Al anderhalf jaar,
Al 18 maanden,
Al 78 weken,
Al 547 dagen,,
Al 13128 uur …
Het is half 3 als ik besluit dat ik voldoende rondjes in bed
heb gedraaid en de slaap maar niet wil komen. Mijn gedachten dwalen steeds
terug naar anderhalf jaar geleden. Anderhalf jaar geleden was het vrijdag 6,
zaterdag 7 en zondag 8 januari.
7 januari 2017 de avond waarop mam me wakker belde en
vertelde dat mijn vader overleden was. In een nanoseconde stortte mijn leven
in, werden mijn nachtmerries simpele overwinbare angsten en moest ik dingen
gaan doen waar ik totaal niet op was voorbereid. Uit een reflex drukte ik op
het alarm zodat de zorg snel bij me was en ik me aan kon laten kleden. Voor
mijn gevoel lag ik huilend op de grond toen zij binnenkwamen. Mijn hoofd gaf alle
aanwijzingen en zo stond ik om 22.15 mijn tanden te poetsen, haren te borstelen
en een washand over mijn gezicht te halen. De rest om me heen was complete
verwarring. Gelukkig kreeg ik een dichtbij wonend vriendinnetje telefonisch te
pakken en zij is direct de auto in gesprongen en met me mee gereden naar pap en
mam. In de auto was ik uiterst rustig, we zeiden niet veel. Wat viel er nog te
zeggen op dat moment? Bij de flat aangekomen parkeerde ik mijn auto, totale
paniek bij het zien van de twee ambulances voor de hoofdingang. Snel naar
boven, daar werd nog gereanimeerd, alleen mocht dat niet meer baten. Het
reanimeren stopte, mam en ik werden gecondoleerd en de ambulances vertrokken.
Pap in zijn eigen bed, stil, sereen. Ondertussen kwamen de broer en schoonzus
van pap en de broer en schoonzus van mam binnendruppelen. Mijn beste vriend was
ook aangekomen, hem had ik van zijn werk gebeld. De uitvaartondernemer was ook
onderweg. Ineens moesten we over allerlei dingen beslissingen maken; de kist,
de kleding, wel of niet opgebaard. Er kwamen antwoorden omdat het moest. Nog
even bij pap muziek zitten luisteren, de laatste keer dat we nog samen waren.
Ik boos, verdrietig en nog een hele warboel aan gemixte gevoelens. Toch voelde
ik ook die nabije liefde. Pap werd aangekleed en opgehaald. Ik bleef boven op
het balkon, uitzwaaien en zien hoe hij bij ons wegreed deed teveel pijn. Met
z’n vieren deden we de afwas terwijl mam met haar schoonzus het bed
verschoonde. Er waren weinig woorden, allemaal verzonken in onze eigen
gedachten. Overvallen door rouw. Lachen, huilen en stilte losten elkaar steeds
af. Mam wilde niet met een van ons mee en ook niet dat er iemand van ons bij
haar bleef. We lieten haar alleen achter, met de tranen stromend over mijn
wangen gingen wij richting huis. Thuis de nachtdienst opgeroepen een uur aan
tafel gehuild, gepraat en stil geweest. Toch even naar bed het was immers als
rond vieren. Mijn beste vriend bleef slapen, zijn nabijheid in mijn donkere
slaapkamer kalmeerde soms even mijn angst. Na 2 uur het bed uitgeklommen en een
vriend wakker gebeld. Stikkend in verdriet en steeds mijn excuses aanbieden
omdat ik hem wakker had gemaakt. De ochtend brak aan, familieleden bellen om te
vertellen dat het feestje van oma niet door ging. Weer tranen toen de zorg
binnen kwam, veilige knuffels. Werk bellen om te zeggen dat ik er maandag niet
was, weer bood ik mijn excuses aan omdat ik zo verdrietig was. alle
gebeurtenissen somde ik als een robot op. Om 11 uur bij oma, allemaal tollend
van de slaap. Geen feest omdat ze 95 werd maar een boodschap die geen moeder
kan horen. Ook wij braken en stikte in het verdriet, weer zoveel verbondenheid.
De achtergelaten stilte was stil. Een week van rouw die we op vrijdag de 13e
afsloten met een crematie. Een jaar met alle eerste keren waarin ik vaak stikte
in verdriet. Nu zijn we in alle 2e keren; de rouw is anders, het
hoofd is gewend aan de nooit meers, het gevoel is wat te sturen, herinneringen
blijven, maar het gemis wordt iedere dag een meer …
Pas 18 maanden,
Pas anderhalf jaar,
Pas weten wat je mist als het er niet meer is,
Altijd houden van tot aan de maan en terug…
