Even een paar dagen met een goede vriendin
op zoek naar rust, na deze veel te hectische afgelopen periode. Hopen dat ik
ver van huis even tot mezelf kan komen en een pas op de plaats kan maken met
betrekking tot alles wat ik doe en mijn gevoel van soms alles overheersend
verdriet. Zon, zee, genieten en even echt helemaal niets, ik ben er zo
ontzettend aan toe.
En dan schrijf ik de vakantiekaarten. Aan
oma waar ik kort in grote onhandige letters op schrijf dat we het goed hebben. Oma
klaagt altijd dat de (klein) kinderen onleesbaar schrijven, maar toch doe ik
dit jaar mijn uiterste best op het korte zinnetje. De kaart voor mama stel ik
nog even uit. Ik heb hem al wel een paar keer in mijn handen gehad maar aan dat
onbestendige gevoel in mijn onderbuik wil ik nog geen aandacht geven. Eerst
even de focus op de andere kaarten. Op de kaarten aan vrienden schrijf ik
zonder omwegen alle avonturen, teken ik een zonnetje met de temperatuur en
natuurlijk mag het cocktail glas inclusief rietje niet ontbreken. De ene kaart
nog scherper qua tekst dus leuk om te krijgen.
Dan die laatste kaart. Lang staar ik naar de
verschillende gekleurde huizen aan een groen blauwe oceaan, ik neem alle
details van de kaart in me op. Langzaam draai ik de kaart om, pak mijn pen op
en ineens zijn daar de tranen die ik niet meer kan stoppen. Ze rollen onhandig
langs mijn zonnebril, sommige vallen op de ongeschreven kaart. Het besef dat ik
nooit meer papa en mama op een kaart kan schrijven overvalt me plotseling en
hard. Komt keihard binnen. Snikkend pak ik mijn pen en langzaam schrijf ik het
adres op de daarvoor bestemde regels. Nog niet de naam; mama staat stom, haar
voorletter en achternaam is ook niks, voornaam kan ook niet. Lang weeg ik alle
opties af, maar geen een voelt juist. Ik kies er maar een uit al merk ik meteen
mijn ontevredenheid, echt niks is goed. Als ik aan het stuk tekst wil beginnen,
waait er een storm door mijn hoofd, is alles mistig en grijs zoals zo vaak de
laatste tijd. Ik probeer wanhopig mijn hersencellen bij elkaar te roepen zodat
zij samen kunnen werken om mij op de juiste woorden te brengen. Hoe kan ik iets
zeggen over dat we het goed hebben maar dat ik papa zo vreselijk mis?! Juist op
deze hele kleine momenten is het gemis weer veel te groot. Waarin het gewone in
een vingerknip ongewoon is geworden.
De tranen zijn niet meer te stoppen, soms
moet ik even met mijn hoofd omhoog omdat ik niets meer zie, verblind. Ik doe
verwoede pogingen de tranen te stoppen, rust te vinden om verder te kunnen
schrijven. Boos en verwonderd veeg ik de tranen met een zakdoek uit mijn ogen.
Het helpt nog niet erg. Met langzaam ademen voel ik dat ik iets rustiger word.
Rustig genoeg om mijn zakdoek in te ruilen voor de pen. De warme wind waait om
mij heen, verwarmt me. Ik ruik de zoute zee, als frisse geur. Ik hoor het
aanspoelende repeterende water opspatten tegen de rotsen. Al mijn zintuigen
zijn hard aan het werk, nu mijn hersencellen nog. Als ik iets bedaard ben
schrijf ik op de kaart dat ik ook ver weg papa vreselijk mis, dat ik het niet
eerlijk vind dat ik hem niet meer op de kaart kan zetten. Dat ik hem nooit
vergeet. Ik besluit de kaart met ik hou van je mam…
12 weken en 6 dagen na het plotselinge en
totaal onverwachte overlijden van mijn vader schreef ik de eerste vakantiekaart
vanaf Curacao. Het gemis is nog steeds te rauw.
