Mijn vader, de wind...

15 mei 2017

Dag 127, ik heb het tellen van de dagen overgelaten aan een app. Scheelt stress, als ik zelf soms de tel kwijt ben. Dit is iets waar ik steeds vreselijk in kan verdwalen. Het gereken met dagen kost me soms uren. We zijn pas 18 weken en 2 dagen verder, ik weet op de minuut nauwkeurig wat ik deed in de dagen die volgenden op jouw plotselinge heengaan.
Als ik vandaag in de auto onderweg ben naar het zwembad, hoor ik op de radio ren Lenny ren een nummer van Acda en de Munnik. Ik vraag me al jaren af waar dit nummer nou eigenlijk echt over gaat. Zing het van A tot Z mee. Deze keer raken de woorden me zoals ze nog nooit hebben gedaan. In de auto komen de woorden snoeihard en rauw binnen.

Zoek me om je heen als je voelt dat je me mist
Ik weet gerust wat mijn vertrek heeft aangericht
Ik kom wanneer je wilt
Denk maar mijn vader is de wind
Ik ben zo licht nu
Ik vind altijd je gezicht

Zoek me om je heen als je boos bent of verdrietig
Of vertellen wilt van wat je hebt beleefd
Ik kom wanneer je wilt
Ik ben je vader toch, de wind
En veel verschilt het niet van hoe snel ik heb geleefd

Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait
Hier ben ik!

Als de zee je met schuim bezingt
Als het huilen langs huizen klinkt
Als de wind je voorover dwingt
Hier ben ik!

Ren Lenny ren
Als je me mist ren even heel hard met me mee
Ren Lenny ren
En ben je boos, heb je geen zin
Ren dan toch hard tegen me in
Ren Lenny ren

Zoek me in de bomen
Zie de toppen zwaaiend gaan
Ik ben je vader de wind, ik kom er aan!
Zoek me in de havens
En als de boten langzaam dansen gaan
Je vader, de wind komt er aan!

Als het graan op de velden wuift
Als het zand over duinen stuift
Als de wind zelfs je fiets verschuift
Hier ben ik!

Als het haar voor je ogen waait
Als je jas om je lichaam draait
Als de wind langs je wangen aait
Weet dat ik je mis!

Ren Lenny ren
Als je me mist ren even heel hard met me mee
Ren Lenny ren
En ben je boos, heb je geen zin
Ren toch, maar hard tegen me in
Ren Lenny ren n n n

De tranen komen als vanzelf en rollen stilzwijgend over mijn wangen. Weer tranen, soms kan muziek zo triggeren in het verdriet. Ik laat de tranen gaan, zonder oordeel, zonder gene, ze mogen er zijn. Nadenkend over de tekst rij ik rustig door naar het zwembad, het lijkt alsof ik ineens minder haast heb. dat ene kleine moment van even rust overvalt me. 

Mijn vader; de wind. Ik zoek je om me heen… omdat ik je met de dag erger mis. Het gat lijkt steeds groter te worden er is nog even niets wat dat op kan vangen. Ik besef me dat je altijd om me heen bent en zal zijn. Dat je binnen komt via de roosters van mijn huis, open deuren, ramen en ik je altijd op kan zoeken bij het water. Al kan ik je niet meer zien, horen, ruiken en voelen toch ben je zo ontzettend dichtbij. Want de wind is altijd wel ergens. Windstille dagen kunnen er niet meer zijn, niet meer in mijn leven. Ik zal de wind blijven zoeken steeds weer, zolang ik leef. Even hoef ik minder te verdwalen op zoek naar jou en doe mijn auto raam open. Je komt hard met een hoop gedender binnen. Gooit mijn haar door de war, droogt mijn betraande wangen. Ik huiver. 

De wind zal me de komende tijd wijzen in mijn kwetsbaarheid, verdriet en wanhoop. Er komen dagen dat ik mee zal waaien, zoals de bloemen in het open veld. Doelloos, ontreddert op zoek naar houvast. Een beetje controle los laten en vertrouwen op de weg waar ik naartoe waai. Toch zal ik wanneer ik dat nodig acht tegen de storm in gaan. Dan kies ik mijn eigen weg, hoe hobbelig ook. Nimmer zal de wind krachtig genoeg zijn om me volledig omver te blazen. Mijn ouders noemde me 35 jaar geleden Petra. De betekenis is rots. Mijn naam verwijst naar vastheid en betrouwbaarheid; rotsvast. Hoe hard de wind zal waaien in mijn leven alleen zon, wind, zand en water hebben invloed op de structuur...

“Hoe recht je staat. 


Heeft met zwaarte niets te maken. 

Hoogstens met de wind…”

Verdwalen in rouw

Steeds begin ik opnieuw met woorden op papier te zetten. Ik wil ze vastleggen zodat ik ze heb en terug kan lezen. Dat ik dan weer kan voelen hoe ik mij nu voel, hoe groot de verwarring is, hoe ik zoek maar niet vind. Ik wil alles vasthouden en bij me houden. Dit is hoe ik ben veranderd in een onveranderde situatie. Alleen krijg ik de echte emoties niet goed op papier. Daar zijn het misschien ook emoties voor, anders waren het wel woorden geweest. Toch blijf ik het iedere keer weer proberen, al merk ik dat de pogingen vaak tevergeefs zijn. Mijn lat ligt hoog, zoals hij altijd heeft gelegen dat hoort bij mij, in rouw hoort dit dus ook bij mij. Alles moet goed en perfect. Er is niets meer wat we over kunnen doen. Schrijven helpt me een beetje om de dikke wollige en warrige mist in mijn hoofd dragelijker te maken.

Ik vertil me zo aan het leven de laatste maanden. Ben zo zoekende. Weet eigenlijk ook niet goed wat ik zoek. Ik zoek jou. Jou die we in enkele ogenblikken hebben moeten overdragen aan de dood die zo plotseling verscheen. De dood komt zonder aankondiging. Ineens is hij er, maar is weer weg tegen de tijd dat ik hem had kunnen aanspreken en vertellen dat er iets verkeerd was gegaan op zijn to-get-lijstje.  Je was niet ziek, had plannen zat en pas 65 jaar. Te jong om al gehaald te worden. Ik heb altijd geloofd dat alles een reden heeft, dat niets toevallig of zomaar is. Welke reden heeft dit? Hoe lang ik er over nadenk het blijft stil. Nu sta ik met lege handen, verslagen en berooid. Zijn er echte gaten in het leven. Jouw vertrek heeft een krater geslagen, een wond waarvan ik nu al weet dat deze nooit helemaal zal helen, omdat dat is wat gemis, verlies en rouw doet,

4 maanden, 117 dagen. Ik blijf tellen. Het lijkt alsof tellen me nog enigszins op de been houdt. Het geeft structuur. Zodat ik iedere dag weet hoe ver je al weg bent in tijd. Iedere seconde is een minuut bij je vandaan. Ook vertelt de kilometerteller in de auto hoeveel kilometers ik al zonder je heb gemaakt, al bijna 4500. Raar dat mijn hoofd juist dit soort onbenullige dingen onthoud en als belangrijk ziet. Terwijl ik regelmatig in de supermarkt me sta af te vragen wat ik ook alweer moest halen, de verkeerde wegen kies naar een afspraak en ineens weer voor mijn eigen deur sta, afspraken vergeet en niet altijd even goed voor mezelf zorg. Het is soms zo dwalen en verdwalen. Hoe langer je weg bent hoe groter het gemis lijkt te worden. Alsof het stof eerst moest neerdwarrelen voordat we de schade konden bekijken.

Acceptatie schijnt het toverwoord te zijn. Als ik accepteer dan vergaat ook de hoop. De hoop op wat?! Natuurlijk weet ik dat je niet terug komt, dat het vast goed is daar waar je nu bent, dat dit mijn levensweg met jou was, dat dit een definitief einde is. En toch?! Toch hoop ik het stiekem wel, hoop houd me nu ook even op de been, dat sprankje laat ergens diep van binnen een minuscuul lichtje branden…

Als ik je ’s nachts kwijt ben.

Als de nacht te donker om me heen voelt.

Als het lampje op mijn slaapkamer te weinig licht geeft.

Dan open ik het gordijn.

Zoek ik de maan.

Omdat in mijn verdwalen “ik hou van jou tot aan de maan en terug altijd zal blijven bestaan…”