Hij blijft mijn eerste

Alweer bijna 10 jaar geleden werd ik de trotse bestuurder van een aangeoaste Mercedes Vito. Wat had ik er een moeite voor moeten doen om bij het UWV voor elkaar te krijgen om hen in te laten zien dat rijkessen en daarna een auto vergoeden een stuk goedkoper zou zijn als mijn levenslang met de taxi van en naar school en later mijn werk brengen. Ik ging met de taxi van Gouda naar school in Zoetermeer en liep stage in Asterdam vier dagen in de week. Slopend vond ik het, alle uren die ik op de taxi moest wachten. Of de taxi stond er al of ik nou wel of niet klaar was met mijn werk. Iedere dag belde ik het taxibedrijf weer om te zorgen dat mijn rit er voor de volgende dag goed instond. Ondanks dat het een particuliere taxirit was, werd ik vaak genoeg gecombineerd met mensen die naar het ziekenhuis in Amsterdam moesten of met iemand die in Zoetermeer werkte. Op zich was sit niet het grootste probleem, maar wel als die mensen vroeg naar het ziekenhuis moesten en ik de hakve provincie doorhobbele en door files uren te laat op mijn werk aan kwam. Volgens het taxibedrijf geen probleem, ik was tenminste aangekomen. Dat mijn clienten, ik werkte toen in de schuldhulpverlening, op mij zaten te wachten deed schijnbaar niet ter zake. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het oeverloos geklets van die taxichauffers. Zelfs met een toen nog cd speler met oordopjes  en een boek achterin hielden sommige hun mond niet. Anderen reden met eenngangetje van 60 over de provinciale weg en een gangetje van 80 over de snelweg zodat de rit lekker lang duurde. Gek werd ik ervan! Maar ineens was daar het verlossende woord. Als ik na 5 proeflessen in een aangeoaste auto, de auto onder controle kon houden dan mocht ik voor de echte rijlessen opgaan. Na 2 proeflessen bleek ik een geboren autorij talent te hebben en ik mocht door. Na 30 lessen mocht ik afrijden en slaagde in een keer! Wat was ik trots. Het roze, toen nog papiertje, heb ik stralend opgehaald bij het gemeente huis. En toen begon het lange wachten, mijn auto moest besteld en aangepast worden. Maanden waarin ik af en toe bij mijn auto mocht gaan kijken en er in mocht zitten voor een passing. 9 maanden later werd ik verwacht bij de Mercedes dealer, mijn nieuwe auto was klaar. Vol spanning en trost haalde ik mijn paarse Mercedes Vito op. Bij het wegrijden, over het smalste bruggetje van Gouda, ging het bijna mis. Eem vrachtwagen verleende me geen voorrang. Een beetje bibberend reed ik steeds verder weg bij mijn vertrouwde rij instructeur, die tot dan toe altijd naast me had gezeten. Bij iedere kilometer voelde ik me zeker. En wat was ik verliefd op mijn Benz. De Benz die me ineens vrijheid gaf, die ervoor zorgde dat ik zelden nog ergens mee heen ging met de taxi. De Benz die me 4 jaar lang naar het HBO in Leiden bracht, daarna een paar maanden naar de universiteit en daar was mijn eerste baan. De Benz waar ik mee naar Spanje reed, mijn Portugeze vriendinnetje ophaalde van Schiphol en met mijn schoolvriendin vaker bij de MC Donald's strandde als dat ons lief was. De Benz waarin ik uit volle borst met mijn beste vriend de cd van Aida meegilde, maar ook waarin ik ontzettend verdrietig kon zijn en de tranen de vrije loop kon laten. Mijn Benz was er altijd, al was het vanaf het begin wel een zorgenkindje. Hij had veel last van storingen en ik stond regelmatig bij de garage. De 12 inbraken hebben hem zeker ook geen goed gedaan, radio weg, andere spullen weg en vooral heel veel schade aan de aanpassingen. De keer dat de ruit was gescheurd, zag hij er helemaal verdrietig uit, daarna heeft hij altijd een beetje gelekt op de randjes en vroor het binnen harder als buiten. Ik heb in 9 jaar meer dan 1.5 ton aan kilometers gereden, een parkeergarage probeen om te duwen en gesumoworsteld met een lantaarnpaal, maar het was wel MIJN Benz. Sinds 2 weken heb ik een andere auto, een Volkswagen Transporter, ik ben trots omdat ik ook in deze auto het spelletje autorijden kan. De Volkswagen Transporter is stil als ik 130 kilometer rij, mijn stoel staat niet meer met ijzer op ijzer te bonken, het systeem om in te rijdens is veranderd en ook daar hoor ik tijdens het rijden niets van. Ik hoef jiet meer te schreeuwen tegen mijn carkit om de telefoon op te nemen, de navigatie isningebouwd en ligt dus niet meer bij mijn achterklep als ik hard moet remmen. 2 weken geleden deed ik mijn vertrouwde Benz weg, hij blijft mijn eerste auto. En bij het wegrijden heb ik stiekem een traantje weggepikt. Want daar stond hij, zo alleen, zo niet meer van mij. Nu zorgen dat ik net zo verliefd wordt op de Volkswagen. Al bekt Volkswagen niet zo fijn als Benz, dus moet de komende tijd maar eens op zoek naar een mooie koosnaam...