Oudjaarsdag is zo'n dag dat er altijd zo'n kriebel in mijn buik ronddwaalt. Die ik vooral herken van toen ik klein was en de dagen voordat ik jarig was zeer langzaam voorbij tikte, niet kunnen wachten op de visite, kadootjes en vooral dat ene jaar erbij. Nu ik ouder wordt vlucht ik altijd het land uit op mijn verjaardag en is die spannende kriebel nog wel even voelbaar op Schiphol net voordat het vliegtuig de lucht in gaat op weg naar een nieuw avontuur.
Mijn moeder bakte altijd oliebollen, al vroeg in de morgen stond de pan voor de verwarming met een theedoek erop. Ik moest altijd kiezen of in of uit de kamer want met het kleinste koude zuchtje wind zou het deeg instorten. Ow en wat wilde ik graag om de 5 minuten onder die theedoek kijken. Opa en oma kwamen vaak al vroeg in de middag. Ik moest dan naar bed. Volgens papa zouden zij ook gaan slapen want die avond werd het natuurlijk heeeeel laat! En daar lag ik dan in mijn bed, klaar wakker, als de dood dat ik door het vuurwerk en de jaarwisseling heen zou slapen!
Ooit vierden we oudjaarsavond met familie, we deden een spel dat je een dier in gedachten moest nemen en de anderen vragen stelden om het dier te raden. En ik had een dromedaris bedacht, maar de vragen werden te ingewikkeld en steeds rende ik naar de keuken zodat mijn moeder even kon helpen, volgens mij was ik een jaar of 5.
Ooit zijn we ook een oudjaarsavond bij oma geweest, opa was toen nog niet zo lang overleden, maar oma wilde thuis blijven. Ze bakte haar eigen bitterballen waar ik nog steeds een moord voor zou kunnen plegen. Oma was altijd van de rebelse acties en zo staken we sterretjes af in de keuken. Koudvuur volgens oma dus daar kon niets mee gebeuren. Nog jaren keek ik met liefde terug naar de brandgaten in het zeil, want ik had mijn sterretje natuurlijk laten vallen toen het ijzeren stokje te heet werd. Ook daar had oma een oplossing voor: de ovenwanten! Die nacht reden we naar huis in de meest mistige nacht die we ooit hebben gehad, de rook van het vuurwerk trok door de mist niet op. Op de A20 kwamen mensen ons tegemoet lopen dat we de afslag moesten nemen, even verderop bleken er 40 auto's op elkaar te zijn geklapt. Pa reed met zijn hoofd uit het raam om de strepen op de weg te kunnen volgen, maar we kwamen gelukkig ongedeerd thuis.
Toen ik ouder werd bleef oud en nieuw een oliebollenfeest, met natuurlijk drank even voor 0.00 uur. Hoe vaak heb ik mijn vader wel niet op zijn werk gebeld om te vertellen dat ik net de eerste verse warme oliebollen uit de pan had gegeten. Toen hij thuis was en ik gewoon moest werken, belde hij mij. Ik ging uit, of naar vrienden om samen met hen de wisseling te vieren. Hoeveel oud en nieuws zijn er al voorbij gegaan dat mijn beste vriend om een paar minuten voor 12 aan de lijn hangt om samen de eerste seconden van het nieuwe jaar in te gaan...
Pa en ma verhuisden naar een flat waar zij op 7 hoog gingen wonen, wat een geweldig uitzicht geeft met het vuurwerk. De laatste jaren luister ik de top 2000, dit heb ik aangenomen als nieuwe traditie. Geen oliebollen meer na de maagverkleining en toch mis ik die traditie, want niemand bakt oliebollen zo lekker als mijn mam. Soms, heel soms krijg ik haar overtuigd om toch de keuken in te gaan en te gaan bakken, ze horen er nu eenmaal bij.
En volgend jaar... Volgend jaar maak ik een nieuwe traditie. Samen met een vriendinnetje ga ik een weekje in een huisje. Samen het nieuwe jaar vieren, stilstaan bij het afgelopen jaar en plannen maken voor het nieuwe.
Ik kijk er nu al naar uit. 2015 is geen spectaculair jaar geweest, het kabbelde gewoon voort met bekende ups en downs. Van 2016 ga ik een gek jaar maken, hoe weet ik nog niet, ontwikkeling wordt mijn woord van 2016. En heel heel heel misschien schrijf ik eindelijk mijn boek af, maar als er andere dingen op mijn pad komen dan gaan die vast voor...
Hoe donker de nachten soms ook zijn, het wordt altijd weer dag. Alleen vannacht zal niet donker zijn, vannacht verjagen we de spoken onder de bedden vandaan en leven we in het nu en maken plannen voor later...
De kriebel is ondanks dat ik nu 33 ben weer voelbaar! Voor nu wens ik iedereen een schitterend 2016! Gezondheid, geluk, liefde en vriendschap als belangrijkste peilers omdat deze woorden ons nu eenmaal stevig op aarde laten staan.
donderdag 31 december 2015
dinsdag 15 september 2015
RiRaRoets prinsjesdag!
Het staat echt in mijn paspoort dat ik geboren ben in 's-Gravenhage. Dus ik blijf volgens oma altijd een echte Hagenees, en daar ben ik trots op!
Prinsjesdag voelt altijd een beetje als oud en nieuw, zo'n onbestendig gevoel van geluk of blijdschap. Op de kleuterschool waren we al tijden voor prinsjesdag druk aan de knutsel geslagen een sjerp met een foto van toen nog koningin Beatrix en natuurlijk een prachtige hoed met je naam en je leeftijd mocht niet ontbreken! Ik weet nog dat ik enorme kleuterstress had omdat ik een foto van koningin Beatrix mee moest nemen, maar ik ben voor de internet tijd opgegroeid dus het was steeds weer spannend of het perfecte plaatje op tijd gevonden zou worden. Naar school hoefde niet die dag want naar de koets kijken was veel belangrijker. Ik leerde liedjes die ik samen met mijn vriendinnetje knalhard inzetten als we de koets aan zagen komen en we hielden pas op als de koets al lang weer verdwenen was. Geheel opgetuigd stonden we met onze moeders langs de route, we zwaaide naar iedereen die voorbij kwam. Wat een feestje maakten we ervan! Daarna gingen we naar de kermis met een zuurstok als prijs van de dag gingen we moe maar voldaan naar huis.
Ook ben ik samen met mijn moeder een keer aanwezig geweest op het binnenhof. Achter de enorme ramen konden we de gouden koets aan zien komen en de koningin uit zien stappen. Ik was alleen nog een beetje te kort voor die enorme ramen, maar Yvonne van Gennep had al snel een stoel voor me geregeld zodat ik geen meter hoefde te missen. En weer stond ik daar als 5 jarige geheel in prinsjesdag stijl.
In december '89 verhuisden we naar Gouda. Dag prinsjesdag, dag vrije dag, dag traditie! En ondanks dat ik toen heus niet echt bezig was met de derde dinsdag van september ben ik nooit op school geweest die dag. Want ik was simpelweg ziek, niet schoolziek, maar echt prinsjesdag ziek met spugen en koorts. Dus vanuit het grote bed van papa en mama keek ik alsnog naar die gouden koets, naar de hoedjes parade en naar alle zwaaiende mensen langs de kant. De troonrede vond ik een stuk minder interessant, maar ja ook die hoorde erbij. Meestal was mijn ziekte donderdag wel weer zo goed onder de knie dat ik wel weer richting school kon. Op het MBO was ik vrij op dinsdag, dus tot dan toe nog geen prinsjesdag gemist.
In 2001 moest ik op voor mijn auto rijbewijs op prinsjesdag. Ergens halverwege de middag zodat ik eerst nog zenuwachtig naar de koets kon kijken. Gelukkig haalde ik mijn rijbewijs wel in een keer. Daarna nog wat redenen waardoor ik altijd de koets heb kunnen zien, volgens mij heb ik zelfs een keer een dag langer vrij genomen ivm vakantie.
Sinds 15 september vorig jaar werk ik bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. 16 september was het wederom prinsjesdag en ook dit was vorig jaar een dag met voor mij een gouden randje; ik legde de eed af als ambtenaar! Een officieel moment op een toch wel belangrijke dag. Blij verrast was ik dat we van de SG (de "directeur" van een ministerie) een mail kregen dat op iedere etage de tv's aan stonden en voor wie wilde kon kijken naar de uitzending van prinsjesdag! Dus weer hoefde ik geen minuut te missen.
Vandaag, 15 september 2015, de dag dat mijn nieuwe jaarcontract officieel in gaat, is het prinsjesdag. De dag begon met een prinsjesdagbijeenkomst voor alle BZK medewerkers, die kon ik natuurlijk niet missen. De toespraken van minister Blok en Plasterk waren vol energie om met elkaar de komende jaren verder te gaan. Maar aan iedere traditie komt toch echt een einde. Tijdens de uitzending stond mijn agenda vol met afspraken, jammer maar niets aan te doen! Vanmorgen kreeg ik een berichtje van mijn beste vriend die ook bij BZK werkt of we volgend jaar samen bij het rijtuig van de koning en koningin gaan kijken? En daar kon ik een volmondig JA op antwoorden.
Dus Am, het staat al in de agenda, volgend jaar zijn er erbij met sjerp, zelf geknutselde hoed, vlaggetjes en leren we RiRaRoets wie rijdt daar in de koets gewoon uit ons hoofd om heel hard in te zetten als ze langs rijden!
