Wolken hebben me vanaf kinds af aan al geïntrigeerd. Ik kan me herinneren dat ik met mijn vader op de schommelbank op de camping bij opa en oma lag. Denk dat ik een jaar of vier ben. Kijk pap, een heel groot kasteel en ik wijs naar de wolk die ik bedoel. Even later trekt er een olifant, een dinosaurus, een reus en een caravan langs. Enthousiast blijf ik roepen wat ik in de lucht zie. Zie jij dat ook daar pap? En weer wijs ik naar die ene wolk. Kijk dan dat is een hartje! Schreeuw ik bijna. Je moet snel zijn met kijken, want de wolken veranderen zo weer in iets anders. Als de lucht stralend blauw blijft ga ik weer spelen. Enkele jaren later lig ik samen met mijn vader in een hangmat, nu op de camping in Frankrijk. Het was nog een heel gedoe om samen in die hangmat te komen en vooral om dan nog stil te blijven liggen. Maar het is ons gelukt! Pap heeft zijn boek op de grond gelegd en kletsend schommelen we zachtjes mee op de adem van de wind. Weer kijken we samen naar de wolken die steeds weer veranderen van vorm. Mijn kinderlijke enthousiasme heeft plaatsgemaakt voor puberale onverschilligheid. De wolken brengen weer even dat stevige vader en dochter gevoel in ons boven. Het is fijn om zo samen langzaam heen en weer te schommelen.
Vandaag zijn we ongeveer 22 jaar verder. De wolken drijven over. Ik lig in het gras en doe verwoede pogingen om niet rood maar bruin te worden. Terwijl de muziek uit mijn koptelefoon komt merk ik dat ik naar de wolken lig te staren. Alleen deze keer lijkt het wel alsof ze allemaal boven mij samenkluwen.Er valt deze keer amper iets van te maken behalve een gigantisch geschilderde wit grijze muur of een hele dikke trein. Ik voel hoe mijn keel zich dichtknijpt en hoe de tranen achter mijn ogen prikken, gelukkig hoef ik even niets te zeggen. Het plotselinge gemis is nog zo vaak overstromend heftig. Ik kan er nog slecht aan wennen dat dit gemis voor altijd zonder en voor altijd en eeuwig blijft. Alles is hetzelfde en ook is alles in een paar minuten veranderd. Soms trekken er nog donkere zware wolken door me heen die tijd nodig hebben om op te lossen of te veranderen van vorm. Vandaag turend naar de wolken voel ik diep van binnen het wolkige hart, het is er weer, het klopt! Want ik hou van jou tot aan de maan en terug trekt zich niks aan van welke overdrijvende wolk dan ook!
