Rauwe rouw

Rouw is er ineens. Zoals aan jou de dood verscheen staat bij mij aan de deur rauwe rouw. Ook al doe ik mijn best rouw buiten te laten staan ik win het niet. Samen vechten we al 5 weken. De 5 weken dat jij er niet meer bent. We zijn over gegaan naar weken tellen, het zijn geen dagen meer, er is zelfs al een maand voorbij. Rouw overvalt me gewoon, hoe stoer ik soms ook probeer te zijn. Er zijn echt momenten dat tranen niet uitkomen. Met mijn gevoel in een dikke mistige wolk en een hart wat zachtjes klopt onder een dikke laag met ijs. Is missen zo overheersend aanwezig. Wat ik ook doe het haalt me altijd in. De kaartenstroom houd langzaam op, de telefoon gaat steeds wat minder, het leven is voor anderen doorgegaan. Er wordt nog gevraagd hoe het met me gaat maar mensen vinden het lastig echt te luisteren, even stil te staan bij mijn verhaal. Ik weet niet of dit ooit over gaat, maar juist nu wil ik over jou vertellen. Iedere dag weer. Ik wil niet dat je er niet meer bent, mijn ik kan er niet aan wennen. Zal dat ooit gebeuren. In mijn droom zoek ik je, in mijn wakker zijn ook, verdwalend op mijn eigen levenspad. Vind ik een vlinder die me de weg zal wijzen...