Ooit was ik te zwaar, echt mega veel te zwaar. Iedere kilo die ik extra moest meesjouwen was ook een extra kilo voor mijn toch al zieke lijf. Mijn gewicht zat me letterlijk in de weg. Het koste me ontzettend veel energie om over te schuiven van bijvoorbeeld het bed naar mijn rolstoel, ook leuke en lekker zittende kleding kopen werd een ramp! Langzaam veranderde mijn kledingkast in een zwarte doodskist met wat wijde shirts of sjaaltjes om toch nog wat kleur in het heleel te brengen. Een van mijn grote passies is reizen, zo veel en zo ver mogelijk. Toen ik op een reis het vliegtuig uit getild moest worden en de til-meneer me met een hand in een groot smoezelig verband probeerde me aan mijn vest omhoog te krijgen, was de maat wel een beetje vol! Meneer stomd erbarmelijk te zuchten en riep assistentie van wat (we denken) grondpersoneel, dit is nooit helemaal duidelijk geworden. na wat geschreeuw, getrek en vooral getil zat ik op het veel te smalle vliegtuigstoeltje. mijn heupen raakte iedere stoelleuning waar we langs moesten, ik was te breed geworden! Okay, eerlijk is eerlijk, een kleuter krijg je ook lastig omhoog aan het labeltje van zijn vest. Maar het ging me om het idee. Ineens baalde ik er zo erg van dat onze Jordaanse vrienden ons de meest onbegaanbare plekken van het land wilde laten zien. Soms moet je je afvragen of je dingen in een rolstoel wel WILT zien, de fotoboeken geven vaak een prima indruk en dan kun je toch zeggen dat je er bent geweest. Mijn valide vriendinnetje liep al een paar meter enorm mopperend achter ons en brak bij iedere stap weer een stukje enkel of knieband. De onbegaanbaarheid van De oude stad Jerash had als consequentie dat ik meer met rolstoel en al getild werd als dat de wielen de grond raakte. De mannen verloren met zo'n erbarmlijke tocht in 45 graden zo'n 10 liter vocht en 5 kilo lichaamsgewicht. En ik? Ik bleef net zo zwaar en wat ik ook deed niets hielp. Ik heb alle dieeten geprobeerd, mezelf maanden uitgehongerd of veel te vol gestopt met eten. Dietistes, voedingsdeskundigen, alternatievelingen en andere artsen allemaal een oordeel laten vellen, maar hoe ik die overtollige kilo's er af moest krijgen wist niemand. Wel wist iedereen me te vertellen dat het in ieder geval niet aan mijn voeding lag. de eerlijkheid gebied nu om te zeggen dat ik heus wel eens een pak koekjes of een zag cheese union chips verzwegen heb bij een dietist, maar over het algemeen hield ik me netjes aan 3 hoofdmaalden per dag.
Na terugkomst uit Jordanie ben ik in die zelfde week nog naar de huisarts gegaan, ik wilde een verwijzing naar een chirurg. Thuis had ik me verdiept in woorden zoals maagbandje, maagverkleining en wist ik wat me te wachten stond. Het koste met weinig moeite om een verwijzing te krijgen, ook de huisarts zag in dat mijn gewicht echt ongezonde vormen aan begon te nemen. Een kennis van mijn ouders heeft al enkele jaren een maagbandje, na prachtig te zijn afgevallen is zij ook weer prachtig aangekomen met zelfs 10 kilo erbij. Koste wat het kost moest ik dat zien te voorkomen! Die stomme kilo's moesten eraf zonder dat ik deze er na een jaar weer vrolijk aan had zitten. Dan was echt alles voor niets geweest! Na 3 weken kon ik terecht bij de chirurg en hij was binnen 5 minuten akkoord met een maagverkleining. Ik zou een Gastric Bypass krijgen. Van mijn maag zou een stukje maag, de inhoud ter grote van een eierdopje, worden afgehaald en dit zou mijn nieuwe maag worden. Daarna werd er nog het een en ander gefrummeld met mijn darmen en dat alles met een kijkoperatie. Na de operatie zou ik minder kunnen eten en mijn lichaam werd aan het werk gezet om vet te gaan verbranden. Ik moest me melden op het pre operatief spreekuur bij de anestesist. Een aller aardigst mens tot ze mijn bloeddruk op moest gaan meten. Die bleek torenhoog te zijn, zomaar ineens uit het niets! Bij mij sloeg de paniek natuurlijk direct toe. Geen operatie, was niet slank worden en blijven vechten met mijn eigen lijf. Ik heb de anestesist rustig uit kunnen leggen dat ik een vreselijk trauma aan de ok heb overgehouden toen ik 5 jaar was. Zo gaat mijn moeder, ondanks mijn volwassen leeftijd met me mee naar de ok en wacht daar tot ik in slaap ben, anders schreeuw ik het hele ziekenhuis bij elkaar. Gelukkig had deze anestesist net een bijeenkomst gehad over mensen met ziekenhuis trauma's, deze worden eindelijk steeds meer erkent. Dus het probleem was snel opgelost, ik moest mijn bloeddruk de volgende dag even bij de huisarts laten meten en dan kwam alles in orde. En inderdaad daar was de bloeddruk een stuk lager!
Nog geen 5 weken later was het zover. Ondanks dat ik miets liever wilde ging ik met bibberende knieeen het ziekenhuis in. De volgende ochtend was mijn moeder er al om 7 uur en ik stond als eerste op de agenda dus hoefde geen uren te wachten. Rond een uurtje of 11 lag ik op de IC en zat moeders naast mij een boek te lezen. Als ik mijn ogen open deed liet ze merken dat ze er was en daarna sliep ik fijn verder. Na een nachtje IC mocht ik terug naar de afdeling. Het grote avontuur van opnieuw eten en drinken was begonnen. Met hele kleine slokjes water en appelsap vulde ik mijn kleine maagje. Na een laar dagen mocht ik naar huis. Ow wat heb ik vaak bij de wc staat overgeven omdat alles er na een hap alweer uitkwam, wat was ik gefrustreerd dat er na 6 weken pas 3 kilo af was, ik heb mezelf vaak voor mijn kop geslagen waarom ik dit ook alweer zo graag wilde?! Kerst en oud & nieuw heb ik boven de wc gevierd. Maanden lang heb ik zo mijn best moeten doen om alles erin te krijgen. Na het zoveelste demotioverende gesprek met een dietist mocht ik van hem het roer omslaan. Eet wat erin blijf en wat je lekker vind en probeer goed te drinken! Dit bleek de gouden tip!! Twee jaar na de operatie ben ik van 110 kilo geslonken naar 58 kilo. Ik ben een van de weinige vrouwen die voorlopig niet zal liegen over het gewicht. Mijn maatje 48/50 in het zwart heb ik ongeruild voor 38/40 en om heel eerlijk te zijn op een zwart shirt na is alles kleur geworden. Iedere ochtend kijk ik vol trots in de spiegel. Natuurlijk zie ik nog stukken die verbeterd kunnen worden en soms denk ik heus wel eens aan een buikwandcorrectie, maar voorlopig ben ik trots!
En als ik nu zonder blauwe plekken een vliegtuig wordt uitgesjouwd, ik niet meer klem zit in de stoel en meters riem over heb kan ik alleen maar stralen. En til-meneer u mag het nog een keer proberen om me aan mijn vest omhoog te sjorren, ik wed dat het nu wel lukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten