Half 9 mijn wekker gaat. Waarschijnlijk ben ik geboren zonder biologische klok dus als de wekker niet gaat slaap ik gerust een gat in de dag. Vandaag voel ik me energiek. Ik draai me om en roep de ADL op. Half uur wachttijd. Dat begint al lekker, maar ja niks aan te doen. Ik zet de tv aan en zapp wat langs de verschillende kanalen om de tijd te doden. Na zo'n veertig minuten is er nog niemand. Gelukkig na drie kwartier wachten gaat de bel. Natuurlijk heb ik het geluk met een ADL'er met ADHD trekjes waar ik in de ochtend heel slecht tegen kan. Zoiemand die op iedere aanwijzing die ik geef volmondig Ja, zegt. Na iets wat op goedemorgen lijkt te hebben gemompeld begin ik met mijn waslijst aanwijzingen. Sokken hangen klaar op de dressboy, wil je ze oprollen tot aan de tenen zodat die in een keer goed zitten, ik wil graag mijn spijkerbroek, de pijp zit gedraaid, wil je mijn bed dichtslaan, bh vast op het tweede haakje, mijn hemd zit niet ver genoeg in mijn broek, wil je de knoopjes van mijn jasje dichtdoen, de schoudervulling zit niet goed. Afijn een kwartier later is het tijd om mijn wereld van de slaap en de badkamer te verplaatsen naar de huiskamer en de keuken.
In de keuken aangekomen is het weer tijd voor een heel scala aan aanwijzingen. Wil je de steelpan pakken, de zwarte lepel, 200 ml melk graag in de kleine maatbeker, nee 250 is echt niet goed dus gooi het maar terug. Ondertussen begint het ge-Ja van de ADL'er me flink de keel uit te hangen. Volgens mij had ik in de slaapkamer gevraagd of ze ermee oo kon houden, maar die aanwijzing lijkt pardoes vergeten te zijn. Na zo'n tien minuten zit ik aan het ontbijt dat bestaat uit een bak havermoutpap en een pot thee. De taak van de ADL zit erop, vanaf nu kan ik weer even zelfstandig vooruit. Dat het theezakje nog op de aanrecht zwerft, laat ik voor vandaag maar even zitten. Ruim het zo zelf wel op. Tijdens het ontbijt check ik mijn mail en lees is het nieuws op mijn ipad. Ondertussen bekijk ik mijn Twitter timeline en Facebook.
Na een uurtje is het tijd om even naar de stad te gaan en de rest van de boodschappen te gaan doen. Ik piep op, weer wachten, maar deze keer niet zo lang. Binnen twee minuten na aankomst van de ADL heb ik mijn jas aan. Twijfel: pak ik de auto of ga ik met de stoel. Besluit is snel genomen, het weer is prima en het blijft droog dus ik ga met de stoel. In het winkelcentrum hier in de buurt kom ik de buren van mijn ouders tegen waar ik een praatje mee maak. Vervolgens hervat ik mijn reis naar de stad. Snel doe ik mijn boodschappen, de mannen van de markt hangen mijn spullen achterop mijn stoel zodat ik er zelf niet mee hoef te sjouwen en daarna haal ik een broodje. Deze broodjeszaak snijdt het broodje altijd in 3 stukken voor me, anders kan ik het niet vasthouden. Ik kom een vriendinnetje tegen en samen besluiten we spontaan een terrasje te pakken. In Gouda is niet alles toegankelijk dus het is altijd even zoeken naar een goed plekje waar niet iedereen over mijn rolstoel struikelt. Ik bestel een cola met een rietje, dan hoef ik dat zware glas niet steeds op te tillen. Een dik uur later verlaten we het terras. Ik rij op mijn gemak naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen roep ik de ADL weer op, ondertussen is de dagdienst in de avonddienst gewisseld. Ik vraag mijn jas uit te doen, mijn boodschappen op te ruimen, op mijn manier in de koelkast te doen en daarna moet ik naar het toilet. Knoop open, rits open, broek eerst aan de ene kant zo ver mogelijk uit, dan aan de andere kant, graag even wachten op de slaapkamer, kan de deur een stukje dicht? De hele riedel ook weer andersom en ik ben klaar. De ADL'er verlaat mijn huis, niet voordat ze een bak met fruit heeft schoongemaakt. Ze snijdt de kroontjes van de aardbeien wel erg ruim af, er blijft zo weinig over van de aarbeien. Ook hier besluit ik maar niets van te zeggen...
Bent u al moe van dit verhaal? Ik schat in dat het op deze dag pas een uurtje of half vijf is. Ik moet nog eten en in de avond nog douchen en naar mijn bed, tussendoor valt er vast weer iets op de grond waar ik niet bijkan en wil ik nog een aantal keer wat drinken. Voor mij is dit zomaar een vrije dag, een dag die bestaat uit het aansturen van mensen, omdat ik dingen niet zelfstandig kan. Tijdens werk of studie dagen moet ik mijn dag nog beter plannen en alles van te voren incalculeren. Zit er genoeg diesel in mijn tank, zo nee dan moet ik eerst langs mijn moeder of iemand anders die me kan helpen met tanken. Hoe lang blijf ik weg, wat kan ik drinken, naar het toilet gaan zonder hulp is helaas onmogelijk. En ja, wat baal ik soms ontzettend en wat mis ik van die hele kleine dingen die voor valide mensen niet meer dan vanzelf sprekend zijn. Denkt u iedere dag na over hoe de sokken aan moeten en of ze wel goed zitten of de naadjes juist zitten en de hiel op zijn plek? Vast niet. Maar mocht u me tegen komen in de stad of elders, knik dan bemoedigend naar mij. Want ook op zomaar een dag heb ik de regie over mijn leven, aan wat ik zelf heb uitgezocht en tevreden met MIJN dag een dag waarop mijn lijf mijn hoofd bij kan houden.
Ik wens u een fijne dag...
