Vaderdag

Vandaag is het vaderdag, zingt Marco Borsato als mijn wekker gaat. Deze vaderdag gaat mijn wekker, ondanks dat ik 31 ben en geen last meer heb van weken voorbereiding met knutsels, ben ik dit jaar ziek en moet op tijd medicijnen innemen. Vandaar de wekker op zondag! Ik luister het liedje af. Wat ben ik een bevoorrecht mens dat ik mijn vader nog heb. Genoeg mensen om mij heen hebben geen vader meer of geen contact met vader na bijvoorbeeld een scheiding. Een aantal jaar heleden ben ik intensief betrokken geweest bij een vriendinnetje die uiteindelijk haar vader verloor aan de oneerlijke strijd tegen kanker. wat greep het me aan, zo jong en dan je vader moeten verliezen, maar er was niets aan te doen. om het gevoel van verlies proberen te voelen deed ik alsof mijn vader ook ziek was, zodra ik de straat inreed en zijn auto zag kon ik me niets meer voorstellen van dat gevoel van verlies. ik had mijn vader nog en hij moet gewoon nog een flinke tijd blijven! Maanden na de crematie van de vader van mijn vriendin hoorde mijn vader dat hij een zeer agressieve vorm van huiskanker had die bijna altijd gepaard gaat met long en leverkanker. het waren spannende weken, maar de chirurgen wisten de plek goed te verwijderen. Mijn vader staat nog steeds onder strenge controle van de dermatoloog, maar gelukkig zijn ze er hierdoor iedere keer op tijd bij.
Egenlijk is het iedere dag wel een beetje vaderdag. Begrijp me niet verkeerd hoor: ben mijn vader af en toe ook helemaal zat. Als we elkaar weer eens in de haren zitten, omdat we echt teveel op elkaar lijken. Als we iets willen wat niet lukt en als we stiekum enorm balen van die stommem spierziekte die we beiden hebben.
Afgelopen jaar heb ik via internet een week geschreven over mijn eigen leven. Pagina's vol over mijn jeugd, mijn (on) zekerheden en mijn toekomst. Schrijven zonder van te voren een lijn te bedenken, blind neerzetten wat er op dat moment in je opkomt is lastig, maar als het lukt heerlijk. En ineens stond het er; mijn vader zag ik als held. Toen ik 5 jaar was ben ik geopereerd, dat was nogal een traumatische ervaring en tot overmaat van ramp kreeg ik in het ziekenhuis de besmettelijke ziekte roodvonk. Geen visite, alleen mijn ouders mochten komen. Als de dood was ik dat de chirurg mij nogmaals zou komen halen in een door mijn ouders onbewaakt ogenblik. Slapen durfde ik geen 5 minuten en de hele nacht vroeg ik aan mijn moeder; mama, mama ben je er nog! Ik stond doodsangsten uit, ik was puur in paniek en dit was niet uit mijn hoofd te praten. Aan het begin van de middag wisselde mijn ouders van dienst. Met wat kunst en vliegwerk zat ik bij mijn vader op schoot, met mijn geopereerde been in bed om deze hoog te houden. Mijn angst zakte een beetje, want MIJN vader, MIJN stoere sterke vader, MIJN held was zoveel sterker als de dokter en zou er echt voor zorgen dat ik nergens heen zou worden gebracht. Uren zat ik op schoot en vertelde mijn vader verhalen over meneer Maan, mevrouw Zon en alle hun Sterren kindertjes. Deze familie ging op vakantie met de vouwwagen, speelde op het schoolplein en maakte allemaal dingen mee zoals wij ook deden in het dagelijks leven. In de weken en maanden na de ziekenhuis opname zat ik samen met mijn vader in bad, speelden we uren breek de muur op de computer of lagen we samen te donderjagen op de grond. Mijn vader leerde me omgaan met een computer, gaf me het vertrouwen dat ik voor mijn dromen moest gaan. Vorige jaar zijn we 2 weken naar Zuid-Afrika geweest. daar heb ik mijn ouders (en beste vriend) kunnen laten zien waarom ik last heb van "the big kiss of Africa" en hen mee genomen in deze wonderlijke en fascinerende wereld. En ondanks dat we nog geen 5 minuten samen hebben gevoetbald, omdat we dat simpelweg niet kunnen, blijft mijn vader voorlopig nog mijn HELD...