Ik studeerde bijna af van het HBO en bedacht wat ik nu eens moest gaan doen. In plaats van me te verdiepen in allerlei banen of vervolgstudies bedacht ik over enthousiast dat het terug krijgen van mijn stafunctie een prima doel in mijn leven is. Staan is af en toe heel handig om iets te pakken, om je broek op te sjorren en zo had ik nog wel honderden argumenten waarom ik dit wilde. Vol goede moed vertrok ik naar de revalidatie arts in Rotterdam. Ik legde hem mijn plan voor en vertelde vooral dat ik 5 dagen in de week beschikbaar was voor allerlei vormen van therapie. Hij kon een lach nog net onderdrukken. Deze arts kent mij langer als vandaag en ik ben enorm ongemotiveerd bij welke therapie dan ook. Al vanaf kinds af aan moest ik naar allerlei therapeuten, maar als we heel eerlijk zijn is mijn lijf er nooit echt beter op geworden! Maar om mijn wens enigsinds serieus te nemen mocht ik op de bank plaatsnemen om te onderzoeken of mijn lijf nog wel in staat was om me te dragen. Het makkelijkste is om je knieeen op slot te zetten. Helaas kan ik al jaren mijn knieeen niet volledig strekken dus op slot zetten was een stap te ver.
De revalidatie arts vond het een goed idee om naar een ergo therapeut in het ziekenhuis te gaan, misschien waren er mogelijkheden met een sta-tafel. Het gesprek met de ergotherapeut was enkele weken later. Na een uur ging ik weg met de afspraak dat ik een keer de sta-tafel uit mocht proberen.
Enkele weken later was het zover! Wat was ik zenuwachtig, al nachten keek ik uit naar het moment dat ik weer zou staan. Dat het met hulp was dat maakte me niks uit. Ik koos die ochtend voor de best zittende schoenen en de makkelijkste kleding. Mijn moeder ging mee, zij wilde dit moment niet missen. Een sta-tafel ziet eruit als een doodstraf stoel met allemaal riempjes en klittenband dingetjes. Even schoot one flew over the cuckoo's nest door mijn hoofd. Ik haalde diep adem en ging liggen. Al snel zaten er riemen om mijn enkels, knieeen, heupen, buik, borst en onder mijn oksels. Nu kwam het moment wel heel dichtbij! Ik was klaar om rechtop gezet te worden... Nog een keer diep ademhalen en daar gingen we, heel langzaam kwam de tafel in beweging.
Wat zo'n mooi plan leek viel volkomen in het water! Ik kon niet staan, ik hing als een soort van zoutzak in al die riempjes. Alle kleur verdween uit mijn gezicht. Mijn lijf wilde helemaal niet staan en stribbelde aan alle kanten tegen! Helemaal rechtop ben ik nooit gekomen, dus maar weer rustig terug. Als ik iets in mijn hoofd heb dan ga ik er volkomen voor maar dit was misschien het meest idiote plan van mijn leven. Staan zou nooit meer gaan en daar op die tafel in de gespjes nam ik resoluut afscheid van mijn grootste wens... Ik had het in ieder geval geprobeerd.
Mocht er ooit een pil komen dat ik in een keer van mijn spierziekte af zou zijn, dan weet ik niet of ik hem neem! Die spierziekte heeft me ook gemaakt tot wie ik nu ben, en daar sta ik volledig achter!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten