Model in de sluier van verdriet

Het moet echt weer anders meld ik haar. Samen zoeken we zorgvuldig een kleur uit. Niet te rood he?! Gelukkig weet ze dat ik dat niks vind, want ik mopper nog steeds over de te rode haren in de week dat pap overleed. Achteraf had ik gewoon terug mogen komen alleen heb ik daar toen geen moment bij stil gestaan. Het net wat teveel koper was ook niet vreselijk en ik kreeg veel complimenten en toch was het net even the out of the box. Ze haalt mijn haar uit het elastiek waar sinds een paar weken echt alles in past. Vandaag even snel alles bij elkaar gepakt door degene die mij vanmorgen heeft aangekleed. Ik had geen zin om er veel aandacht aan te schenken, was er klaar mee. 
In een doorzichtig plastic bakje zit een groenig megsel wat ze zorgvuldig in mijn haar smeert. Met een beetje benauwde stem vraag ik haar of het echt de juiste kleur is. Ze moet lachen, nog wat folies met een lichtere kleur. Als ze klaar is zie ik eruit als het zusje van animal de drummer van de muppets. Een stapel roddelbladen en een kop thee helpen me door de wachttijd heen. Het groene spul prikt op mijn hoofdhuid, ik hoop altijd dat het er snel weer uit mag. Het verlossende woord, ik mag mee naar de wasbak. Met schoongewassen haar neem ik weer plaats voor de spiegel. Het moment is daar; de schaar en het mes! Al snel verdwijnen mijn lange zorgvuldig gespaarde haren. Met kerst een staart dat was het streven, wat ooit begon als grap werd realiteit. Terwijl ze rustig doorknipt gebeurt er iets in mij; een mix van verdriet, gemis, blijdschap en kracht overvalt me plotseling. Ineens weet ik het? Besef ik me dat mijn lange haren bij rouw horen, futloos en makkelijk zonder er echt aandacht aan te besteden. Ze horen bij verdwalen. In de ingewikkeldheid van het afgelopen jaar. Hoe duidelijker mijn nieuwe haarstyle wordt hoe anders de zekerheid lijkt te zijn op het pad wat ik nu ben ingeslagen. Dat ik na twaalf donkere maanden verdwalen weer kleine lichtpuntjes kan zien. De zware bubbel waar ik me mee had verzoend wordt minder dik.

Als ze zorgvuldig de laatste hand aan mijn nieuwe style legt ben ik ineens klaar met mijn overdenkingen. Ik voel weer wat vertrouwen heel diep van binnen. Mag ik meehelpen met de haren bij elkaar vegen? Vraag ik als de kapmantel af gaat. Secuur en in opperste concentratie veeg ik tot ik niets meer zie. Daar ligt een hoopje rouw, mijn hoopje rouw. Ik kijk er beduusd naar en voel de steek van intens gemis. Het gemis blijft. Soms mixt mijn hoofd het gevoel van gemis met paniek. Dan ben ik pap ineens helemaal kwijt, weet ik niet meer hoe hij eruit zag, hoe hij sprak en hoe hij voelde. En toch weet ik dat ik hem kan vinden als ik alleen maar in de spiegel kijk. Want daar, in mij, liet hij een stuk van zichzelf achter. Misschien wel het mooiste stuk. Ik heb dezelfde ogen en ik krijg zijn trekken om mijn mond, daar kan ik toch alleen maar ontzettend trots op zijn?!

Blij verlaat ik de kapper en de tranen komen vanzelf als ik thuis ben. Kleine stapjes, kleine stapjes maken dat ik langzaam weer opkrabbel. Er zit wat model in mijn sluier van verdriet. 

