Saar
Huisdieren vind ik over het algemeen geweldig, maar wat past er nu bij mijn onregelmatige leven. Deze vraag stelde ik een aantal jaren geleden aan een vriendin. Een hond?! Nee dat was niks, die moest ik uitlaten en zou het meeste van de tijd thuis zitten. Een konijn?! Die had ik al gehad, maar direct na een vakantie naar de kinderboerderij gebracht, te veel rommel. Een vis?! Ook niet echt veel aan, om nou uren naar een kom te gaan zitten staren. Nee, nee, nee het was allemaal niks en toch miste ik iets in mijn leven. Een ander leven waar ik voor kon zorgen en die fijn op schoot klom als ik thuis was. Na lang wikken en wegen was ik eruit. Een kat zou in mijn leven passen. De vriendin adviseerde mij een wat oudere kat uit het asiel te halen, als ik het dan niet leuk vond zou ik er geen achttien jaar mee zitten. Op een dag zijn we samen naar het asiel gegaan. En daar zat Saar, een angstige zwarte kat met blaasgruis, verstopt onder haar dekentje. Zo hulpeloos als de oogjes me aankeken! Ik moest haar mee nemen. Dat ze een speciaal dieet had dat deerde me niks. Saar zou bij mij komen wonen en ik zou wel zorgen voor een veilig plekje.
Na een ritje van een half uur naar huis onder luid protest van Saar zette ik haar met mandje en al in de gang. Het asiel had verteld dat ik het mandje bij de kattenbak open moest maken zodat Saar die direct wist te vinden. Zo gezegd zo gedaan! Een uur heb ik zitten wachten tot Saar het mandje uit zou klimmen, in de kattenbak zou ruiken, aan haar brokken zou beginnen en daarna tevreden bij mij op schoot zou klimmen. Ik was toch degene die haar had gered uit het asiel?!
Maar er gebeurde niks! Saar had me in haar reismand de rug toegekeerd en bewoog niet meer, stil daar zat ze dan. Ik besloot te gaan douchen. Hierna ging ik weer snel in het mandje kijken. Dat was leeg! Maar waar was Saar? Saar had zichzelf verstop achter de boeken in mijn boekenkast en het enige wat ik zag waren twee oren en twee samengeknepen ogen. Saar was bang, bang van mij, bang in mijn huis... Ze had tijd nodig om te wennen.
De tijd kreeg ze en uiteindelijk verruilde ze de boekenkast voor een dekentje op de bank. Nu, enkele jaren later, is ze de held van de huiskamer geworden. Het liefste ligt ze uren op schoot en eet vooral mee van de vleeswaren die ik eet.
Begin dit jaar viel Saar wel erg af. Na een tijd in ontkenning geweest te zijn, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en Saar meegenomen naar de dierenarts. Vind het altijd zo'n sneu gezicht als ze me met smekende ogen aan staat te kijken, maar het was niet anders. De dierenarts prikte bloed en enkele dagen later kwam de uitslag: Saar heeft een snel werkende schildklier. Hierdoor valt ze af, klopt haar hart te snel en zal ze uiteindelijk overlijden. Er is van alles aan te doen, maar Saar is bijna 15. Ze doet alles prima, heeft geen pijn, knort en snurkt als de beste en maakt graag een ommetje in de tuin.
Toen ik haar uit het asiel haalde heb ik er niet zo goed over na gedacht dat ik ook een beslissing moet maken als ze ziek is. Saar heeft geen enkel idee van haar schildklier. Mijn gedachte is dat ze geen pijn mag hebben. Dit betekend dat ik nu niets doe aan haar schildklier. Ze ondervind er totaal geen hinder van. Als ik naar haar kijk besef ik dat ik haar ooit kwijt ga raken, maar uit haar ogen is af te lezen dat ze het nu nog naar haar zin heeft. Nog heel veel blikjes natvoer, rondjes buiten en gevechten om de kibbeling en vissticks die ik haar met liefde zal geven. Gelukkig is het nog niet zo ver en schuif ik haar einde nog ver voor me uit... Want mijn Saar wordt voorlopig een hele oude bes!!
