Herdenken

Ik hou twee minuten stilte... Op 4 mei herdenk ik net zoals velen in Nederland de slachtoffers die gevallen zijn bij oorlogen. Als kind moest ik tijdens het buitenspelen naar binnen om 2 minuten stilte te houden. Als het Wilhelmus gespeeld werd, haalde ik opgelucht adem, moeite met de drukkende verplichte stilte en mocht ik weer verder gaan waar ik mee bezig was. Mijn moeder verteldebdat in heel Nederland de lantaarnpalen ook twee minuten aangaan. daar keek ik dan maar naar. De lantaarnpalen stonden er stil en zwijgend bij. Maar het was stil, in huis, in mij. Stilte, wat een mooie gedachte...
Mijn opa, aan vaders kant, heeft bij de ondergrondse gezeten in tijden van de tweede wereld oorlog. Zij gaven Joden een kelder om te schuilen, zorgde voor vele mensen voor voedsel en luisterde stiekum naar radio oranje. Hiervoor heeft hij vele malen zijn eigen leven moeten riskeren. Er werden koeien in een klein keukentje geslacht om mensen iets te eten te kunnen geven. Op een van de laatste dagen van de oorlog, kwam er een jonge Duitser met een overval binnen. De Joden stonden in de keuken, de angst in hun ogen is niet te omschrijven. De schoonvader van opa heeft met deze jonge Duitser staan praten en hem de deur uit weten te werken met een appel en een pakje sigaretten. Hij heeft hen nooit verraden! In de latere dagen rondom dodenherdenking en bevrijdingsdag was mijn opa gesloten, een andere man, hij kon niet praten over de gruwelijkheden die in die tijd zijn gebeurd. Zijn ogen stonden droevig en zijn blik was gebroken. De plaatjes hebben hem zijn hele leven achtervolgd en zijn uiteindelijk mee zijn graf in gegaan. Mijn opa was stil, stil tijdens de twee minuten herdenking...
Toen ik een jaar of 6 was hebben mijn ouders me uitgelegd wat dodenherdenking is. Tijdens de 2 minuten stilte dacht ik aan mijn cavia Dikkie die door ouderdom het loodje had gelegd en aan Lilly een studie vriendin van mijn vader die de strijd tegen kanker, veel te jong, verloor. Ik weet dat ik vocht tegen de tranen, als ik het gevoel van verlies weer binnen zou laten. Bij al die mensen die in de oorlog door welke oorzaak dan ook overleden waren kon en kan ik me nog steeds geen voorstelling maken. Een tijdje geleden was ik met een groep vrienden een weekeindje naar Drenthe. tijdens het eten kwam ons gesprek terecht op de oorlog. de groep bestaat uit 2 jongeren met een spierziekte, een homo en een meisje voor de helft van Joodse afkomst en een fysiek zeer gezonde fysiotherapeut. Van deze groep zouden er 4 waarschijnlijk zijn gedeporteerd en de vernietigingsovens in zijn gedaan. De fysiek sterke fysiotherapeut zou waarschijnlijk hebben moeten vechten aan het front met de kans dat ook hij het niet zou overleven. Na het gesprek viel er een stilte, we werden ineens wel erg geconfronteerd met de harde waarheid, die best waarheid had kunnen zijn als we eerder waren geboren. Stilte...
Nu ben ik 31 en heb vele mensen naar hun laatste rustplaats gebracht. Ben ik betrokken bij mensen die vechten tegen ziektes en tegen zichzelf. zie ik mensen steeds weer stoeien met het leven en soms til ik mijzelf er ook een breuk aan. Iedere dag is het een klein beetje dodeherdenking, in mijn hoofd, maar vandaag hou ik 2 minuten stilte voor hen die ik ken, maar ook voor hen die vechten tegen ziektes, in oorlogen en die zonder aanwijsbare reden ineens het leven verlaten... Ssssst het is stil, in Nederland en in mij... Sssst