Prinsjesdag voelt altijd een beetje als oud en nieuw, zo'n onbestendig gevoel van geluk of blijdschap. Op de kleuterschool waren we al tijden voor prinsjesdag druk aan de knutsel geslagen een sjerp met een foto van toen nog koningin Beatrix en natuurlijk een prachtige hoed met je naam en je leeftijd mocht niet ontbreken! Ik weet nog dat ik enorme kleuterstress had omdat ik een foto van koningin Beatrix mee moest nemen, maar ik ben voor de internet tijd opgegroeid dus het was steeds weer spannend of het perfecte plaatje op tijd gevonden zou worden. Naar school hoefde niet die dag want naar de koets kijken was veel belangrijker. Ik leerde liedjes die ik samen met mijn vriendinnetje knalhard inzetten als we de koets aan zagen komen en we hielden pas op als de koets al lang weer verdwenen was. Geheel opgetuigd stonden we met onze moeders langs de route, we zwaaide naar iedereen die voorbij kwam. Wat een feestje maakten we ervan! Daarna gingen we naar de kermis met een zuurstok als prijs van de dag gingen we moe maar voldaan naar huis.
Ook ben ik samen met mijn moeder een keer aanwezig geweest op het binnenhof. Achter de enorme ramen konden we de gouden koets aan zien komen en de koningin uit zien stappen. Ik was alleen nog een beetje te kort voor die enorme ramen, maar Yvonne van Gennep had al snel een stoel voor me geregeld zodat ik geen meter hoefde te missen. En weer stond ik daar als 5 jarige geheel in prinsjesdag stijl.
In december '89 verhuisden we naar Gouda. Dag prinsjesdag, dag vrije dag, dag traditie! En ondanks dat ik toen heus niet echt bezig was met de derde dinsdag van september ben ik nooit op school geweest die dag. Want ik was simpelweg ziek, niet schoolziek, maar echt prinsjesdag ziek met spugen en koorts. Dus vanuit het grote bed van papa en mama keek ik alsnog naar die gouden koets, naar de hoedjes parade en naar alle zwaaiende mensen langs de kant. De troonrede vond ik een stuk minder interessant, maar ja ook die hoorde erbij. Meestal was mijn ziekte donderdag wel weer zo goed onder de knie dat ik wel weer richting school kon. Op het MBO was ik vrij op dinsdag, dus tot dan toe nog geen prinsjesdag gemist.
In 2001 moest ik op voor mijn auto rijbewijs op prinsjesdag. Ergens halverwege de middag zodat ik eerst nog zenuwachtig naar de koets kon kijken. Gelukkig haalde ik mijn rijbewijs wel in een keer. Daarna nog wat redenen waardoor ik altijd de koets heb kunnen zien, volgens mij heb ik zelfs een keer een dag langer vrij genomen ivm vakantie.
Sinds 15 september vorig jaar werk ik bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. 16 september was het wederom prinsjesdag en ook dit was vorig jaar een dag met voor mij een gouden randje; ik legde de eed af als ambtenaar! Een officieel moment op een toch wel belangrijke dag. Blij verrast was ik dat we van de SG (de "directeur" van een ministerie) een mail kregen dat op iedere etage de tv's aan stonden en voor wie wilde kon kijken naar de uitzending van prinsjesdag! Dus weer hoefde ik geen minuut te missen.
Vandaag, 15 september 2015, de dag dat mijn nieuwe jaarcontract officieel in gaat, is het prinsjesdag. De dag begon met een prinsjesdagbijeenkomst voor alle BZK medewerkers, die kon ik natuurlijk niet missen. De toespraken van minister Blok en Plasterk waren vol energie om met elkaar de komende jaren verder te gaan. Maar aan iedere traditie komt toch echt een einde. Tijdens de uitzending stond mijn agenda vol met afspraken, jammer maar niets aan te doen! Vanmorgen kreeg ik een berichtje van mijn beste vriend die ook bij BZK werkt of we volgend jaar samen bij het rijtuig van de koning en koningin gaan kijken? En daar kon ik een volmondig JA op antwoorden.
Dus Am, het staat al in de agenda, volgend jaar zijn er erbij met sjerp, zelf geknutselde hoed, vlaggetjes en leren we RiRaRoets wie rijdt daar in de koets gewoon uit ons hoofd om heel hard in te zetten als ze langs rijden!
dinsdag 30 juni 2015
Normaal, beperkt of gehandicapt, de overtreffende trap.
Een Prokkel is een ontmoeting tussen mensen zonder en met een verstandelijke beperking. In juni heb ik op mijn werk een ‘stagedag’ georganiseerd voor acht jongeren uit het speciaal voortgezet onderwijs met een verstandelijke beperking. Een dagje kijken in het hoogste kantoorgebouw van Nederland en meewerken bij onder andere de beveiliging, schoonmaak, catering etc. Als ministerie waren we genomineerd om mee te dingen naar de gouden Prokkel, een aanmoedigingsprijs voor een inclusieve samenleving. Iedereen moet mee kunnen doen, naar eigen vermogen.
Woordkeuze
Na de uitreiking van de gouden Prokkel (wij kregen een zilveren oorkonde) raakte ik aan de praat met een zeer actieve man die zijn pensioen tijd gebruikt om zich in te zetten voor mensen met een verstandelijke beperking. Het was niet helemaal toevallig dat ik hem sprak, want hij is de vader van de nicht en daar weer iets familie achtigs van, van mijn manager die ook mee was. Deze man heeft zich zijn hele leven ingezet voor een inclusieve maatschappij en arbeidsmarkt. Volgens mij snapt deze man daadwerkelijk niet waarom er zoveel mensen "buiten de lijntjes" staan, terwijl juist de andere ander zo belangrijk is. Zo kwam ons gesprek al snel op beeldvorming door woordkeuze; is iemand gehandicapt of beperkt?
En hoeveel woordkeuzes en spelingen zijn er nog meer voor mensen met een "vlekje", "trendycap" of "handigcap"? Deze man raakte mij met datgene wat hij vertelde; zijn "valide" visie op mensen met een handicap.
Talent
Hij vertelde over een autistische vrouw waar geen contact mee te maken was, maar foutloos zonder noten te lezen de 9e van Beethoven op haar blokfluit speelde. Dit meisje met haar eigen talent had hem geraakt.
Iedereen is toch anders?! En dit is iets wat mij juist bezig houdt; de andere ander die ook anders mag zijn. Maar we leven blijkbaar in een maatschappij waarin wordt geacht dat we eigenlijk allemaal hetzelfde zijn zonder te kijken naar dat wat iemand echt kan en waar iemand blij van wordt. Heeft niet iedereen een eigen talent?
‘Wie ben je echt?’ Daar kunnen we zelf amper antwoord op geven, want we kunnen onszelf niet als een ui afpellen.
Beperkt vs gehandicapt
En toch bleven de woorden beperking en handicap door mijn hoofd spelen. Meneer beweerde dat iedereen een beperking heeft, zonder beperking kun je niet eens leven! Juist in die beperking zit de andere ander en kunnen mensen elkaar aanvullen. Wat is het verschil nu eigenlijk? Na wat speurwerk op google trek in voor mijzelf de volgende conclusie:
Bij een beperking is er sprake van het feit dat iemand ergens niet goed in is, zelfs met oefenen wordt het niks. Deze mensen kunnen “normaal” maatschappelijk presteren. Niet iedereen kan 300 kilometer per dag fietsen, beleid schrijven of branden blussen.
Bij een handicap ligt alles net even wat ingewikkelder, er is sprake van iets in een lichaam dat niet meewerkt waardoor mensen moeite hebben met sociaal-maatschappelijk functioneren. Dit kan een heel lijf zijn, in een van de zintuigen of in de hersenen. Aangeboren of later in het leven pech. Bij een handicap is er een participatie probleem. Al willen deze mensen mee doen net zo “normaal” als de valide mensen het kan gewoonweg niet. Er zijn altijd omstandigheden bij deze mensen waarin zij afhankelijk zijn van anderen om hen heen. En dit kan afhankelijkheid zijn in iedere denkbare vorm, zonder die andere ander gaan zij het niet redden. Afhankelijkheid een woord direct te verbinden aan handicap, maar staat los van een beperking!
Door mijn spierziekte heb ik het stempel gehandicapt. En toch ben ik ook beperkt; hoe hard ik ook zal oefenen op de 9e van Beethoven op mijn blokfluit het zal me nooit lukken. Ach, misschien ben ik in sommige dingen ook wel gewoon heel "normaal"...
Woordkeuze
Na de uitreiking van de gouden Prokkel (wij kregen een zilveren oorkonde) raakte ik aan de praat met een zeer actieve man die zijn pensioen tijd gebruikt om zich in te zetten voor mensen met een verstandelijke beperking. Het was niet helemaal toevallig dat ik hem sprak, want hij is de vader van de nicht en daar weer iets familie achtigs van, van mijn manager die ook mee was. Deze man heeft zich zijn hele leven ingezet voor een inclusieve maatschappij en arbeidsmarkt. Volgens mij snapt deze man daadwerkelijk niet waarom er zoveel mensen "buiten de lijntjes" staan, terwijl juist de andere ander zo belangrijk is. Zo kwam ons gesprek al snel op beeldvorming door woordkeuze; is iemand gehandicapt of beperkt?
En hoeveel woordkeuzes en spelingen zijn er nog meer voor mensen met een "vlekje", "trendycap" of "handigcap"? Deze man raakte mij met datgene wat hij vertelde; zijn "valide" visie op mensen met een handicap.
Talent
Hij vertelde over een autistische vrouw waar geen contact mee te maken was, maar foutloos zonder noten te lezen de 9e van Beethoven op haar blokfluit speelde. Dit meisje met haar eigen talent had hem geraakt.
Iedereen is toch anders?! En dit is iets wat mij juist bezig houdt; de andere ander die ook anders mag zijn. Maar we leven blijkbaar in een maatschappij waarin wordt geacht dat we eigenlijk allemaal hetzelfde zijn zonder te kijken naar dat wat iemand echt kan en waar iemand blij van wordt. Heeft niet iedereen een eigen talent?
‘Wie ben je echt?’ Daar kunnen we zelf amper antwoord op geven, want we kunnen onszelf niet als een ui afpellen.
Beperkt vs gehandicapt
En toch bleven de woorden beperking en handicap door mijn hoofd spelen. Meneer beweerde dat iedereen een beperking heeft, zonder beperking kun je niet eens leven! Juist in die beperking zit de andere ander en kunnen mensen elkaar aanvullen. Wat is het verschil nu eigenlijk? Na wat speurwerk op google trek in voor mijzelf de volgende conclusie:
Bij een beperking is er sprake van het feit dat iemand ergens niet goed in is, zelfs met oefenen wordt het niks. Deze mensen kunnen “normaal” maatschappelijk presteren. Niet iedereen kan 300 kilometer per dag fietsen, beleid schrijven of branden blussen.
Bij een handicap ligt alles net even wat ingewikkelder, er is sprake van iets in een lichaam dat niet meewerkt waardoor mensen moeite hebben met sociaal-maatschappelijk functioneren. Dit kan een heel lijf zijn, in een van de zintuigen of in de hersenen. Aangeboren of later in het leven pech. Bij een handicap is er een participatie probleem. Al willen deze mensen mee doen net zo “normaal” als de valide mensen het kan gewoonweg niet. Er zijn altijd omstandigheden bij deze mensen waarin zij afhankelijk zijn van anderen om hen heen. En dit kan afhankelijkheid zijn in iedere denkbare vorm, zonder die andere ander gaan zij het niet redden. Afhankelijkheid een woord direct te verbinden aan handicap, maar staat los van een beperking!
Door mijn spierziekte heb ik het stempel gehandicapt. En toch ben ik ook beperkt; hoe hard ik ook zal oefenen op de 9e van Beethoven op mijn blokfluit het zal me nooit lukken. Ach, misschien ben ik in sommige dingen ook wel gewoon heel "normaal"...
maandag 15 juni 2015
Griep en de klanken van muziek
Ziek ben ik niet vaak, nooit eigenlijk en dat is maar beter ook! Ik heb een dijk van een weerstand en heus wel eens een snotneus of een zere keel maar volledig knock out van de griep dat is niet aan mij besteed. Komt vast omdat ik 99% van mijn dagelijkse portie vitamientjes uit een potje haal. Als kind was ik altijd maar één dag echt koortsig, hangerig en wilde ik echt niks. Ja ik wilde wel wat en dat was de hele dag op schoot bij mama en met mijn warme lijfje tegen haar borst aan hangen, wel echt ziek dus. Dat hangen had ook nog wel een reden, want zo was ik minder benauwd. Zo'n dag kon mama ook maar beter op de bank blijven zitten, want zelfs een kop koffie inschenken was voldoende voor mij om in snikken uit te barsten, stofzuigen of andere klussen uitvoeren was gewoonweg niet mogelijk. Het zou me niets verbazen als mijn ouders de dag dat ik dus echt zielig en ziek-ig was brood of iets anders makkelijks aten. Mijn moeder kreeg de kans niet om een normale avondmaaltijd te bereiden. Natuurlijk nam mijn vader mij liefdevol over als hij uit zijn werk kwam, legde me tegen zijn borst en vertelde hij uren verhalen terwijl hij zachtjes over mijn rug aaide. De volgende dag was ik altijd weer zodanig opgeknapt dat ik met mijn sprookjesslaapzak op de bank en een videoband met Sesamstraat mezelf wel kon vermaken.
Over mijn opvoeding heb ik eigenlijk weinig te klagen al zijn er altijd wel van die dingetjes die ik anders ga doen als ik ooit zelf kinderen mag krijgen. Volgens mij is dat ook iets heel natuurlijks en gezonds. Maar ik denk als mijn moeder mijn opvoeding over had mogen doen, had ze één ding beslist anders gedaan! Dan had ze nooit op een dag dat ik als vijf jarige koortsig tegen haar aan hing de Sound of Music opgezet en de hele ondertiteling aan me voorgelezen. Schattig hė, mijn mama heeft 3.5 uur naar een film zitten kijken en naar begrijpelijke kindertaal uitgelegd.
Ik genoot van alle liedjes, de gekke dingen die Maria deed met en zonder de kinderen en was onder de indruk toen de kapitein Maria weg stuurde en later onder aan de trap toegaf dat hij lelijk tegen haar gedaan had, het mooiste stuk was dat Maria weer terug kwam bij de kinderen en Gretl haar bezeerde vinger liet zien. Waar mijn moeder geen rekening mee had gehouden was dat deze film na de eerste keer zien mijn absolute must see als ik ziek ben film is geworden. Die bewuste eerste keer klom ik na afloop van schoot, liep naar de videorecorder, spoelde de band terug en begon weer van voor af aan. En ja ook bij de tweede keer had ik de volledige vertaling van mama nodig. Kortom ik hing niet alleen ziek tegen haar aan, maar hield haar ook flink bezig met mijn Sound of Music verslaving. Ik zou niet weten hoe vaak ze die film aan me heeft voorgelezen en hoe vaak ik de film zelf nog heb gezien. Er zijn hele stukken die ik letterlijk mee kan praten! Ook bij latere ziektes is de Sound of Music nog steeds een dingetje. Geen Sound of Music aan is ook niet echt ziek, of misschien die dag te ziek. Jaren geleden las ik een onderzoek dat deze film door meer zieke mensen wordt gekeken, het is zo'n feel good film dat ik er echt weer even van op knap.
En nu moet ik toegeven dat al hij wordt uitgezonden in welk jaargetijde dan ook, ik gewoon voor de tv hang alsof ik hem nog nooit heb gezien. En natuurlijk is de wens om ooit nog eens naar Salzburg te gaan en daar naar het huis waar het allemaal opgenomen is te kijken.
Helaas heb afgelopen week een dag echt koortsig zijn ingeruild voor een hele week, slapend in bed, echt de griep dus. Wat begon met spier en keelpijn stabiliseerde zich in bed met koorts. Op dag twee bel ik dan al in tranen mijn moeder. Ik vind het echt haar taak om mij zo snel mogelijk weer op de been te krijgen. En eigenlijk wil ik van haar horen dat ik de volgende dag echt weer aan het werk kan en dat ik dan weer helemaal beter ben. En als ze daar dan ongelijk in heeft, dan meld ik haar dat natuurlijk ook met een ziek en chagrijnig hoofd. Uitzieken is iets wat niet in mijn woordenboek staat.
Na een dag of vier ben ik dan de echte zenuwinzinking nabij, de zorg maakt een pestbende van mijn aanrecht als ik er niet naast sta, ik voel me beroerd, moet naar de apotheek om antibiotica te halen van de huisarts en heb ook niks in huis te eten waar ik op dat moment zin in heb. Er zit niks anders op dan mama te bellen, zij doet met liefde al mijn klusjes. Maar zodra ik de Sound of Music opzet gaat ze naar huis. Ze vindt het namelijk helemaal geen leuke film en heeft hem zo vaak gezien... Dus sluiten we nu maar een compromis: andere film en ik mag dan altijd alsof ik het vijf jarige koortsige kind ben weer even tegen haar aan hangen op mijn bed. Want op schoot, tja daar ben ik nu echt te groot voor geworden...
Over mijn opvoeding heb ik eigenlijk weinig te klagen al zijn er altijd wel van die dingetjes die ik anders ga doen als ik ooit zelf kinderen mag krijgen. Volgens mij is dat ook iets heel natuurlijks en gezonds. Maar ik denk als mijn moeder mijn opvoeding over had mogen doen, had ze één ding beslist anders gedaan! Dan had ze nooit op een dag dat ik als vijf jarige koortsig tegen haar aan hing de Sound of Music opgezet en de hele ondertiteling aan me voorgelezen. Schattig hė, mijn mama heeft 3.5 uur naar een film zitten kijken en naar begrijpelijke kindertaal uitgelegd.
Ik genoot van alle liedjes, de gekke dingen die Maria deed met en zonder de kinderen en was onder de indruk toen de kapitein Maria weg stuurde en later onder aan de trap toegaf dat hij lelijk tegen haar gedaan had, het mooiste stuk was dat Maria weer terug kwam bij de kinderen en Gretl haar bezeerde vinger liet zien. Waar mijn moeder geen rekening mee had gehouden was dat deze film na de eerste keer zien mijn absolute must see als ik ziek ben film is geworden. Die bewuste eerste keer klom ik na afloop van schoot, liep naar de videorecorder, spoelde de band terug en begon weer van voor af aan. En ja ook bij de tweede keer had ik de volledige vertaling van mama nodig. Kortom ik hing niet alleen ziek tegen haar aan, maar hield haar ook flink bezig met mijn Sound of Music verslaving. Ik zou niet weten hoe vaak ze die film aan me heeft voorgelezen en hoe vaak ik de film zelf nog heb gezien. Er zijn hele stukken die ik letterlijk mee kan praten! Ook bij latere ziektes is de Sound of Music nog steeds een dingetje. Geen Sound of Music aan is ook niet echt ziek, of misschien die dag te ziek. Jaren geleden las ik een onderzoek dat deze film door meer zieke mensen wordt gekeken, het is zo'n feel good film dat ik er echt weer even van op knap.
En nu moet ik toegeven dat al hij wordt uitgezonden in welk jaargetijde dan ook, ik gewoon voor de tv hang alsof ik hem nog nooit heb gezien. En natuurlijk is de wens om ooit nog eens naar Salzburg te gaan en daar naar het huis waar het allemaal opgenomen is te kijken.
