zondag 5 maart 2017

53 dagen gemis

53 dagen ...
53 dagen te stil, te groot, te ongrijpbaar
Konden we maar terug in de tijd!

De laatste kaarten druppelen binnen, de rouwboeketten zijn verdord, af en toe nog een telefoontje van iemand die via via heeft begrepen dat, wat lieve vrienden die regelmatig langskomen, maar het leven is heel hard verder gegaan. Dat van mij is veranderd, alles is anders maar niets daadwerkelijk veranderd. Deze week schrijven we de bedank kaarten, ik ben blij met mijn eigen tekst, met de foto die we hebben gemaakt. Ondanks dat ik de tekst honderden keren heb gelezen voel ik ook onrust. Kan ik de woorden niet vinden. Het lukt niet, hoe hard ik ook probeer de juiste te vinden. Gewoon omdat ik ze niet wil schrijven. Mijn hoofd en lijf willen niet rouwen, geen afscheid nemen van pap, hij moet terug aan zijn plek aan de tafel en niet in een of ander suf fotolijstje met een kaarsje erbij. Mijn lat ligt hoog want die kaarten zijn het laatste wat we nog kunnen doen. Doen op onze eigen manier, daarna is er niets meer. De herinneringen, een enorm gat, leegte, stilte... Dan is alles geregeld en wat moet ik dan doen?
De tranen komen op de gekste momenten, maar altijd als ik ze niet verwacht. Twee weken geleden haalde we de as op. Mijn beste vriend was mee, ik zou pap hoogst persoonlijk in mijn eigen auto vervoeren. De auto van Erna is niet goed genoeg, al is die wel ontzettend netjes gewassen ten opzichte van mijn vuilnisbak. Dit keer geen gedoe met 2 rolstoelen, pap stond netjes tussen de voorstoel in zijn asbus en die zat weer in een grijs kartonnen tasje. Het enige waaraan ik wist dat het pa was was een witte sticker met zijn naam en zijn laatste nummer van het crematorium. Toch had ik me voorbereid op tranen, alleen bleven die uit. Als een stoere Harry haalde ik op wat er over was. We lachten om de zwaarte van de asbus, we zongen hard en vals in de auto, met een klein excuus naar pap. Nu staat hij bij Erna in een kastje, geduldig te wachten wat we met de as gaan doen.
De zondag erop reed ik samen met mam naar Friesland, we laten van de kleding van pap een herinneringsdeken maken. Op de terugweg draaide we de cd van Jezus Christ Superstar. De avond voor het overlijden zijn we als gezin met een vriendin naar de musical in Den Haag geweest, niet wetende dat ik pap daarna nooit meer zou zien. En daar op de terugweg liepen de tranen over mijn wangen, waren ze niet meer te stoppen en het gemis was ineens te groot, te aanwezig, te heftig...

Soms stik ik in het verdriet
Vraag ik me af waar hij nu is
53 dagen te veel nooit meer
53 dagen ...

Rauwe rouw

Rouw is er ineens. Zoals aan jou de dood verscheen staat bij mij aan de deur rauwe rouw. Ook al doe ik mijn best rouw buiten te laten staan ik win het niet. Samen vechten we al 5 weken. De 5 weken dat jij er niet meer bent. We zijn over gegaan naar weken tellen, het zijn geen dagen meer, er is zelfs al een maand voorbij. Rouw overvalt me gewoon, hoe stoer ik soms ook probeer te zijn. Er zijn echt momenten dat tranen niet uitkomen. Met mijn gevoel in een dikke mistige wolk en een hart wat zachtjes klopt onder een dikke laag met ijs. Is missen zo overheersend aanwezig. Wat ik ook doe het haalt me altijd in. De kaartenstroom houd langzaam op, de telefoon gaat steeds wat minder, het leven is voor anderen doorgegaan. Er wordt nog gevraagd hoe het met me gaat maar mensen vinden het lastig echt te luisteren, even stil te staan bij mijn verhaal. Ik weet niet of dit ooit over gaat, maar juist nu wil ik over jou vertellen. Iedere dag weer. Ik wil niet dat je er niet meer bent, mijn ik kan er niet aan wennen. Zal dat ooit gebeuren. In mijn droom zoek ik je, in mijn wakker zijn ook, verdwalend op mijn eigen levenspad. Vind ik een vlinder die me de weg zal wijzen...