Ik sta op een lijstje in corona tijd

Volgens mij zijn er zat Nederlanders die heel blij worden van lijstjes en briefjes. Tijdens het doen van wekelijkse boodschappen zie ik vaak mensen op een handgeschreven lijstje kijken om te voorkomen dat bij thuiskomst de helft van de boodschappen zijn vergeten. Zelfs met een lijstje krijg ik het voor elkaar boodschappen te vergeten. Soms springen er producten in mijn tas die nooit op mijn lijstje hebben gestaan. 

Sinds 19 maart 2020 staat heel de wereld op z’n kop vanwege een levensgevaarijke pandemie. We werken zoveel mogelijk thuis, alle scholen zijn gesloten, verpleeg en verzorgingshuizen zijn dicht en we houden 1.5 meter afstand van elkaar in de hoop het virus te slim af te zijn. Sommige mensen vinden het best even fijn, even weg uit de routine te zijn en zij passen de maatregelen zoals gesteld door de overheid makkelijk toe. Voor andere mensen is het aanpassen lastiger, zijn de kinderen ineens thuis, de schappen in de winkel zo goed als leeg en is de vertrouwde dagelijks structuur weggevallen. Volgens mij zoeken we allemaal naar een nieuwe balans in onzekere tijden. 

Ik heb ook best moeite nieuwe structuur te vinden, niet alleen in thuiswerken maar ook in de dagelijkse zorg-momenten. Afstand houden kan simpelweg niet als ik aangekleed wordt, de kring mensen die ik binnen laat moet ik steeds weer heroverwegen en borgmomenten bundelen, boodschappen doen is lastig als ik niet kan vragen of iemand de te hoog of laagstaande producten aan kan geven. Ik ben in veel dingen behoorlijk afhankelijk van anderen. Dit besef druk met met mijn neus op de feiten.

Ik volg de laatste weken neurotisch het nieuws en kijk naar de lijstjes van de IC’s waarop wordt weergegeven hoeveel mensen er overleden zijn in de afgelopen 24 uur. Vanmiddag las ik een lijstje, gedeeld door de NOS. De kop; als alle IC-bedden bezet zijn, wie wordt er dan niet meer opgenomen? Negen bulletpoints uitgewerkt met aandoeningen die weinig tot geen kans hebben het virus te overleven. Het achtste bulletpoint ging over; Mensen die compleet hulpbehoevend zijn voor hun dagelijkse verzorging. Het staat echt in een rijtje aandoeningen waar eerder staat dat als de overlevingskans bij bepaalde aandoeningen minder dan 90% is dan wordt er bij deze aandoeningen niet meer behandeld. Er wordt geschreven over brandwonden, hartfalen (zonder hulp binnen X minuten), mensen met een terminale ziekte, orgaandalen, etcetera. Ik vraag me meteen af of dit over mij gaat?! Ik ben 24 uur per dag afhankelijk van zorg en hulp. Is er voor mij geen plek op een IC in fase 3 als ik dit virus krijg? Ik lees de bulletpoints keer op keer weer en even gaat mijn hoofd op zwart. Als we moeten kiezen wie het laatste IC bed krijgt; dan ben ik het niet dit besef doet best pijn. Al weken doe ik mijn uiterste best het virus buiten de deur te houden. Ondanks alle hygiëne maatregelen de zowel ik als de ADL assistenten (na enige aanwijzing / discussies tot handen wassen) nemen, kan ik het niet 100% uitsluiten dat ik toch een besmet iemand binnen laat. 

Om mijn gedachten te verzetten pak ik pen en papier: ik maak een lijstje, een lijstje met boodschappen in de hoop dat de supermarkt ze komt brengen, ik ga voorlopig de deur niet meer uit!