Helaas heb afgelopen week een dag echt koortsig zijn ingeruild voor een hele week, slapend in bed, echt de griep dus. Wat begon met spier en keelpijn stabiliseerde zich in bed met koorts. Op dag twee bel ik dan al in tranen mijn moeder. Ik vind het echt haar taak om mij zo snel mogelijk weer op de been te krijgen. En eigenlijk wil ik van haar horen dat ik de volgende dag echt weer aan het werk kan en dat ik dan weer helemaal beter ben. En als ze daar dan ongelijk in heeft, dan meld ik haar dat natuurlijk ook met een ziek en chagrijnig hoofd. Uitzieken is iets wat niet in mijn woordenboek staat.
Na een dag of vier ben ik dan de echte zenuwinzinking nabij, de zorg maakt een pestbende van mijn aanrecht als ik er niet naast sta, ik voel me beroerd, moet naar de apotheek om antibiotica te halen van de huisarts en heb ook niks in huis te eten waar ik op dat moment zin in heb. Er zit niks anders op dan mama te bellen, zij doet met liefde al mijn klusjes. Maar zodra ik de Sound of Music opzet gaat ze naar huis. Ze vindt het namelijk helemaal geen leuke film en heeft hem zo vaak gezien... Dus sluiten we nu maar een compromis: andere film en ik mag dan altijd alsof ik het vijf jarige koortsige kind ben weer even tegen haar aan hangen op mijn bed. Want op schoot, tja daar ben ik nu echt te groot voor geworden...
woensdag 21 januari 2015
Toekomstdromen, lastige zaken...
De tijd dat ik werd ingezet als puberende oppas ligt alweer enkele jaren achter me. Ik had verschillende gezinnen die regelmatig een beroep op me deden. Een hele avond voor de tv hangen met een zak chips en vroeg in de avond de kinderen naar bed brengen was op mijn lijf geschreven. Maar de kinderen gingen nooit naar bed zonder minstens een spelletje gedaan te hebben of voor te lezen. Dat de kinderen iets later naar bed gingen als dat de ouders me hadden opgedragen, daar lette niemand op. Dat was ons geheim! Het voordeel van oppassen is dat de meeste toch nog geen klok kunnen kijken. En als de oren rood kleurde en het gezichtje wit, dan was het echt tijd om naar dromenland te vertrekken. Vaak niet zonder verhaaltje of nog een liedje. Bij een enkeling lag ik soms nog wel eens even op de deken, de dag door te nemen.
Op een avond was ik gevraagd om op te passen bij een gezin met 3 zoons. Ik kwam daar vaker, door de oudste 2 (van 5 en 7 jaar) werd er al flink feest gevierd dat ik überhaupt zou komen. De jongste van 4 lag al in bed. Nou ja niet lang meer toen zijn ouders de hielen hadden gelicht om samen uit eten te gaan. Klaar wakker kwam hij naar beneden, met de mededeling dat er een spook onder zijn bed zat. Ik begreep volledig dat hij niet kon slapen dus haalde ik zijn deken naar beneden en hij nestelde zich bij mij op schoot. We zapten wat doelloos langs allerlei tv kanalen maar eigenlijk was er niets echt interessants, ik opperde om een spel te gaan doen! Al snel rende er 3 jongetjes door de kamer op zoek naar twister, volgens hun een spel wat lekker lang zou duren. Na een half uurtje was ik het wel zat; bedtijd maar eerst natuurlijk nog een zakje chips en cola, ik ben er immers niet iedere avond. Ondertussen zat iedereen op de bank. De oudste vroeg me wat ik later wilde worden. Ik vertelde hem dat ik graag mensen wilde gaan helpen als zij problemen hebben. Even dacht hij na; ik denk dat jij zuster moet worden! Je bent altijd zo lief en als we zijn gevallen maak jij het weer beter. Dat ik helende krachten had daar had ik nooit bij stil gestaan. Het troosten van een mannetje met een schaafwond deed ik met een pleister en een snoepje (meestal wel meer dan een). We kletste verder over het onderwerp banen in de toekomst. De oudste wist zeker dat hij brandweer wilde worden. De kat was enkele weken daarvoor vakkundig uit een boom gehaald en dit had hem zo gegrepen dat zijn toekomst volledig vast lag. De brandweermannen hadden ook nog even tijd gehad voor de kinderen en ze mochten allemaal met een helm op in de brandweerwagen zitten.
De jongste zat ondertussen weer in zijn deken op mijn schoot. Ik weet ook al wat ik wil worden, verzuchtte hij enigszins vermoeid. Stil keek ik hem aan. Piraat net zoals de vader van Pippi en dan beleef ik allemaal spannende avonturen. De twee andere kinderen begonnen te lachen. Om hem te behoeden voor een enorme carrière droom die in het water zou vallen, besloot ik toch aan hem te vertellen dat er nog maar weinig piraten banen bestaan. In zijn ogen zag ik dat zijn hersentjes overuren aan het draaien waren. Piraat zou een onmogelijk beroep worden, wat nu?! Ik kletste verder met de andere twee. Ineens riep die jongste; Petra, ik weet wat ik wil worden! Als ik geen piraat kan zijn dan word ik toch gewoon moeder! Het ging me te ver om hem uit te leggen dat het lastig is voor een jongetje om moeder te worden. Wat genoot ik van zijn toekomstdromen en zijn enthousiasme volledig voor het moederschap te gaan.
Enkele ogenblikken later bracht ik hem naar boven, nadat ik eerst het spook op vakkundige wijze zijn kamer uit had gestuurd. Ik legde hem in bed en wenste hem welterusten. Toen ik bijna de deur sloot tilde hij zijn hoofd nog even op. Petra? Als ik moeder word wil jij dan vader zijn? Natuurlijk kerel, slaap lekker. Met een grote glimlach sloot ik zijn deur.
Laatst kwam ik hem nog eens tegen. 19 jaar druk met een studie aan de universiteit van Amsterdam. Moeder wil hij niet meer worden, maar heeft andere toekomstdromen. Ook hij kent dit oppasverhaal nog, want het spook is nooit meer terug geweest! Ik ben maatschappelijk werker geworden, soms twijfel ik... Als spokenjager deed ik het niet onaardig!
Op een avond was ik gevraagd om op te passen bij een gezin met 3 zoons. Ik kwam daar vaker, door de oudste 2 (van 5 en 7 jaar) werd er al flink feest gevierd dat ik überhaupt zou komen. De jongste van 4 lag al in bed. Nou ja niet lang meer toen zijn ouders de hielen hadden gelicht om samen uit eten te gaan. Klaar wakker kwam hij naar beneden, met de mededeling dat er een spook onder zijn bed zat. Ik begreep volledig dat hij niet kon slapen dus haalde ik zijn deken naar beneden en hij nestelde zich bij mij op schoot. We zapten wat doelloos langs allerlei tv kanalen maar eigenlijk was er niets echt interessants, ik opperde om een spel te gaan doen! Al snel rende er 3 jongetjes door de kamer op zoek naar twister, volgens hun een spel wat lekker lang zou duren. Na een half uurtje was ik het wel zat; bedtijd maar eerst natuurlijk nog een zakje chips en cola, ik ben er immers niet iedere avond. Ondertussen zat iedereen op de bank. De oudste vroeg me wat ik later wilde worden. Ik vertelde hem dat ik graag mensen wilde gaan helpen als zij problemen hebben. Even dacht hij na; ik denk dat jij zuster moet worden! Je bent altijd zo lief en als we zijn gevallen maak jij het weer beter. Dat ik helende krachten had daar had ik nooit bij stil gestaan. Het troosten van een mannetje met een schaafwond deed ik met een pleister en een snoepje (meestal wel meer dan een). We kletste verder over het onderwerp banen in de toekomst. De oudste wist zeker dat hij brandweer wilde worden. De kat was enkele weken daarvoor vakkundig uit een boom gehaald en dit had hem zo gegrepen dat zijn toekomst volledig vast lag. De brandweermannen hadden ook nog even tijd gehad voor de kinderen en ze mochten allemaal met een helm op in de brandweerwagen zitten.
De jongste zat ondertussen weer in zijn deken op mijn schoot. Ik weet ook al wat ik wil worden, verzuchtte hij enigszins vermoeid. Stil keek ik hem aan. Piraat net zoals de vader van Pippi en dan beleef ik allemaal spannende avonturen. De twee andere kinderen begonnen te lachen. Om hem te behoeden voor een enorme carrière droom die in het water zou vallen, besloot ik toch aan hem te vertellen dat er nog maar weinig piraten banen bestaan. In zijn ogen zag ik dat zijn hersentjes overuren aan het draaien waren. Piraat zou een onmogelijk beroep worden, wat nu?! Ik kletste verder met de andere twee. Ineens riep die jongste; Petra, ik weet wat ik wil worden! Als ik geen piraat kan zijn dan word ik toch gewoon moeder! Het ging me te ver om hem uit te leggen dat het lastig is voor een jongetje om moeder te worden. Wat genoot ik van zijn toekomstdromen en zijn enthousiasme volledig voor het moederschap te gaan.
Enkele ogenblikken later bracht ik hem naar boven, nadat ik eerst het spook op vakkundige wijze zijn kamer uit had gestuurd. Ik legde hem in bed en wenste hem welterusten. Toen ik bijna de deur sloot tilde hij zijn hoofd nog even op. Petra? Als ik moeder word wil jij dan vader zijn? Natuurlijk kerel, slaap lekker. Met een grote glimlach sloot ik zijn deur.
Laatst kwam ik hem nog eens tegen. 19 jaar druk met een studie aan de universiteit van Amsterdam. Moeder wil hij niet meer worden, maar heeft andere toekomstdromen. Ook hij kent dit oppasverhaal nog, want het spook is nooit meer terug geweest! Ik ben maatschappelijk werker geworden, soms twijfel ik... Als spokenjager deed ik het niet onaardig!
Abonneren op:
Posts (Atom)