Ik ben opgevoed met de zelfgemaakte oliebollen van mij
moeder. Als kind moest ik kiezen; ik speelde in de gang of in de huiskamer,
want het beslag moest rijzen bij de verwarming en dan mocht de deur niet steeds
open. Nieuwsgierig keek ik mee hoe hoog het was geworden. Bij de zwarte pan met
olie op het gasfornuis wat duw en trek partijen als mijn vader thuis was op
oudjaarsdag. Een van ons kreeg de eerste vers gebakken oliebol met een beetje
poedersuiker. En voor die eerste deden we alles. Terwijl pa en ik stonden te
eten ontstond er langzaam een berg oliebollen die we met z’n drieën niet eens
op zouden krijgen in twee weken. We deelden er een aantal uit bij buren, reden
naar oma (die ze tussen de verwarming stopte om ze warm te houden) en daarna
door naar een aantal oudjes waar mijn moeder werkte. Daarna ging mijn moeder
douchen en ik buitenspelen. Zo hebben we oudjaarsdag jaren doorgebracht. Soms
moest pa werken dan was ik nooit te beroerd hem even te bellen als ik de eerste
hap op had. Later moest ik wel eens werken en kreeg ik smsjes of appjes met
foto’s van hem. Er kwamen jaren dat pap en ik rustig de top 2000 luisterden en
geduldig wachten tot we beide een bordje mochten komen halen. Nadat mijn vader
en ik een maagverkleining hadden ondergaan bleef mijn moeder stug doorbakken,
het maakte haar niet uit dat we er nog maar 3 of 4 oliebollen aten. Ze bakte 1
of 2 pakken. Toch stopte ze er mee, te veel werk, het hele huis stinkt en jij
bent er toch niet met oudejaarsavond. Ze had gelijk maar ik miste de familie traditie.
Zelfs de oliebollenpan werd weggedaan, er ging een streep door het
oliebollentijdperk. Ieder jaar probeerde ik weer of ik ma zo gek kreeg toch nog
een keer te bakken, maar mijn smeekbedes hielpen niet. Er werden appelbignets
bij de bakker gehaald en zo vierden we oudjaarsavond. Toen begin 2017 ineens
alles veranderde stelde mijn moeder een paar dagen voor oud en nieuw voor of
het een goed idee was als zij weer oliebollen zou bakken. Ondanks het verdriet,
gemis maakte mijn hart een sprongetje. Zo zat ik vorig jaar in de kamer toen
het beslag stond te rijzen, keek ik mee naar het bakproces in de friteuse en at
ik de eerste oliebol. De tranen stroomden over mijn wangen en het gemis was tot
in iedere vezel voelbaar. Maar juist deze traditie is zo’n groot deel van mijn
leven en mam heeft er weer nieuw leven in geblazen. Terwijl ik dit blog typ
kijk ik steeds op de klok. Om 13.00 uur gaat dit jaar het oliebollen-bak-festijn
los en het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik te laat kom. Nu weet ik dat ik de
deur voorzichtig open moet doen, de kamerdeur niet open moet laten staan. Nog
steeds nieuwsgierig naar de hoogte van het beslag sta ik zo dadelijk naast de
pan te popelen. De eerste oliebol delen we Samen. We proosten ermee op het
leven, op alle herinneringen maar ook op alles wat nog komen gaat. Ondanks dat
alles echt veranderd is blijft het fijn als er heel soms dingen hetzelfde zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten