Ik weet zeker dat hij erbij is

Mijn vader vond het altijd een beetje jammer dat zowel mijn moeder als ik niets van het spelletje voetbal snappen. Mijn vader keek vroeger samen met zijn vader en 3.5 jaar oudere broer naar voetbal. Vaak vertelde hij dat de afspraak was dat ze alleen de eerste helft mochten kijken en dan naar bed moesten. In de pauze dronk hij met kleine slokjes zijn limonade op, probeerde geen geluid te maken zodat hij misschien toch die tweede helft mocht kijken. Helaas, net voor het fluitsignaal van de tweede helft moest hij dan toch enigszins teleurgesteld naar bed.

Een blauwe zaterdag heeft hij zelf op voetbal gezeten, maar met een spierziekte was dat geen daverend succes, zelfs niet als keeper. Dus wisselde hij de voetbal in voor de reddingsbrigade op het strand van Scheveningen.

Later bezocht hij regelmatig wedstrijden van ADO Den Haag waar hij als jonge jongen de lege flesjes verzamelde en inleverde voor geld.

Vele jaren later werkte hij bij PKF en vanuit die functie waren we een weekeinde in een hotel. Die zondag wonnen we het EK, ik was toen 6 jaar. Laat in middag reden we terug naar huis, op alle bruggen en viaducten stonden uitbundige mensen te zwaaien. Nederland vierde feest en wij vierden dit toeterend in de auto mee. Ik versierde de achterbank met roze wc papier, aan de antenne hing een voetbal en uit het raam de Nederlandse vlag.

Ik werd ouder en keek sommige wedstrijden mee, uit solidariteit. Nu keek ik niet echt mee voor het voetbal, maar voor de tompoes want die traditie hielden we in ere. Meekijken mocht als ik mijn mond maar hield en geen domme vragen stelde over buiten spel, de belijning op het veld of de tegenstander. Het laatste EK keken we wedstrijden samen en trokken onze oranje shirts aan, pap met zijn oranje Unox muts en sjaal. Het commentaar luisterden we op de radio, Jack van Gelder uitzinnig als er werd gescoord. Aan Evert ten Napel had pap een hekel dus die ging gewoon uit. Ma verzorgde de catering en wij becommentarieerden het spel. Samen genoten en schreeuwden als er een doelpunt werd gemaakt.

Enkele dagen geleden is het WK 2018 begonnen, Nederland doet niet mee. Laatst bij het opruimen van mijn kast kwam in mijn oranje shirt tegen met de leeuw van Nijntje erop. Het shirt van pap zit in de deken vol herinneringen, de unox muts en de sjaal liggen bij mam in een lade. Daar blijven ze voorlopig liggen.

De afgelopen 17 maanden is alles veranderd. Soms ben ik pap zo kwijt dat het lichamelijk pijn doet. Ik verdwaal steeds in het dagelijks leven. Vandaag zette ik de tv aan, voetbal vulde niet alleen het scherm maar ook mijn hoofd met herinneringen. Het beeld; Pap samen met zijn vader zittend op het randje boven het stadion vulde mijn hart met liefde. Daar geen Evert ten Napel. Met een lach op mijn gezicht pak ik de afstandsbediening en zet Netflix op… 

Wapperende vlaggen met rugzakken

Opstarten is een uitdaging vandaag. Om een uur of 4 heb ik mezelf voldoende gemotiveerd om boodschappen te doen. Ik pak een boodschappentas en blijf herhalen wat ik nodig heb ondanks dat ik het ook in mijn telefoon heb gezet. Als ik buiten kom zie ik de eerste vlaggen met rugzakken eraan op de gevels hangen, het voortgezet onderwijs krijgt vandaag te horen of ze geslaagd zijn. Voor de geslaagde kandidaten gaat er een nieuwe tijd in, ander onderwijs, keuzes maken voor later, maar eerst het grote genieten. Mijn gedachten dwalen terug naar 20 jaar geleden, bij ons geen vlag. Ik had er met mijn pet naar gegooid en ondanks dat ik echt mijn best had gedaan was leren niet aan mij besteed. Veel liever was ik buiten of aan het oppassen bij de buurkinderen. De vakken Frans, Nederlands, economie, Engels, geschiedenis en aardrijkskunde konden me weinig boeien. Wat maakte mij het uit hoe de aardlagen heten of wat het verschil is tussen kwaliteit en kwantiteit. Mijn vader deed reuze zijn best me nog enige kennis bij te brengen maar vaak draaide dit uit op een boze puber die naar boven stampte schreeuwend dat ze het zelf allemaal wel kon. In de tijd tussen het laatste examen en de uitslag ben ik met mijn ouders en oma naar Florida geweest. Mijn ouders vonden dat ik mijn best had gedaan of ik nou geslaagd was of niet ik had een reis verdiend. De uitslag zou worden doorgebeld. Ik geloof dat ik gewoon buiten was met de buurkinderen toen mijn moeder me riep en me vertelde dat ik een her moest doen. In plaats van een 5.6 had ik een 5.3 gehaald voor Engels. Ik was in mijn hoofd zo druk bezig geweest met de aanstaande reis dat ik bij meerkeuze vragen zelfs drie maal een F had ingevuld terwijl ik kon kiezen uit A, B, C en D. Een paar dagen dompelde ik me weer onder in de Engelse teksten, een 5.6 zou haalbaar moeten zijn. En zo deed ik een her. Deze keer pakte het beter uit en zo hing ik op een woensdag ochtend samen met mijn beste vriendin de vlag met rugzak aan de muur. Ik was blij dat ik de MAVO kon verlaten en eindelijk op het MBO kon gaan doen wat me daadwerkelijk interesseerde. Helaas lukte SPW 4 niet door een inflexibel bestuur die een leerling met een spierziekte maar ingewikkeld vond en zo kwam ik een half jaar thuis te zitten. MBO 3 in Zoetermeer deed ik op mijn sloffen, direct er achteraan HBO MWD wat ik cum laude haalde. Daarna Pedagogiek op de universiteit, maar vond ik een baan en besloot daarvoor te gaan. Jaren later deed ik een Pre Master deeltijd studie waar ik, naast mijn baan, hard voor moest studeren en ook dit haalde ik! Vandaag zie ik de vlaggen hangen, dwalen mijn gedachten af naar alles wat er is, geweest is en waar ik nu ben.

Met trots kan ik vertellen dat ik binnenkort een nieuwe uitdaging start; als ambassadeur VN verdrag voor het Rijk. Ik ga me in zetten voor fysieke en technologische toegankelijkheid van de overheid. Vandaag wapperen en stralen de vlaggen ze hangen er ook een beetje voor mij…