Alweer bijna ern jaar ben ik werkzaam als jobcoach voor jongeren met een verstandelijke beperking. Deze jongeren kunnen volgens het UWV prima deelnemen aan de reguliere arbeidsmarkt. Wij, als jobcoaches, stuiten nogal eens op problemen. De jongeren hebben geen werkervaring, geen opleiding en eigenlijk willen ze helemaal niet werken. Waarom zou je op tijd bij een baas beginnen en je aan zijn regels houden als je met behoud van uitkering ook 40 uur de dingen kunt doen die je leuk vindt?! Ik begrijp die jongeren echt wel! Natuurlijk kunnen we ze niet allemaal over een kam scheren en zitten er wel degelijk gemotiveerde jongeren tussen, maar over het algemeen.
Nog goed weet ik dat ik een jaar geleden solliciteerde op deze functie. Een vriendin van mij kent het bedrijf goed en motiveerde me om te solliciteren. Mijn contract bij SNS Reaal, waar ik als Wajongere was aangenomen en ook nooit onder die stempel uit zou komen, zou aflopen en niet worden verlengd. In al mijn enthousiasme stuurde ik een brief en een gepimpt CV en tot mijn grote verbazing werd ik nog geen week later uitgenodigd voor een gesprek. Ik ben gelukkig nooit zo heel zenuwachtig voor sollicitatie gesprekken waardoor ik mezelf aardig weet te verkopen. Ik melde me netjes hij de receptie en mocht zelf naar de 9e etage gaan. Daar werd ik opgewacht door mijn toekomstig leidinggevende. Bij het uitrijden van de lift, stond ze al klaar en keek me merkwaardig aan. Ik wist zeker dat ik al mijn kleren aan had en er niet heel raar uitzag. Natuurlijk had ik gekozen voor kleding die goed op elkaar was afgestemd en met een spijkerrokje en een jasje kan niet zo heel veel mis zijn. Ik volgde mijn gesprekpartner naar de ruimte van het sollicitatie gesprek, daar zat ook een toekomstig collega. Het gesprek verliep vlot en vooral leuk. Mijn leidinggevende deed later uit de doeken waarom ze zo verbaast was toen ze me uit de lift zag komen. Ik had in mijn sollicitatiebrief namelijk net vermeld dat ik in een rolstoel zit. Normaal doe ik het altijd wel of maak ik er een grapje over, maar waar het deze keer was gebleven ik heb werkelijk geen idee?!
Nu komt natuurlijk altijd de vraag of ik vaker ziek ben. Ik weet dat ik hierop niet hoef te antwoorden, maar tot voor kort kon ik zeggen dat dit zeker niet het geval was. Eens per jaar flink de griep en daarna kon ik weer fris aan het werk. Helaas ging deze vlieger dit jaar niet helemaal op. In december heb ik een longontsteking gehad, terug uit Egypte heb ik een beest meegenomen waardoor ik alleen nog spuugde en diaree had en sinds 2.5 weken zit ik met een ontstoken galblaas, galwegen en lever. Die galblaas moet eruit maar eerst moet de ontsteking eruit. Ik lijk nu wel 6 maanden zwanger, alleen zit het wel erg hoog. Ook vertel ik altijd eerlijk over de consequenties van mijn spierziekte en dat mijn rolstoel bang is voor sneeuw. In tijden van sneeuw zal ik dus veel vanuit huis moeten werken. Omdat bij het vak Jobcoach het inwerken van een jongere erg belangrijk is, werd hier heel veel aandacht aan besteed tijdens het gesprek. Hoe zou ik een jongere in gaan werken als er geen ruimte was voor mijn stoel, als een jongere ergens werkte waar geen lift aanwezig is. Mijn leidinggevende en collega bedachten allemaal voorbeelden. Natuurlijk zijn er werkplekken waar ik zeker met een rolstoel niet tot lastig kan komen, maar dan geef ik de persoon die de jongere inwerkt de tips en trucs. Als we het heel sec bekijken moeten die twee het toch met elkaar zien te doen. Ik kan geen 40 uur op een werkplek aamwezig zijn. Na een gesprek van dik drie kwartier, verliet ik met een goed gevoel het kantoorpand. Einde van de middag kon ik een telefoontje verwachten of ik wel of niet was aangenomen. Om 2 uur in de middag ging mijn telefoon. Ik was aangenomen, alles voelde zo goed aan alle kanten dat ze niet meer tot einde van de middag wilde wachten om het nieuws te vertellen. Het was heerlijk om bij SNS Reaal mijn ontslag in te dienen en te weten dat ik na mijn vakantie in Zuid-Afrika kon beginnen met mijn nieuwe uitdaging. In oktober mocht ik zelfs al een opleiding volgen. De opleiding heeft veel lichamelijke energie gekost, omdat deze in Ulvenhout was, maar ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad.
Ondertussen heb ik geweldige verhalen gehoord van de jongeren die ik ondersteun in het zoeken naar werk. Ze hebben allemaal prachtige dromen, de een nog onwerkelijker als de ander. Maar eigenlijk willen ze allemaal niets liever als meedraaien in de maatschappij, gezien worden zoals ieder ander! Als ze zich niet houden aan de afspraken of als ik de tandem hard vooruittrap en zij niets doen, spreek ik ze aan met de woorden dat ik als Wajongere al een baan heb en van hen ook inzet verwacht. Dit opent bij sommige de ogen en bij de volgende afspraak zijn ineens wel de juiste paieren mee, weten de ze naam van de reclasseringambtenaar ineens wel. En dat inwerken. Makkelijk is het zeker niet, maar vakken vullen bij de Wibra kan ik nu als beste. En stiekum vond ik het nog wel leuk ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten