Als ik later groot ben

Volgens mij kennen we allemaal van die kinderuitspraken die gaan over; als ik later groot ben, dan... Hoeveel jongetjes van een jaar of 7 willen een of andere bekende voetballer worden. Hoeveel meisjes dromen niet van een beroep als juf, zuster of koningin. En ow wat heb ik het als kind vaak geroepen. Iedere dag had ik een ander beroep voor ogen juf, postbode, kassamedewerker of groenteboer bij de Konmar, want daar kreeg ik altijd een appel.
Best een tijd heb ik Assepoester willen zijn, heel de dag schoenenpoetsen leek me een prima bezigheid. Tot middernacht naar een feest van de prins terwijl ik na sesamstraat naar bed moest. Ondanks dat Assepoester slecht werd behandeld door haar stiefmoeder en stiefzussen, had ze het echt nog zo slecht niet in mijn kindervisie. Zeker niet toen juist zij het glazen muiltje bleek te passen.
Op latere leeftijd heb ik ook nog proberen zo goed te tafeltennissen als Bettina Vriesekoop. Helaas is dit mijn enige sportieve uitspatting in 31 jaar geweest. Vloog mijn batje vaak dwars door de zaal (handfunctie niet zo best) en was de kans dat ik het balletje raakte ook niet vreselijk groot. Maar wat had ik graag een dag net zo goed willen tafeltennissen als zij. Ik was dan ook weer niet zo'n fan dat mijn hele kamer volhing met posters van haar of dat ik wist waar zij uberhaupt speelde. maar als we op zondag weer eens verplicht studio sport zaten te kijken, was ik blij dat zij soms voorbij kwam in plaats van dat eeuwige voetbal!
Met vrienden en vriendinnen besprak ik ook de toekomst. We zouden trouwen met onze eigen vader, een kat en twee honden op een boerderij. Kinderen daar wilden we er wel 15 van. Al had ik al snel bedacht dat ik er maar 7 nodig had om de Sound of Music na te kunnen spelen. Hoe goed zou ik het doen in de rol van Maria, met de eindeloze vrijheid van de bergens en weides?! Met mijn jeugd
Iiefde, maalte ik de afspraak dat we zouden trouwem als we beide de leeftijd van 40 zouden bereiken. tja 40 jaar, dan was je echt oud en krakkemikkig en zag je er net zo uit als een oma. Dus dan moesten we wel samen trouwen. In de pubertijd wilden we eruit zien als de personages van Grease, speelde scene's na uit GTST en ONM. Een droom bleef ik al mijn levensfase's overiend; als ik later groot ben wil ik net zo'n bed als Pino uit Sesamstraat, met allemaal gekleurde kussens en heel veel ruimte. Die ruimte had ik nodig voor alle mensen van wie ik hou, zodat ik ze dicht bij me kon houden. Als ik verdrietig of bang was kon ik dicht tegen mijn moeder aankruipen, die me zou beschermen tegen welk onveilig iets dan ook.
Op mijn 16e heb ik tijdens mij mondeling Frans uit proberen te leggen dat ik cliniclown wilde worden. Dat leek me zo ontzettend gaaf, een lach toveren op het gezicht van een ziek kind. Juist de puurheid van de kinderen sprak me hierin aan.
Maar kleine meisjes worden groter en ouder de kinderdromen en fantasieen raakten op de achtergrond. Ineens moest er serieus nagedacht worden over de toekomst. Studie, op jezelf gaan, wel of geen rijbewijs halen. Waar we als kind dagen over konden mijmeren moesten er nu serieuze besluiten genomen worden. Geen tafeltennister, geen musicalster, geen assepoester voor mij. Ook cliniclown ben ik niet geworden, ik heb er zelf moeite mee als een clown in een rolstoel zou zitten. Dat hoort niet en daar kan ik mij ook niet overheen zetten. Mijn leven is een hele andere kant op gegaan. Ik ben vooral vanalles geworden wat ik nooit bedacht had toen ik klein was. Ik ben afgestudeerd maatschappelijk werker en maak met een goed CV deel uit van de werkende maatschappij. Op dit moment ben ik jobcoach voor mensen met een verstandelijke en psychische beperking. Deze carieremove had ik zelf nooit bedacht, maar hij bevalt erg goed. Het leven kan raar lopen, sommige kinderdromen zijn er echt nog wel. Wat ik wel mis, is het grote Pino bed, waar ik als groot klein meisje even onder moeders vleugels kan terugkruipen en daar energie kan verzamelen om het leven met open armen tegemoed te treden. Maar daarvoor heb ik sinds 2 jaar een gigia loungebank in de tuin laten bouwen, met de beloofde gekleurde kussens. kam ik daar het hele jaar door, vanwege de overkapping, van genieten. En misschien word ik nog wel groter en droom ik daar nu verder over. Al vrees ik dat groter nu alleen nog overgaat in ouder worden. Ik hoop niet dat ik ooit eenzaam en alleen op de wereld zal zijn en op zondagmiddag uitkijk naar de kinderen die zondagochtend een uurtje langs komen. Nee, als IK later groot ben... Ach, we zien het allemaal wel...