Al bijna vier weken ben ik een graag geziene gast in het Groene Hart ziekenhuis te Gouda. Er is namelijk iets mis met mijn galblaas. Nu zou je denken ruk het ding eruit, maar dat kan dus nog even niet. Mijn gezellige galblaas is zo ontzettend ontstoken dat er nu ook een stuk lever en de galwegen ontstoken zijn geraakt. Dus dat betekend pijn, veel pijn! Wat op mijn werk begon met een galsteen aanval waarvoor ik van de huisarts maar wat paracetamol moest slikken werd uiteindelijk een echo, bloedbeeld, HAP, EHBO en poli chirurgie. Meer dan paracatamol konden de artsen er niet van maken. Alweer 1.5 week geleden hield in het in de avond niet meer uit. Met mijn laatste kracht kon ik mijn moeder bellen en het woord ambulance uitbrengen. Mama was gelukkig spoedig ter plaatse en heeft direct 112 gebeld. De vriendelijke mevrouw wist na uitleg van mijn moeder en de door haar gestelde vragen binnen 8 minuten een ambulance bij mijn voordeur te hebben. Binnen 10 minuten lag ik opgevouwen op de brandcard, een andere houding was niet mogelijk vanwege de pijn en werd ik de ambulance ingeschoven. Bij ieder hobbeltje wist ik waar mijn galblaas zat. Lekker adequaat reageren zat er niet meer in, lijkbleek, zwetend en niets meer weten wachte ik mijn lot af tijdens de rit. Omdat de riemen alleen om mijn benen vast zaten, want mijn buik kon niets verdragen, hing ik in een bocht naar recht ineens wel erg naast de brandcard. Sja, met spierziekte is die zitbalans niet zo heel best, de verpleegkundige heeft me netjes teruggeduwd en ik kon tegen de kastjes leunen. Het voordeel van binnenkomen met de ambulance is dat je niet in die wachtkamer hoeft met die grijze vloer met gif groene stippen in iedere maat. Als je daar lang naar staat wordt je er tureluurs van of kots je spontaan alles onder. Het laatste is mij zeker al 3 keer gebeurd.
Na wisseling van de dienst om 11 uur ging het snel. Dezelfde co die ik de zaterdag ervoor op de EHBO gehad gezien was er weer! Wel gezellig om hem weer te zien, hij is zeker niet onaantrekkelijk, maar een arts nee das niks voor mij! Die let er in de prive situatie vast op dat ik mijn vitamientjes goed inneem, terwijl ik die nu wel eens weekjes kan vergeten. Meneer Co dokter schatte de ernst van de situatie goed in en er zat niks anders op dat ik moest blijven. Om 2 uur lag ik op een zaal van 6, in het middelste bed, aan allemaal toeters en vooral bellen. Omdat liggen nog steeds teveel pijn deed hing ik eens soort versuft van alle middelen in mijn bed. Ik had geluk met het middelste bed!!! Ik lag namelijk tussen 2 enorme snurkers. Veel heb ik die nacht niet geslapen, steeds zat ik in de knoop met die stomme infuusdraaden. Hoe ik het voor elkaar krijg, niemand die het weet, maar ik krijg die draden zelfs zonder te bewegen onder de bedhekken en bij het weer gaan zitten trek ik het infuus er dan bijna uit. Een infuus in de holte van mijn elleboog is uberhauot niet heel handig, aangezien ik te lange, luie en slappe buikspieren heb, kom ik amper meer overeind. Hmmz, nu ik dit zo schrijf moet ik die buikspieren misschien iets minder vertroettelen en ze af en toe maar eens aanspannen. Maar goed, om 6 uur kwam de zuster voor alle controle's. Deze zuster vond het, op dit mij werkelijk onbekende tijdstip, nodig om iedereen te vragen hoe de afgelopen nacht was geweest. Inkoppertje: de twee snurkers hadden vreselijk slecht geslapen, huhu, ik trapte er bijna in. Het ontbijt was een boterham met "blaaskaas", een keer blazen en je kaas is weg. Maar hoed iets in je kaag is altijd fijn, helaas dacht mijn maag daar anders over op dat moment.
Toch kan ik altijd genieten van alle ziekenhuis gesprekken. Op de kamer aan de overkant lag een oudere dame. Waarschijnlijk net opgenomen. Zuster; "Mevrouw u bent een stevige roker". Mevrouw; "mag ik hier roken dan?" Zuster; "Nee u mag hier niet roken maar we kunnen u wel een nicotinepleister geven, dan wordt de behoefte om te roken minder. Die pleister plakken we dan gewoon op uw arm." Mevrouw; "Waarom moet ik een pleister? Ik heb nergens pijn en ook geen bloed, ik wil gewoon roken". Het gesprek heeft nog enkele minuten geduurd, maar roken zat er echt niet in. Ondanks dat je niets doet in zo'n ziekenhuis ben ik altijd zo druk als een klein baasje: eten, wassen, andere pyama aan, dokter langs, tukkie doen, even sociaal doen met zaal genoten, weer eten en dan wachten op het bezoek. Veel van mijn dinnetjes en vriendjes maken van de gelegenheid gebruik om me even te komen aanschouwen, maar ook mijn ouders komen zo vaak mogelijk. Na het bezoek is het tijd voor het volgende tukkie, het opruimen van mijn kastje, langs alle tv kanalen zappen zonder iets te zien en het is alweer bezoek tijd. Na het bezoek tv kijken en na de zoveelste controle, nieuwe zakken aan het infuus, geklim op een postoel is het licht om half 11 echt uit. Gelukkig was de avonddienst zp handig om me op een 3 persoons kamer te leggen waar nog iemand lag. Zo was er rond mijn bed meer ruimte voor mijn rolstoel (en visite). Gelukkig trof ik het met mijn nieuwe buurman en hebben we vreselijk helachen om alle paracetamol die hij toch kreeg voor het geval dat hij misschien ooit pijn zou krijgen. Hij is echt met een toilettas vol met paracetamol naar huis gegaan, van plan ze een voor een uit de auto te gooien. Gelukkig ging het steeds beter met mijn pijn en werd deze dragelijk genoeg om thuis verder te gaan met paracetamol. Dat ik een dikke week later weer terug zou zijn in het ziekenhuis, met ambulance zat niet in de planning... Morfine pillen mee naar huis en rust houden. Meneer de dokter drukte me op het hart dat niet werken valt onder rust houden en ik dus ook niet een paar uurtjes mocht gaan om te kijken of het lukte. Met de pillen mocht ik toch ook geen autorijden. Wel zag ik allemaal roze olifantjes en daar staat de kamer vlot mee vol moet ik zeggen. Dus voor een keer ben ik thuis netjes in bed gaan liggen en heb ik het heel rustg aan gedaan...
Nu is het wachten op groen licht van mijn lijf dat de ontsteking weg is en groen licht van de chirurg om mijn galblaas te gaan verwijderen. Ik denk nog maar even niet na over het ritje naar de operatiekamer. En ik hoop dat de chirurg dezelfde gaatjes kan gebruiken als bij mijn maagverkleining, nou ja anders maakt hij maar een paar nieuwe. Dan kan ik altijd mog als gieter gaan werken,,tis immers crisis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten