekte. Ik heb goede zorg, een rolstoel, zelfstandigheid. Hoe anders zou het zijn als ik in Afrika was geboren? Dan had ik nu misschien nog gelopen omdat de keuze voor een rolstoel daar minder voor de hand lag. Was ik daar in staat geweest om een opleiding te volgen of had ik moeten helpen op het land? Er is niemand die me dat kan vertellen. Veel dingen die me in Nederland raken zijn de consequenties van mijn eigen keuze. Door juist te kiezen voor een rolstoel kreeg ik vrijheid, maar leverde mijn stafunctie daarbij in. Alles heeft een prijs en de rekening krijgt iedereen gepresenteerd. Maar waarom krijgt de een zoveel op zijn bord en de ander ogenschijnlijk helemaal niets. Je hebt echt mensen die geen tegenvallers meemaken in hun leven, terwijl er jonge kinderen zijn die een ouder moeten missen door welke oorzaak dan ook. Als mensen proberen we ook steeds tegen elkaar op te bieden, wat jij hebt is niets vergeleken met wat ik heb. Bij iedereen is het net een beetje erger. Waarom kunnen we niet gewoon allemaal af en toe even zielig zijn, zonder reden, zonder uitleg, alleen denken dat ook die gemoedstoestand goed is?! Gelukkig hebben we het niet voor het kiezen en zijn er veel dingen vergelijkbaar met elkaar alleen beleven we alles op onze eigen manier en in ons eigen referentiekader.
Ooit ben ik bij een voorstelling geweest met de naam "rouw op je dak". Dit ging over verschillende soorten rouw: een scheiding van ouders, een vluchteling die huis en haard had achter gekaten en een naaste die overleed na een ziekbed. Na de voorstelling was er tijd voor discussie: welke rouw is erger?! Het bleef stil... De zaal kon geen keuze maken, want we stonden niet in de schoenen van die personen. Het was allemaal even erg. Vaak denk ik terug aan dit prachtige stuk, wat mijn ogen heeft geopend. En echt hoor! Ook ik ben soms boos, ontevreden en verdrietig over mijn leven en "lot", ik wil die stommem spierziekte en de daarbij behorende afhankelijkheid ook niet, des te meer besef ik op die dagen: het leven is echt niet eerlijk!!