Vandaag zijn we 25 maanden zonder je. De tijd is omgevlogen
en staat soms ook zo vreselijk stil. Geen dag dat je niet in mijn gedachten
bent. Mijn hoofd kan nog steeds maar slecht wennen aan jou zo anders in mijn
leven. Op mijn telefoon moet ik steeds verder terug scrollen naar foto’s die nu
stille plaatjes en mooie herinneringen zijn. Hoe vaak heb ik je willen bellen
gewoon om even bij te kletsen of om je advies te vragen? Daar stond ik vorig
jaar op een ijskoude dinsdagochtend met een lekke autoband aan de kant van de
weg. Ik wist niet wat ik moest doen, in dit soort dingen was jij mijn hulplijn.
Natuurlijk kwam er een oplossing en plaatste de ANWB mijn reserveband, maar
mijn tranen waren niet meer te stoppen. Wat zou ik graag nog een keer met je
aan tafel filosoferen over het leven, over mijn leven. Want soms weet ik niet
of ik het juiste doe. Slepen de dagen zich tergend langzaam voorbij en moet ik
alle zeilen bij zetten om zelf staande te blijven. Missen doet pijn. De avond
dat je ons onverwacht verliet staat in mijn geheugen gegrift, geen herinnering
aan die uren verslijt of vervaagt. In mijn dromen blijf ik je zoeken, soms vind
ik je in energie om me heen. Samen wandelen we over het strand jij altijd met
je voeten in de vloedlijn, we lachen, kletsen en dan ben je even dichtbij. Die
dromen geven me rust. Toch zijn er ook nachtmerries waarin jij verdrinkt of
stikt en ik niet weet wat ik moet doen. Ik schreeuw om hulp maar we zijn samen
ver van de bewoonde wereld. In die dromen moet ik je laten gaan. Uit alle macht
probeer ik je vast te houden tot de greep van jouw hand om die van mij verslapt
en je wordt meegezogen in het diepe zwart van de zee. Ik blijf je zoeken,
watertrappelend om me heen graaiend en schoppend in de hoop je te vinden. Het
zwart blijft aanwezig in mijn leven. Voor iedereen is de tijd van rouw
verstreken. Werk ik weer, sport ik, onderhoud mijn sociale contacten en
onderneem weer gekke en leuke dingen. Toch word missen iedere dag een beetje
meer. De scherpe kantjes zijn niet verdwenen ze komen juist in die onverwachte ogenblikken.
Nooit in mijn leven is verdriet zo altijd aanwezig geweest ondanks dat er
voldoende ingewikkelde dingen op mijn pad zijn geweest sinds de dag dat ik
geboren ben. Op die dag ontstond er een hechte drie-eenheid die geen storm kapot
kon waaien. Dat de dood jou als een storm meegenomen heeft laat sporen na. Stof
neergedwarreld, schade bezien maar hetzelfde zonder jou opbouwen is onmogelijk
en ik ga er niet eens een poging toe doen …
Lieve pap, de maan is zo vreselijk ver weg, soms onzichtbaar
achter de wolken. Toch altijd aanwezig. Ik mis je, ik mis je vreselijk en hou
van je tot aan de maan en terug…