woensdag 2 april 2014

Een zingend meisje...

Voor mijn huis is een klein speeltuintje. Vaak wel een druk bezocht speeltuintje, de kinderen spelen, de ouders zitten op het bankje in de zon. De ene ouder houdt de ogen strak op het spelende kind gericht, terwijl een ander rustig zit te lezen en af en toe eens opkijkt. Vaders hebben altijd haast, maar maken toch even tijd om met de kinderen naar het speeltuintje te gaan. Ze gaan nooit zitten maar hangen verveeld tegen het hek aan. Ik ben thuis, binnen terwijl buiten de zon schijnt, druk aan de studie. Verscholen achter een laptop, ipad, papieren en een stapel boeken probeer ik me voor te bereiden op de volgende tentamen week. Ik luister hoorcollege's terug en werk die uit in een document zodat ik dit mee kan nemen naar het tentamen. Ik ben geconcentreerd bezig, maar dan ineens bereiken de kinderklanken mij. Eerst probeer ik ze te negeren, het is niet heel lastig om af te dwalen van taaie stof over de secularisering van de 19e eeuw.
Ik kijk naar buiten. Daar zit ze, een Marokkaans meisje van een jaar of 7. Ze is alleen op de wip. Ze heeft een bos donker krullend haar, grote mooie ogen en in haar hand houdt ze haar pop. Het meisje kijkt ernstig naar de pop en zingt een liedje. Het klinkt nog een beetje verlegen, maar langzaam vormen de woorden het juist liedje in mijn hoofd:

"Blij, blij, mijn hartje is zo blij,
Blij, blij, mijn hartje is zo blij,
Want Jezus is een vriend van mij en daarom is mijn kleine hartje altijd blij blij blij..."

Het liedje is duidelijk net op school ingestudeerd, ze gaat steeds harder en zelfverzekerder zingen. Na vijf minuten staat ze in haar volle kracht op de wip en zingt uit volle borst. Terwijl ze ook nog moeite doet om op de wiebelende wip te blijven staan.
Mijn gedachten dwaalt af naar Wilders die de laatste weken weer druk is met zijn hetze tegen Marokkaanse mensen. Als hij hier was geweest had ik vast naar buiten moeten gaan en het meisje vertellen dat zij niet over Jezus mag zingen. Zij moet zingen over Allah en dan het liefst ook nog in het land waar haar opa en oma vandaan komen. Zelf heeft ze daar niks mee, ze is er misschien nog nooit geweest, laat staan dat ze de taal spreekt. Ze is Nederlands, kaas en klompen horen in haar opvoeding.
Het maakt me eigenlijk niets uit waarover iemand zingt, hoe iemand eruit ziet of wat iemand doet in het leven. Dat zijn beslissingen die mensen zelf moeten maken, als er vraag naar is wil ik best meedenken, maar beslissen kan ik niet. Het belangrijkste is dat je jezelf mag zijn en dat iedereen je ziet en op waarde weet te schatten.

Waarom ontbreekt het hier anno 2014 vaak nog zo enorm aan? Er staan nog steeds doelgroepen buiten de maatschappij, buiten mag ik vast niet zeggen dat is discriminerend dus ik zal het vervangen voor langs de zijlijn. Zij spelen het maatschappelijke spel niet mee, nooit ziet iemand hen echt, nooit kunnen zij zichzelf zijn, verscholen als een bloem die doodgaat voordat hij tot bloei komt. Zij zijn toeschouwer van het spel dat leven heet. Soms ben ik ook iemand uit een "zijlijn" doelgroep. Mensen die in de stad vragen of ik een ijsje lust, me raar aankijken vanwege mijn stoel, voor me bidden in de hoop dat alles goed zal komen? Meestal weet ik dit soort dingen prima uit te zetten en eerlijk gezegd went het misschien ook wel een beetje. Gelukkig weet ik dat ik meer kan dan dat mensen aan de buitenkant zien. Stiekum hoop ik dat er een toeschouwer van het leven op het pleintje bij de speeltuin woont, die het meisje ook heeft horen zingen. En met een vertederende blik naar haar kan kijken. Want zo puur zou het leven altijd moeten zijn! Wat zou het fijn zijn als we stoppen met ons hokjes gedrag en ons gedragen als wereldburgers. Met haar stem op de achtergrond, duik ik de studie weer in, secularisatie een onderwerp waar we veel aan hebben te danken...