500 dagen gemis ik blijf tellen

500 dagen moeten we je missen.

500 dagen geleden veranderde alles in een paar seconde.

Het leven is langzaam weer wat terug in vorm gekomen, ineens was alles veranderd maar niets daadwerkelijk anders. We stonden erbij en keken ernaar terwijl de dood aanklopte, je kuste en zo plotseling en veel te vroeg meenam naar daar waar wij niet zijn. Al die eerste keren waren veel te ingewikkeld in mijn hoofd, de keren zonder jou, ik bleef achter volledig uit balans gebracht. We zijn nu de tweede keren zonder jou begonnen, onze verjaardagen zijn geweest en jouw verjaardag is nu je geboortedag geworden, maar ook tweede keren zijn vreselijk. Ik weet niet of je bent of was overleden, zelfs in taal is er niets wat dit gemis weet te omschrijven. Wat een ontzettende grote lege plek heb je achter gelaten niet alleen fysiek maar juist in dategene waar nou net geen passende woorden voor zijn. Dagelijks vertel ik anderen om mij heen over jou, soms alleen over de dagen na je overlijden waarin ik iedere seconde van die dagen nog steeds na kan vertellen alsof het gister was. Vaak gaat het gesprek ook over gedeelde herinneringen of schiet er ineens iets in mijn gedachte wat me aan jou laat denken. Er is nog geen dag voorbij dat ik niet aan je heb gedacht. Het fysieke gemis daar kan ik wel mee omgaan. Ondertussen weet mijn hoofd en lijf dat je er echt niet meer bent als ik bij mam op bezoek ga. De tranen en het verdriet zitten juist in die kleine dingen die ik voor mij als zo normaal met je deelde. Laatst stond ik met -6.5 graden ergens langs de kant van de weg met een lekke autoband. Nadat ik van de eerste schrik was bekomen en een veilige plek had gevonden was mijn eerste reactie om jou te bellen. En daar om 7.00 uur in de ochtend kwam het gemis als een golf over me heen. Een paar dagen geleden werd ik gebeld dat mijn nieuwe functie door gaat, natuurlijk sprong ik een gat in de lucht van blijdschap, maar besefte me ook dat ik normaal jou zou bellen, taart zou halen en die dag een feestje zou vieren alleen die donderdag bleef het stil in mij.

 Als ik je verschrikkelijk kwijt ben dan zoek ik de maan. In mijn hoofd praat ik tegen je omdat ik wil geloven dat je me kunt horen. Ik snap natuurlijk ook wel dat je mijn vrouwengezeur wel eens zat bent, maar ja nu kun je de hoorn er niet op leggen. In alles weet ik dat je ontzettend trots bent. Soms is het zo zoeken naar de connectie met mam. Het verdriet, de golf van rouw wordt anders omdat ik nu het begrip nooit meer tot in mijn tenen kan voelen. De dagelijkse tranen zijn veranderd in een raar soort heimwee wat heel voelbaar blijft.

500 dagen zonder jou zijn 500 dagen met een grijs randje.

500 dagen zonder jou is 500 keer wakker worden en hopen dat dit een nachtmerrie is.

500 dagen zonder jou is vallen en langzaam weer opstaan.

500 dagen zonder jou is tellen van de dagen die ik je mis...