Eerste keren worden tweede keren

Het jaar is om, alle eerste keren voorbij. Een jaar waarin ik op plaatsen ben geweest waar ik nog lang niet had willen komen. Daar zaten we verslagen in het uitvaartcentrum, reed ik als eerst auto achter een rouwwagen aan, zat ik op de voorste rij in de aula van het crematorium, stond ik bij de drukker om de bedankkaarten op te maken. Een woeste orkaan kwam hard door ons leven. Het jaar verstreek, alle eerste keren zonder pap. Stof dwarrelde maar langzaam neer en het duurde een tijd voor we de schade konden opnemen. Lege plekken, gemis, spullen die onaangeroerd in de kast bleven liggen en vooral die oorverdovende stilte. Ik wilde alles vasthouden want ik was bang te vergeten. We vielen vaak en stonden we maar langzaam weer op. Het leven ging door, de normale dingen werden ineens heel ingewikkeld, soms zelfs zinloos. Vrienden bleven dichtbij me, vroegen hoe het met me ging, stuurden kaartjes of appjes en lieten steeds weten dat ze er voor me waren. Vaak belden we, haalden we herinneringen op, sprak ik ze op momenten die te verdrietig waren. Soms stuurde ik midden in de nacht een appje omdat het donker zo donker was. Andere vrienden haakten af, hoorde ik nauwelijks wat van. Voor hen was mijn verdriet misschien te ingewikkeld. Mijn rouw leek te groot voor hen. Te ingewikkeld om te horen hoe het met me ging. Ik voelde pijnlijke teleurstelling. Hun leven ging door en we groeiden uit elkaar. In tijden van nood leer je je echte vrienden kennen. Ik veranderde en maakte andere keuzes. Stond niet meer op de barricade te schreeuwen maar kon nu met mildheid naar situaties kijken. Niet in staat om dat kleine beetje energie wat ik had ook nog te verspillen. Ik leerde nieuwe mensen kennen waar ik mijn verhaal kon doen, waar ik mezelf kon zijn, waar ik mijn verhaal keer op keer mocht delen. We lachten. Huilden. Verwonderden. Ik stoeide met grote levensvragen, was bang dat mijn mam net zo plots zou vertrekken als mijn pap. Niemand kon me daarin geruststellen, ik wist keihard wat het leven kon doen terwijl je andere plannen maakt. Ik verloor de controle die ik zo hard bleef vasthouden, wat ervoor zorgde dat ik echt voor mezelf moest kiezen. Ook hierin weer aan vele kanten begrip terwijl ik niet eens onder woorden kon brengen wat er met me aan de hand was, zo was er alles, maar ook niets. Mijn tranen waren ontelbaar, vaak op die kleine onverwachte momenten. Een liedje in een winkel op de radio, een man in een scootmobiel met een blauwe jas, een geur er waren triggers die me weer lieten wankelen. Ik was mijn eigen balans totaal kwijt. Soms kon ik me vermannen en stapte ik boos op mijn fiets om na een paar kilometer uitsloven rustig te worden. Ook was ik verloren, ontheemd en verdwaald. Niets lukte echt. De dagen regen zich als vanzelf aan elkaar zonder dat ik daar erg in had. Mijn hoofd kon niet wennen aan de nieuwe situatie. Vaak vroeg ik me af waar mijn kinderverdriet zat? Waar rouwde ik om? Wat is rouw voor mij? Uiteindelijk gaf ik al deze overpeinzingen op, het had geen zin, er kwam geen antwoord waar ik tevreden mee kon zijn. Het is zoals het is. Ik was beland tussen liefde en leegte wat weer nieuwe inzichten gaf. Ik maakte een adoptie familie met broers, zussen, ooms en tantes. Ik had zelf weer wat energie voor de dingen die ik belangrijk vond. En op de donkere dagen waarop de zon uitbundig kon schijnen zocht ik naar pap, die ik vond als ik naar de maan en de sterren keek. Dan wist ik diep van binnen dat hij niet echt weg was en dichtbij ons was.

Want houden van de maan en terug is liefde in het kwadraat. Morgen gaan we alle tweede keren in waarin we ook zullen vallen alleen weet ik nu dat we ook altijd weer opstaan…