Voor de gemeentelijke verkiezingen ben ik druk geweest op verschillende verkiezingsmarkten in de stad. Ben er nog niet helemaal uit of zo'n markt nu echt mijn ding is, maar heb plezier in de praatjes, het uitdelen van zakjes bloembollen en winkelwagenmuntjes.
Op een ochtend werd ik door een man van middelbare leeftijd aangesproken, waarom nu juist ik (in mijn rolstoel) voor een banner stond met daarop voor een gezond Gouda. Langzaam draaide ik me om, aangezien ik daar al een tijdje stond was mij en mijn andere gesprekspartners / partijgenoten niets was opgevallen of niemand had er wat van gezegd.
Ik twijfel er niet aan dat dit ook best eens zou kunnen liggen aan het feit dat ik om 7.00 uur op 'uitslaapdag' naast mijn bed stond en ik alles behalve een zonnestraaltje in de ochtend ben. (alle meelezende ADL'ers zullen nu in hun vuistje lachen na het lezen van mijn laatste zin, sorry dames ik vrees dat dit nooit goed gaat komen).
Afijn terug naar de meneer en de banner. Nadat ik hetzelfde had geconstateerd draaide ik me weer rustig om. Ondertussen werd meneer besprongen door drie andere partijen met flyers en gadgets, maar daar liet hij zich niet door afleiden. Boven zijn hoofd hing een enorm vraagteken. "Waarop baseert u dat ik niet gezond zou zijn meneer?" Meneer keek me bedachtzaam aan, zijn gezicht sprak boekdelen, dit had hij niet verwacht. De stilte die volgde liet ik voor wat het was, naar mijn mening was meneer nu aan zet. Na het verstrijken van enkele secondes wist hij te zeggen: "Jij kunt nooit gezond zijn aangezien je in zo'n karretje zit." (Als iets me doet ontploffen zijn het mensen die mijn rolstoel een karretje vinden, doe er een muntje in en rij er een stukkie mee). Maar goed ik stond daar met een doel, dus dat wat ik had willen zeggen slikte ik netjes in. Meneer, bracht ik langzaam uit. "Ik ben ontzettend gezond, ik participeer door te werken, te studeren en me nu ook nog hard te maken voor de lokale politiek. Mijn lijf wil dan wel niet altijd wat ik wil, maar dit staat los van gezondheid." Zijn gezicht betrok, hij keek naar zijn schoenen. Ik begon me ongemakkelijk te voelen in de situatie, maar wist dat een zakje bloembollen, een flyer of een winkelwagenmuntje de situatie niet zou verbeteren.
Na een flinke ademteug gaf meneer aan juist diep respect voor me te hebben. Ik deed het toch allemaal maar! Hoe bedreigend moesten al die transities voor mij niet zijn. Wat Den Haag nu aan het bedenken is zou mij persoonlijk raken. Gehandicapten weer terug de bossen in waar niemand ze ziet, dat zou niets voor mij zijn, daar was ik te slim en te aardig voor volgens meneer. Deze move had ik dan weer net niet verwacht. Hij had gelijk! Ook ik ga ongetwijfeld dingen anders moeten doen of zelfs moeten laten, omdat ik nu eenmaal afhankelijk ben van zorg en hulp. Ik heb naast mijn reguliere baan nog een baan die gehandicapt zijn heet. Alle formulieren, artsen, bezoeken van mensen die beslissen waar ik wel of geen recht op heb, de afhankelijkheid van de zorg, de regie uit handen geven maar krampachtig willen behouden, zijn voor mij dagelijkse gevechten met mijzelf.
Even later vertelde meneer dat hij drie weken geleden zijn vrouw was verloren aan ALS, ze was pas 53 jaar oud. Wat begon als een simpele gevoelsstoornis werd haar uiteindelijk, binnen 5 maanden, fataal. Meneer was zijn stabile factor kwijt, hij vond het moeilijk om te rouwen en haar los te moeten laten. Ze was ziek, ook al was ze in haar hoofd nog kerngezond. Zijn vrouw maakte zich druk om de politieke bezuinigingen en veranderingen die zouden komen. Meneer had haar beloofd te zullen doen wat hij kon en te zoeken naar een partij die het sociale domein hoog in het vaandel heeft staan en daar ineens op die drukke markt zag hij mij. Het was een mooi en ontroerend gesprek. En ondanks dat ik volgens hem politicus was bleek ik ook nog een 'gewoon' mens te zijn. Op mij zou hij stemmen 19 maart, zo had zijn vrouw dit gewild. Na een stevige hand, scheiden onze wegen. Op 19 maart zijn we met de partij van 4 naar 5 zetels gegroeid, bij het voorlezen van de laatste uitslagen was ik heel even bij deze meneer en zijn vrouw. En vanuit de grond van mijn hart wil ik hem zo graag zeggen: "bedankt dat ik ik mag zijn, gezond of niet...
Student, werknemer, politicus, gehandicapte, maar soms dus ook gewoon maar een mens...
