donderdag 7 februari 2019

25 maanden hou ik van je

Vandaag zijn we 25 maanden zonder je. De tijd is omgevlogen en staat soms ook zo vreselijk stil. Geen dag dat je niet in mijn gedachten bent. Mijn hoofd kan nog steeds maar slecht wennen aan jou zo anders in mijn leven. Op mijn telefoon moet ik steeds verder terug scrollen naar foto’s die nu stille plaatjes en mooie herinneringen zijn. Hoe vaak heb ik je willen bellen gewoon om even bij te kletsen of om je advies te vragen? Daar stond ik vorig jaar op een ijskoude dinsdagochtend met een lekke autoband aan de kant van de weg. Ik wist niet wat ik moest doen, in dit soort dingen was jij mijn hulplijn. Natuurlijk kwam er een oplossing en plaatste de ANWB mijn reserveband, maar mijn tranen waren niet meer te stoppen. Wat zou ik graag nog een keer met je aan tafel filosoferen over het leven, over mijn leven. Want soms weet ik niet of ik het juiste doe. Slepen de dagen zich tergend langzaam voorbij en moet ik alle zeilen bij zetten om zelf staande te blijven. Missen doet pijn. De avond dat je ons onverwacht verliet staat in mijn geheugen gegrift, geen herinnering aan die uren verslijt of vervaagt. In mijn dromen blijf ik je zoeken, soms vind ik je in energie om me heen. Samen wandelen we over het strand jij altijd met je voeten in de vloedlijn, we lachen, kletsen en dan ben je even dichtbij. Die dromen geven me rust. Toch zijn er ook nachtmerries waarin jij verdrinkt of stikt en ik niet weet wat ik moet doen. Ik schreeuw om hulp maar we zijn samen ver van de bewoonde wereld. In die dromen moet ik je laten gaan. Uit alle macht probeer ik je vast te houden tot de greep van jouw hand om die van mij verslapt en je wordt meegezogen in het diepe zwart van de zee. Ik blijf je zoeken, watertrappelend om me heen graaiend en schoppend in de hoop je te vinden. Het zwart blijft aanwezig in mijn leven. Voor iedereen is de tijd van rouw verstreken. Werk ik weer, sport ik, onderhoud mijn sociale contacten en onderneem weer gekke en leuke dingen. Toch word missen iedere dag een beetje meer. De scherpe kantjes zijn niet verdwenen ze komen juist in die onverwachte ogenblikken. Nooit in mijn leven is verdriet zo altijd aanwezig geweest ondanks dat er voldoende ingewikkelde dingen op mijn pad zijn geweest sinds de dag dat ik geboren ben. Op die dag ontstond er een hechte drie-eenheid die geen storm kapot kon waaien. Dat de dood jou als een storm meegenomen heeft laat sporen na. Stof neergedwarreld, schade bezien maar hetzelfde zonder jou opbouwen is onmogelijk en ik ga er niet eens een poging toe doen …


Lieve pap, de maan is zo vreselijk ver weg, soms onzichtbaar achter de wolken. Toch altijd aanwezig. Ik mis je, ik mis je vreselijk en hou van je tot aan de maan en terug…